Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1956, Blaðsíða 23

SIMRAD
DYFTAR MÆLAR
ASDIC-ÚTBÚNAÐUR
DÝPTARMÆ LAPAPPÍ
TALSTÖÐVAR
5 OG 4D, 5 OG 70 WATT
FRIÐRIK A.JDNSSDN
GARÐASTRÆTI 11
SÍMI 4135
veikbyggt leikfang, sera hentist frá hinum freyð-
andi bylgjutoppum og niður í öldudalina, með
þeim litla farmi, sem um borð var. Það hoppaði
og dansaði eins og lítill korktappi. Hópur af
smáfuglum kom skyndilega fljúgandi út úr
skýjunum og reyndi að leita sér skjóls á skip-
inu. Nokkrir þeii’ra misstu lífið, er þeir flugu
með miklu afli á þilfarshúsin. Skyndilega hróp-
aði fyrsti stýrimaður: „Sjáið, kóralrif fram-
undan!“
Skyggnið hafði aukizt allt að því um eina
sjómílu og í norðri sáum við brjóta ofsalega
á kóralrifi og á því stóð viti. Þetta voru eyj-
arnar sunnan til við Flóridaskagann. Um nótt-
ina hafði veðrið hrakið okkur 60 sjómílur yfir
— áttavitinn — einasta siglingatækið, sem við
gátum notað.
Ég minntist þess nú, að fyrir nokkrum árum
var stórt enskt flutningaskip, „Phemius“, statt
í sömu kringumstæðum og við. Þegar það var
að fullu laust við Orkaninn, komust skipsmenn
að því, að þeir voru staddir 200 sjóm. frá hinum
áður áætlaða stað skipsins. Það hafði lyfzt yfir
kóralrif, sem undir öðrum kringumstæðum hefði
gereyðilagt það, og á yfirnáttúrlegan hátt
klöngrazt framhjá fjölda smáeyja. Meðan ég
nú helt mér dauðahaldi í skjólborðið á stjórn-
pallinum, gat ég ekki látið vera að hugsa um
það, hvað langt við værum komnir frá réttri
leið. Ég gat látið mér detta í hug, að við værum
á hraðri leið í gegnum Floridasundið og stefnd-
um beint á eyjarnar þar fyrir sunnan.
Alla nóttina emjaði og æddi stormurinn.
Sjógangurinn var ægilegur. Loftvogin féll
stöðugt. Alla nóttina vorum við allir á stjórn-
palli. í dagrenningu birti svolítið upp. Hinir
ógurlegu öldutoppar sýndust, gegnum morgun-
hafið, næstum því beint í dauðann.
Nú breyttum við stefnu í suður, en urðum
að þvinga skipið beint á móti hinum hvítfyss-
andi, æðandi stórsjóum, í von um að geta slopp-
ið í gegnum einhverjar „bakdyr“, úr óveðrinu.
Skipið erfiðaði og barðist í gegnum „augað“,
og þegar við á nýjan leik komumst út í hvirfil-
vindana, misstum við sjónar af vitanum og
rifinu. Af og til urðum við að láta skipið „falla
frá“ stefnunni, er við sáum hættulega sjóa nálg-
ast, en með skrúfunum og stýrinu þvinguðum
við það upp að á nýjan leik. Við héldum okkur
dauðahaldi við skjólborð stjórnpallsins, á meðan
sjórinn helltist yfir okkur eins og vatnsmikili
foss, sem ekkert lát er á. Við héldum, að þá
og þegar myndi einhver botnplata skipsins rifna
af hinum ógurlegu höggum og áreynslu, er
skipið skall af einum ölduhrygg á annan, eða
að lestaropin myndu springa af hinum mikla
sjóþunga á þilfarinu. Við gátum alls ekki fylgzt
með því, hvort við komumst áfram eði ekki,
en vonuðum aðeins, að fjarlægðin ykist frá kór-
alrifinu. Heppnin var með okkur. Orkaninn
snéri frá okkur og eftir rúma tvo tíma vorum
við lausir við hann að fullu og komnir undir
himinn, sem vestanvindurinn var að kemba
hreinan. Fram undan sáum við stórt flutninga-
skip með mikla „slagsíðu". Þilfarsflutningur-
inn, sem var timbur, hafði losnað og mikið af
honum hékk út yfir borðstokkinn. Við buðum
hjálp okkar, en þeir töldu sig úr allri hættu.
Þá snérum við til Havana. Höfnin leit út eins
og orrustuvöllur. Hvert einasta skip var meira
og minna skemmt. Eitt lá við bryggjuna, sem
við höfðum skilið við, með stórt gat á hliðinni.
Sum voru sokkin. Skip forsetans lá með allan
framhlutan í sjó, en skrúfuna hátt í loft upp
— eins og flagg. Á víkinni þarna í kring lágu
sautján skonnortur sokknar, með siglur og rár
upp úr sjó. Lík drukknaðra sjómanna flutu með
straumnum fi-amhjá E1 Morro, til hafs. Ég
horfði yfir höfnina á hin eyðilögðu, brotnu og
sokknu skip. Ég horfði yfir viðurstyggð eyði-
leggingarinnar, brotin hús og pálma, og ég
sagði eins og ég hef oft sagt áður, eftir að hafa
komizt heill í höfn: „Þökk, Guð! Þökk fyrir að
þú hefur ennþá einu sini bjargað okkur heilum
af hólmi!“
Lausl. þýtt.
GvJÖm. Gíslason.
isVeVj
til lands og sjávar.
^Vélaðatanl
HAFNAHHÚSINU - SÍMI 5401
VÍKINGUR
1B3