Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1942, Blaðsíða 29

mannvirkin og skipasmíðastöðin voru með
fullum ljósum svo við sáum greinilega virkin
og turnana, sem næst voru. Hafið var stillt og
kyrrt, og undir ströndinni höfðum við land-
var fyrir vestanstorminum, sem kannske hefir
þó verið skyndilega um garð genginn, eins og
oft ber við á Miðjarðarhafinu.
Klukkan hálf eitt snerum við og byrjuðum
að leggja tundurdufl. í skutnum var unnið,
þangað til svitinn bogaði af mönnum, þar var
aðalgeymsla fyrir duflin. Rohne liðsforingi
stjórnaði verkinu þar. En fyrsti vélstjóri hafði
með höndum eftirlitið í stjórnklefa, og gætti
þess, að báturinn héldi hæfilegri dýpt með því
að fylla jafnþunga sjávar á geymana í stað
hvers dufls, sem út var lagt. Stýrimaðurjnn
merkir staði duflanna á sjókortið. Á meðan
stöndum við þrír strangan vörð á stjórnpalli,
— kapteinninn, aðstoðarforinginn og sjóliðs-
foringinn, — að öðru leyti var öll skipshöfnin
tilbúin til að kafa.
Á höfninni ríkir kyrrð og friður, meðan
tundurduflum er lagt eins og ósýnilegri girð-
ingu kringum þýðingarmestu flotamiðstöð
Breta á Miðjarðarhafi.
„Tundurspillir á bakborða!" hvíslar Henn-
ig bátsmaður að mér. Öldungis rétt: hálfa sjó-
mílu frá okkur læðist tundurspillir áfram í
næturhúminu. Hann sendir ljósmerki til okk-
ar frá stjórnpalli með lítilli merkjalukt.
,,Hætta!“ Viðvörunarbjallan hringir um allan
bátiifn. „Opnið allar lokur fljótt!“ Vatnið
streymir inn í köfunargeymana, tunduropinu
lokað, og dýptarmælirinn sýnir 30 metra. —
Annað gerist ekki. Að vísu er báturinn nokk-
uð þungur í vöfum, svo austurdælan er sett í
gang og jafnvægisgeymirinn er tæmdur. Þá er
allt kyrrt, og úr duflaklefanum heyrist skýrsl-
an: „Áttunda dufli lagt“. Þegar klukkuna
vantar 20 mín. í tvö, er 22. tundurduflinu lagt.
Það var seinasta duflið, og verki okkar er lok-
ið. Stefnan 90°.
Nú eigum við síðasta áfangann eftir. Við
komum upp á yfirborðið kl. 3, þegar dagur
ljómar í austri. Þegar birtir, sjáum við reykj-
arstrók framundan. Við siýrum í áttina, en
skipið siglir krókótt, til þess að forðast kaf.
báta. Við komumst ekki nógu nærri því, til
þess að gera árás, en á 8000 metra færi sjáum
við að það er brezkt orustuskip. Það gengur
alltof vel til þess að við getum náð því með okk
ar hálfri tíundu mílu, og horfum skömmustu-
legir á það fjarlægjast! Rohne kallar: „Það
stefnir til Malta!“ En við megum hvorki eyða
tíma né olíu og verðum að sigla stytztu leið til
Cattaro. Um kvöldið náðum við í loftskeyti
frá Nauen, er þar skýrt frá tundurduflum útí
fyrir Valetta! Þá hefir Bretinn orðið einhvers
vísari.
Næsta morgun sjáum við Ítalíuströnd og
höldum inn í Otrantosundið um kvöldið.
Áður en við förum gegnum varðlínu ítala,
berast okkur „einkar gleðilegar“ fréttir. Um
miðnættið sendir Nauen út fréttatilkynningu
frá brezku flotastjórninni: „Orustuskipið
Russel, undir stjórn Fremands flotaforingja,
hefir rekizt á tundurdufl á Miðjarðarhafi;
124 menn fórust, 676 var bjargað“.
Þá hefir Rohne haft rétt fyrir sér!
Nóttin, sem fór í hönd, var niðadimm og
næsta erfið : Otrantosundsins hafði verið vand-
lega gætt af togurum síðan 1915, til þess að
þýzkir og austurrískir kafbátar kæmust ekki
í gegn. Og það kostaði þá alltaf mikla erfið-
leika. Við urðum að kafa 1 sífellu bæði um
nóttina og þlaginn eftir. E num sólarupprás
hinn 30. apríl vorum við rétt utan við inn-
siglinguna í Bocche di Cattaro, og austurríski
tundurskeytabáturinn 73 F lóssaði okkur inn
úr duflasvæðinu að móðurskipi okkar „Gaea“.
Fyrsti hluti ferðar okkar var á enda, en
báturinn hafði orðið fyrir tjóni. Auk áttavit-
ans höfðu vélarnar bakað okkur ýmsa erfið-
leika meiri og minni. Síðan við fórum framhjá
Gíbraltar, hafði ekki verið hægt að loka alveg
botnlokunni á þungageymi nr. 1 Hann gleypti
mikið þrýstiloft. þegar við fórum upp á yfir-
brrðið, vegna þess að ekki var hægt að þurr-
ausa hann með austurdælunni, heldur varð
að blása sjóinn úr honum í hvert skifti. Véla-
útbúnaðurinn við tundurduflalagnirnar hafði
laskazt mikið, og að lokum voru byrðingarnir
orðnir svo þangi vaxnir, að okkar uppruna-
legi hraði var kominn niður í 8 mílur. Það var
tími til kominn, að láta fara fram nákvæma
slcoðun.
Samt gátum við verið ánægðir með árang-
urinn. Það kom í ljós, að duflagirðing okkar
við Malta hafði enn „lagt að velli“ tvö brezk
herskip — beitiskipið „Nasturtium“ og vopn-
aða snekkju,,Augusta“. Og það var vissulega
rnikil gleði, þegar austuríski foringinn á
,,Gaea“ afhenti okkur heiðursmerki sam-
kvæmt sérstakri skipun frá Franz Jósep keis-
En mér rann kalt vatn milli skinns og hör-
unds, þegar ég gaf mig fram við foringja
kafbátadeildarinnar í Kiel, hálfum mánuði
seinna, og bað um góðan mann í staðinn fyrir
Pehrson háseta, sem fór í sjóinn. Clarenbach
höfuðsmaður starði undrandi á mig og hróp-
aði: „Hvað er þetta, Eruð þér lifandi ennþá!
Ég hélt, að U 73 hefði farizt fyrir löngu!“
VÍKINGUR
20