Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1956, Blaðsíða 4

Þórður Jónsson, Látrum
Skemmtileg sjóferð
Niðurlag
Það var eins og það kæmi augnabliks hik á hann,
þar sem hann sat þarna á þóftunni og hallaði sér fram
á árarnar. Svo hló hann og sagði: „Ég hefði líka beðið
hann Erlend að lána okkur stiga, ef ég hefði vitað að
þú gætir ekki stokkið ofan af stefni á smá bát“. Svo
hlógum við báðir. Ég kvað þá bezt að reyna aftur og
láta sjá hvorum tækist betur, mér að stökkva, eða hon-
um að róa, og skyldi hann nú velja sér lagið sjálfur.
Hann kvað svo vera skyldi. Enn var beðið lags. Birgir
sat á austurrúmsþóftu og sparn fæti i næstu þóftu
fyrir framan. Árunum hafði hann snúið, því bátnum
skyldi róa aftur á bak frá berginu. Ég stóð fremst í
barkanum með kassann á bakinu tilbúinn er skipunin
kæmi. Allt í einu öskrar Birgir, eins og hann væri að
taka inn óklárt troll á íslenzkum togara: „Tilbúinn".
Mér hnikkti við, færði mig ofar í barkann, og sté
öðrum fæti upp á hnífilinn. Birgir hamlaði knálega að
berginu og var kominn nokkur skriður á bátinn. Þá
reis alda undir og jók ferðina ískyggilega, ég leit
aftur. Sá ég Birgi spyrna báðum fótum í þóftuna.
Andlitið var þrútið af átökum, árarnar djúpt í sjó og
sveigðar undir brot, samt rann báturinn allt of hratt.
Höggið hlyti að verða mikið er hann rækist á klett-
inn. Ég leit fram aftur, en um leið heyrði ég brest
mikinn fyrir aftan mig. En nú var um seinan frir mig
að líta við, ég þóttist þó vita hvað gerst hefði. Annað-
hvort önnur, eða báðar árarnar höfðu brostið undan
ofurtökum ræðarans. Fyrir mig var ekki annað að gera
en stökkva, ég hlaut hvort eð var að hrökkva út við
höggið. Ég hallaði mér áfram, og beinlínis hentist upp
í bergfótinn, um leið og báturinn rakst í. Eftir nokkur
æsandi augnablik, tókst mér að ná handfestu. Ég heyrði
járnklætt stefni bátsins skröngla við bergið fyrir neð-
an. Á næsta augnabliki gæti hann henzt á mig, en það
varð ekki. Það var hvorttveggja jafn snemma, að ég
gat snúið mér við, og litið yfir hvað gerst hafði og
Birgir komst frá berginu á heilum bát, hvernig veit
ég ekki. Eri hann var nú þarna að leggja út þá árina
er fyrr hafði brotnað, hin hafði brotnað um legginn
og var með öllu ónýt. Við veifuðum hvor öðrum sigri
hrósandi.
Ég lét hendina síga skyndilega. Var það ekki heldur
fljótt að hrósa sigri. Hvernig var ástandið Birgir
var í bátnum með eina og hálfa ár. Það var illt að
leggja upp að eins og var, með tvær árar heilar. Ef
sjó yki, myndi úti lokað að gjöra það með einni og
hálfri ár. En þyrftum við þá nokkuð að vera að leggja
upp að aftur? Nei, það hafði þó komið fyrir áður undir
Látrabjargi, að svo skjótt brimaði, að taka varð menn
á „vaðdrætti". Var þá hafður „vaður“ milli báts og
lands og mennirnir dregnir á honum á milli, verst var
auðvitað fyrir þann sem síðast fór.
Jú, þetta hlýtur að takast hjá okkur sem öðrum. Með
það sneri ég mér að uppgöngunni. Fyrst var að fara
niður 35 m. lóðréttan klett, bergið var sæsorfið langt
upp eftir, og því fast og gott að fá handfestu. Mátti
því heita gott að fara það, þó bratt væri, var ég því
fljótur.
Er upp úr klettinum kemur, myndast svolítill ávali,
sem er gott að fóta sig á. Eftir honum er haldið til
vinstri um 10 m., kemur þá 1 litla hvos, sem er beint
undir kleifinni, en hún er um 6 m. ofar, en það er
versti spottinn af allri leiðinni. Er þar mjög laust og
sleipt af fugladriti. Neðri brúnin á hvosinni, sem er
afslepp er brúnin yfir hvelfinguuni er fyrr getur.
Er ég stóð þarna í hvosinni og leit niður, virtist svo
sem ég væri beint yfir bátnum, færi ég þarna fram af,
myndu miklar líkur á því að Birgir næði í hræið. En
nú var síðasti og versti áfanginn eftir og ég sneri mér
að honum. Um aðeins eina leið var að ræða upp úr
hvosinni og fór ég að klóra mig eftir henni, reyndi
hverja handfestu eftir því sem aðstaða leyfði. Ef svo
færi að einhver hand- eða fótfesta brysti, er ég treysti
á hana, myndi ég eftir nokkur augnablik vera kominn
niður í bát til félaga míns, og ekki vildi ég vera í hans
sporum þá. Þá var betra að fá það hlutskipti að falla.
Nei, nú bar mér að fara gætilega, svo sem ég hafði
lofað föður mínum. Er ég átti um 1. m. ófarinn upp
í kleifina, hugsaði ég ráð mitt vandlega, því ekki dugði
að dunda á sjálfri brúninni. Hundruð fugla, skelfingu
lostnir, myndu þjóta á móti mér, og það gat haft alvar-
legar afleiðingar fyrir mann, sem stóð tæpt. Svo var
athugað. Þarna virtist öruggt tak fyrir hægri hendina,
þarna var hægt að tilla þeirri vinstri, og einhverja ó-
jöfnur myndu sokkaleistarnir finna sér til stöðvunar.
Jú, þetta virtist öruggt. Og þar með gerði ég áhlaupið.
Er ég var kominn hálfur upp á brúnina sá ég minn
kost vænstan, að leggjast áfram, svo hratt ruddist
fuglinn á móti mér, með gargi og vængjaslætti. Þeir
ruddust hver um annan, allir vildu vera fyrstir að
bjarga lífi sínu, en ég sóttist ekkert eftir lífi fugl-
anna að þessu sinni, ef svo hefði verið, mátti ég ekki
leggjast áfram, heldur henda mér á móti þeim og
hrekja þá inn skútann og fremja þar fjöldamorð. Það
164
VÍKIN □ U R