Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1950, Blaðsíða 20

Skipstjórinn stígur upp á stjórnpallinn, það
«r að segja — það, sem raunverulega skeður,
er að hann tyllir mögrum sitjandanum upp á
sykurkassa á hvolfi og leggur óhreinar hend-
urnar á stýrishjólið, lokar augunum fyrir öm-
urlegu umhverfinu og lætur sig dreyma. Skip-
stjórinn er fullur. Það er laugardagur. Og hvers
konar stjórnpallur er þetta líka? Sykurkassi
bak við skítugt stýrishjól, segir hann sjálfur.
Og skipið þá. Það er hvítt og heitir Dúfan, það
er að segja — það hefur einhvern tíma verið
hvítt, en málningin er að flagna af því. Og
hvað er svo burðarmagnið, og hver er gang-
hraðinn, og hvernig er skipshöfnin, og hvar er
hafið? Já, hafið, það er nú ekkert smáræðis-
haf. Það er stöðuvatn uppi í Norðurbotni. Ofar
kemst engin landleiðina á skipi, segir Jónas G.
Botnhamar, skipstjóri. Nú er þér bezt að loka
augunum aftur, J. G. Botnhamar, segir hann
við sjálfan sig. Eða þá skipshöfnin! Skipshöfn-
in strákur, sem tekur við tuttugu og fimmeyr-
ingunum. Og ganghraðinn er ekki meiri en svo,
að vel má labba með skipinu þar, sem grynnst
er — og þetta haf er víða grunnt — og Dúfan
er gufubátur með vélstjóra, og tekur hér um bil
fimmtíu farþega. Á laugardögum og sunnu-
dögum er hún í förum út að ígulskeri, sem er
í miðju vatninu, einn kílómeter frá landi. Þetta
haf er svo grunnt, að það gruggast þegar við
komumst upp í hálfa sjómílu, hefur skipstjór-
inn sagt. Nú hottar hann háðslega á bátinn:
Áfram með þig, gamli jálkur, því að í dag er
skapið í daufara lagi.
Og svo er haldið af stað.
Á laugardögum og sunnudögum er dansað úti
á ígulskeri, og stundum hefur Hjálpræðisher-
inn líka samkomur sínar þar. Dúfan flytur
ferðamannahópa og einstaklinga, eins og stend-
ur í auglýsingunni. E.s. Dúfan, skipstjóri J. G.
Botnhamar.
Þessi vikulega auglýsing er eina heiðurstákn-
FERÐALOK
Smásaga eftir Eyvind Johnson
ið, sem lífið hefur að bjóða J. G. Annars býður
það honum harla lítið. Laugardagsfylliríið er
vængurinn, sem hann breiðir yfir þungbúið and-
lit sitt, sem er rautt og horað og einkennilegt
ásýndum. Hárið er hæruskotið, og augnaráðið
sljótt. En á laugardagsfylliríinu er hann ennþá
mikill karl, eða dálítill, að minnsta kosti. Hér
er hann strandaður.
Vélin stendur í holunni sinni í miðjum bátn-
um og skellur og skellur. Hvers vegna ætti
J. G. að vera að opna augun, til þess að verða
þess vísari, sem hann þegar veit: að þetta er
ömurlega lítilmótlegur bátur? Þegar ég sigldi
almennilegum skipum, hafði ég tíu báta eins
og þennan hangandi í davíðunum, hafði hann
sagt árið áður, þegar hann varð skipstjóri á
Dúfunni. Við kölluðum þá smábátana. Já, víst
gerðum við það.
Þá hafði herra A. Júbelíus, eigandi tízku- og
klæðaverzlunarinnar, hluthafi í Dúfunni og
stórlax í bænum, veifað göngustafnum sínum
eins og hann héldi á kvarða, og sagt, að þá
væri J. G. sem sagt orðinn skipstjóri á smá-
bát. Væri hann ekki ánægður með það, skyldi
hann bara segja til. Það yrði sjálfsagt ekki ýkja
mikill vandi að ná í mann til að stjórna svo
litlum- bát. Eða hvað hélt skipstjórinn?
Þá þagði Botnhamar skipstjóri og hugsaði um
afkomuna. Það er tilgangslaust að nöldra. Bær-
inn er of lítill, báturinn of lítill, lífið of þröngt.
Og í vímunni leggur hann aftur augun og held-
ur þeim lokuðum. Lengra lcemst hann ekki —
þessa leið, hugsar hann með sér. Minni bátar
eru ekki til. Þetta átti þá fyrir mér að liggja.
Ójá.
Báturinn er rétt að leggja frá landi með
fimmtíu dansfífl um borð, þegar herra Júbelíus
kemur hlaupandi niður Aðalstræti. Hann ætlar
að koma með. En til hvers? Ekki ætlar hann
þó líklega að fara að dansa? Og svo hrópar
hann til þeirra og segir þeim að snúa við, því
252
V I K I N G U R