Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1956, Blaðsíða 11

HELGA E.A. 2
frá Hrísey.
Ég ætla að segja ykkur sögu,
sú saga er um horfið fley,
en aðalefni hennar
um unga og fagra mey.
Þetta er sorgarsaga,
hún sögð er norðanlands enn.
Mér sögð’ana aldnir sjómenn,
sannorðir, prúðir menn.
Ég heyrð’ana um borð í Helgu
hvíslað milt og rótt,
hún seytlaði um sál mína og taugar
og svipti mig öllum þrótt.
Þá söng í siglu og stögum,
sjórinn ókyrrðist fljótt.
Við leituðum hafnar af hafi
þá heldimmu septembernótt.
Svo skal þá sagan byrja,
saga um nýsmíðað skip,
sem í fyrsta sinn átti að fljóta
frítt með tignarsvip.
Viðstaddir voru þá margir
við þetta glæsta far, —
ástmey yngsta smiðsins
var einnig viðstödd þar.
Hún, stóð við stjórnborðssíðu,
stillt með ljósa brá.
Unnustann unga líka
hún eflaust kom til að sjá.
að baki og geti horft aftur til hamingjuríkrar
og starfsamrar ævi, er hann ennþá í fullu fjöri
og með mikla starfsorku. Hann lætur nú bráð-
um af sínum umsvifamiklu sýslumannsstörfum,
en engin hætta mun á því, að hann setjist í helg-
an stein. Sjómannablaðið á Júlíusi Havsteen
sýslumanni miklar þakkir að gjalda fyrir hinar
ágætu greinar, sem hann hefur birt í blaðinu
árum saman, og er það von þeirra, sem að þessu
blaði standa, að þar hafi hann ekki ennþá látið
staðar numið, heldur láti hann Víkinginn enn
um skeið koma á framfæri þeim málum, sem
hann á eftir að leggja lið sitt.
Islenzk sjómannastétt sendir Júlíusi Havsteen
beztu árnaðaróskir, með þákklæti fyrir sam-
starfið.
G. Jensson.
Hún hét Helga þessi
hugþekka unga mær.
Skrið var komið á skipið,
þá skunda hún átti fjær.
Þá bilaði ’inn sterki strengur,
stórt var skipsins fall.
Með eldingar ofsahraða
það ofan á Helgu skall.
Lemstraður líkami hennar
var lagður í hvilu um hríð.
Unnustinn ungi sá þar
allt hennar dauðastríð.
Upp frá því engum manni
í þeirri hvílu var rótt,
hún var varin af svip eða vofu,
varin jafnt dag og nótt.
Svipurinn sást oft á stjái,
við sigluhún efst hún stóð,
ung og æskufögur,
í augunum tvíræð glóð.
Er hafið í hamförum æddi,
hún benti örugg til lands.
Skipstjórinn bending þá skildi, —
skipun hún var til hans.
Þá vís voru mannskaðaveður,
hann vissi þau boðuðu hel,
hélt því strax til hafnar
og heppnaðist alltaf vel.
Eitt sinn á Aðalvík forðum
við anker og festar hún lá.
Vaktmenn tveir skyldu vaka
og vel um skipið sjá.
Mjótt er á millum stiga
mannsandans tíðum haft.
Svefninn er öllum sætur,
þeir sofnuðu báðir á vakt.
Ótryggt var veðurútlit,
áhættan mjög því stór,
vetramótt lengi að líða,
við land braut þungur sjór.
Þá kom hún að Jakobs hvílu,
lcarlinum varð ekki rótt,
hún svipti hann værum svefni,
sýnin um miðja nótt.
f því stormbylur æddi
um hið trausta far,
sem farið var fast að drífa
að feigðarsandinum þar.
Þá hefur mjóu munað \
að menn og skip týndust við sand —
171
Ví KIN □ U R