Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1954, Side 8

er við hefðum fram að færa, yrðu ekki teknar
til greina. Færi hins vegar svo, að skipstjóri
hefði skipaskipti, breyttist viðhorfið, þar eð við
værum lögskráðir á Engey, en gætum neitað að
lögskrá okkur á Grímsey. Þar með værum við
lausir allra mála. Kvað Guðmundur þetta rétt
athugað, og féllst á að bíða átekta.
Eftir góða stund kom skipstjóri aftur og
sagði, að Pétur hefði tekið sér vel og skipaskipti
gætu vel komið til mála, en Grímsey væri úti á
veiðum, væntanleg að viku liðinni.
„Hvað ætlarðu að gera?“ segir Guðmundur.
„Bíða!“ svarar skipstjóri. Við Guðmundur
sögðum ekkert, en skriðum í koju.
Nú var beðið í viku, og ekki kom Grímsey.
Allan þann tíma var bezta veður, hæg norðan-
átt og sólskin. Var ekki neinn vafi á því, að
hefðum við haldið áfram suður fyrir, hefðum
við í vikulokin verið komnir langleiðina til Þórs-
hafnar, ef ekki alla leið. Við Guðmundur héld-
um okkur oftast um borð. Skipstjóri var aftur
á móti oft í landi. Þess á milli lét hann þá Sigfús
og Jakob róa með sig milli Fransmannanna, og
kom þá oft slompaður til baka.
Kvöldið eftir að við komum til Patreksfjarð-
ar, brugðum við Guðmundur okkur í land. Við
fórum upp í búð, því hún var opin fram eftir
ollu, enda fjöldi Fransmanna í landi.
Þegar við komum inn í búðina, kemur Pétur
Ólafsson fram af skrifstofunni. Hann heilsar
okkur og spyr, hvort við séum ekki af Engey.
Við kváðum það rétt vera. Pétur kannaðist nú
við mig. Höfðum við sézt nokkrum sinnum, þeg-
ar ég var á Fáskrúðsfirði.
„Hvernig er það?“ segir Pétur. „Hvað finnið
þið að Engey?“
„Ekki neitt“, segir Guðmundur. Vel reyndist
hún okkur í veðrinu, sem við fengum á Húna-
flóa“.
„Já“, segir Pétur. „Skipstjóri er búinn að
segja mér mikið af því. Þið hafið verið mjög
hætt komnir. Mér skilst, að það hafi verið fyrir
dugnað skipstjóra og góða sjómennsku, að þið
komust af“.
Guðmundur bi'egður hendinni upp í hnakk-
ann, klórar sér og segir: „Ætli það væri þá ekki
helzt kojan hans, sem gæti borið sjómennsku
hans og dugnaði beztan vitnisburð“.
Við töluðum svo nokkra stund við Pétur um
skipaskiptin, og heyrðum við glögglega á hon-
um að hann var vonlítill um að af þeim gæti
oi'ðið. Kvöddum við svo Pétur og héldum um
borð. Fórum við að tala um skipstjóra, og var
okkur heldur þungt í skapi. Það bættist við
annað, að fæði var með öllu óviðunandi. Skip-
stjóri hafði allan mat undir sinni hendi og
skammtaði allt úr hnefa. Var það bæði illt og
lítið.
Skammt frá okkur lá frönsk skonnorta. Heyrð-
um við að þeir eru að kalla og benda okkur, og
einn veifar flösku.
„Við skulum fax*a yfir til þeirx-a“, segir Guð-
mundur. „Ég held okkur veiti ekki af að di'epa
í okkur helvítis leiðindin eina kvöldstund“.
Við snöruðum okkur í bátinn og yfir að þeirrí
frönsku. Þar voru menn með útréttar hendur,
til að taka á móti okkur. Fóru þeir með okkur
fram í, komu með te í krukkum og nóg Pomp-
hólabi’auð. Flöskur voru á lofti, og allir vildu
hella í ki'ukkui-nar hjá okkur. Sátum við þai’na
nokkra stund í góðu yfirlæti. Þegar við komum
upp, sáum við að aldi’aður maður stóð við ká-
etukappann. Hann var hár og þrekinn, með al-
skegg, rjóður í kinnum, hýrlegur á svip og með
grá, glettnisleg augu. Mér varð starsýnt á mann-
inn, því mér fannst þetta vera hreini’æktaður
íslendingur. Hann heilsar okkur með handa-
bandi, bendir okkur að fylgja sér niður í káetu,
og gerum við það. Hann kemur sti’ax með vín.
Við fórum okkur hægt við di'ykkjuna, vildum
ekki gera mikið að því. Verst þótti okkur að
skilja ekki gestgjafa okkar. Við kunnum lítils
háttar í lélegri ensku, höfðum reynt hana
frammi í lúkarnum, en þar skildi enginn orð
af því, sem við sögðum. Fórum við nú að babla
ensku, og kom þá í ljós, að hinn franski maður
gat einnig bjargað sér á því máli. Áttum við
nú nokkurt tal saman. Ég var alltaf að brjóta
heilann um það, hvort þetta gæti virkilega verið
Fransmaður. Herði ég upp hugann og spyr
hann um þetta. Kvaðst hann vera franskur í
báðar ættir, en vera frá Normandí og af nor-
rænu bei’gi brotinn. Hann sagðist vera 52 ái'a,
hafa siglt til fslands í 27 ár, þar af 18 ár sem
skipstjóri. Væri þetta sín versta vertíð, enda
myndi hann ekki eftir öðru eins tíðai’fari. Ég
tók upp danskan 5 kr. seðil og spurði, hvoi't ég
gæti fengið keypt koníak fyrir hann. Skipstjóri
skoðaði seðilinn vandlega, kinkaði síðan kolli
og stakk honum í vasa sinn. Síðan lýkur hann
upp káetudyrunum og kallar. Kemur þá inn
lítill maður, nokkuð við aldur. Þóttist ég vita
að það væri matsveinninn. Töluðust þeir eitt-
hvað við á frönsku. Svo fór kokksi.
Við sýndum nú á okkur fararsnið, en skip-
stjóri vildi að við sætum lengui’. Varð það úr,
að við vorum þar enn góða stund. Loks stóðum
við upp. Skipstjóri fylgdi okkur að bátnum.
Þegar við litum niður í hann, sáum við að þar
lá poki með einhverju í. Við áttum ekki vo.n á
þessum poka þarna, en skipstjóri gerði okkur
skiljanlegt að við ættum að fara með hann. Við
74
VÍKIN G U R