Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1956, Blaðsíða 22

prammar voru dregnir hátt upp á land. Við
sigldum framhjá E1 Morro, gamla kastalanum
við hafnarinnsiglinguna, þar sem hið óhugnan-
lega Orkan-viðvörunarflagg bærðist fyrir aust-
angolunni. Tvö önnur skip fylgdu okkur. Skip
forsetans og önnur skip af svipaðri gerð lágu
kyrr, ýmist við akkeri eða við bryggjurnar.
Við vorum ekki nema rétt lausir við landið,
er við fengum alvarlega spurningu til úrlausn-
ar. í höfn höfðum við fengið veðurfregnir frá
katólsku prestunum, sem stjórna veðurstofunni
á Cuba, en nú fengum við fréttirnar í gegnum
veðurstofuna í Miami. Prestarnir höfðu haldið
því fram, að Orkaninn stefndi beint á Havana,
en í Miami sögðu þeir, að hann myndi halda
hina venjulegu leið, sem þeir kalla Orkanrútu
um Yucalansundið, einmitt á þann stað, sem
við stefndum að. Jafnvel þó um kröftugt ný-
tízku skip væri að ræða, sem gæti siglt frá
Orkaninum, ef skipstjórinn hefði þá getið rétt
til um stefnu hans og hagað sér eftir því, með-
an hann (Orkaninn) var nógu langt í burtu.
En hver getur sagt til fyrirfram um stefnu
hvirfilvinds ? Ég ákvað að síðustu að fara eftir
fréttunum frá Miami. Við breyttum um stefnu
og stefndum miðja vegu milli Cuba og suður-
enda Florida. Er leið á daginn fór austanvind-
inn heldur að herða, sjóinn að auka, himininn
varð alskýjaður, og það fóru að koma smáhrin-
ur, en loftvogin seig ekki. Allt þetta gat bent
á, að Orkaninn færi framhjá nokkru vestar.
Þegar kvölda tók urðu hryðjurnar kröftugri
og örari, en við héldum áfram sömu stefnu.
Um áttaleytið fór fyrsti stýrimaður í eftirlits-
ferð um skipið. Þegar hann kom aftur, gekk
hann til mín, þar sem ég stóð í hlé við skjól-
seglið stjórnborðsmegin, og tilkynnti: „Allt í
lagi“. En þó búið væri að leysa hann af, gekk
hann ekki strax niður. Rétt á eftir sagði hann
rólega: „Við erum komnir inn í hinn hættulega
„hálfhring". Alir hvirfilviridar samanstanda af
tveimur helmingum, hægri og vinstri gangandi
„hálfhringum". Á norðlægari breiddargráðum
er efri hluti hægra helmings af hringboga Ork-
ansins hinn hættulegasti. Hér snýst vindurinn
á móti vísirunum á úrskífunni og virðist hafa
sterka tilhneigingu til að draga allt með sér
inn í hið gjöreyðileggjandi „auga“.“
Við vorum því í hinum hættulega vindhring,
en ég vonaði, að við værum í ytri kantinum,
þar sem hægara var um alla stjórn.
Kl. 22 var kominn stormur af SA. Sennilega
vissi það á gott. Skyggni var næstum því ekk-
ert vegna rigningar og sjólöðurs. Loftskeyta-
maðurinn tilkynnti, að lofttruflanir væru nú
miklu meiri en áður, en án radíómælinga var
ógerningur að ákveða stað skipsins. Þetta var
óhugnanlegt kvöld, allt skipið nötraði eins og
af spenningi. Þriðji stýrimaður hafði nú vök-
una. Hann stóð í hlé við dyrnar að kortaklefa,
og gat ég séð ljósið frá áttavitanum glampa
á votum sjóklæðum hans. Þegar skipið stamp-
aði kröftuglega í sjóinn eða hallaðist mjög í
veltingnum, heyrði ég hann spyrja: „Lætur það
að stjórn?“ Og ég heyrði manninn svara, en
raddir þeirra drukknuðu næstum í hávaðanum
af hvini vindsins í reiðanum.
Rétt um miðnætti kom kröftug hryðja, og
þá leit út fyrir að vindurinn ætlaði að ganga
beint í suður. Ég taldi víst, að „auga“ Orkans-
ins æddi í norðvestur í öruggri fjarlægð frá
okkur, en skyndilega kom vindhögg, sem blátt
áfram lyfti skipinu af sjónum. Regnið streymdi
niður í stríðum straumum og sjávarlöðrið þeytt-
ist með svo miklum krafti í andlit okkar, að
við gátum vart náð andanum.
Þriðji stýrimaður fikraði sig áfram, þar til
hann náði til mín. „Loftvogin fellur!“ hróp-
aði hann. „Hún hefur fallið um þrjú millibar
á síðustu 15 mínútum".
Við vorum rétt við „augað“ — enginn vafi.
Orkaninn hafði breytt stefnu sinni, og hið
hættulega „auga“ var að nálgast. Hvað langt
áttum við eftir ?
Annar stýrimaður tók vörð á miðnætti. Þriðji
stýrimaður var kyrr á stjórnpalli. Fyrsti stýri-
maður kom einnig upp. Regnskúrirnar helltust
yfir okkur hver af annarri, og það var eins og
vindurinn sogaði loftið úr lungum okkar, þegar
við töluðumst við. Við stýrðum austur og suð-
austur, lempuðum skipið áfram með skrúfun-
um, þegar það valt niður í bylgjudal. Við vorum
hræddari við að þvinga það á móti hinum tröll-
auknu, æðandi öldum, — hræddir um að það
hengi of lengi á ölduhrygg, einhver af botn-
plötunum gætu sprungið — og við þar með
búnir að vera. Smám saman fór að lygna, og
um leið fórum við að sjá lengra frá okkur, en
bylgjurnar stækkuðu og stækkuðu og urðu að
síðustu að risavöxnum fjöllum, sem féllu saman
með feikna gauragangi. Okkur fannst við vera
staddir í einhverju, sem líktist djúpum brunni,
þar sem hliðar brunnsins voru á viðstöðulausri
hreyfingu upp að litlum, gráum bletti eða ljósi
— himninum. Breytingarnar voru svo undra-
verðar, að þær á augnabliki gersamlega lömuðu
okkur. Við stóðum þarna á stjórnpallinnum og
gláptum hver á annan. Allir vissu það, en eng-
inn sagði það: Við erum í „auga“ Orkansins.
Ennþá stækuðu sjóarnir, skipið var eins og
1B2
VÍKINGUR