Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1956, Blaðsíða 15

tjaldið til Jóa til að fá sér sopa. Jói lá venjulega
á hnjánum í sandinum (það var enginn botn í
tjaldinu) með prímusana fyrir framan sig og
ósköpin öll af áhöldum raðað í krlngum sig. Þeg-
ar margir voru búnir að heimsækja tjaldið, var
lítil von um að fá kaffi, en Jói lumaði oftast á
lögg í hitabrúsa, ef það var farið að kólna, var
bollanum bara brugðið yfir prímusinn, það kom
stundum dálítill olíukeimur af kaffinu, en það
gerði ekki svo mikið til, maður var feginn að fá
eitthvað heitt, þegar maður var blautur og kald-
ur. Sonur Jóa heitir Óli, hann var varðmaður,
er hann líka góður vélamaður og var mest megn-
is við dælurnar. Hann fór ekki nærri alltaf að
og frá borði í stólnum, heldur bara eftir vírun-
um. Hinn varðmaðurinn (voru 2) heitir Ragn-
ar, sonur Gísla á Melhól, hann er líka góður
vélamaður og kom hvorttveggja sér vel, en að-
alvélamaður okkar var Ragnar Steinsson vél-
stjóri frá v/s Þór.
Sunnudag 8. var kominn N-stormur og mjög
mikið sand- og moldarok, og var illfært á strand-
staðnum. Var samt leitast við að lagfæra víra,
skipið þurrdælt. Síðan farið heim og tjaldbúarn-
ir teknir með, því þar var orðin slæm vistar-
vera. Næsta dag var enn allhvass N, en þó bæri-
legt vegna lítils sandfoks. Var nú skipið byrjað
að rétta sig og öll aðstaða því stórum betri. Var
nú gert klárt til að kynda upp undir katlinum
og var kominn dampur um kvöldið. Kom það í
hlut ensku vélstjóranna að annast undirbúning
og framkvæmdir við bað, enda lögðu þeir mjög
hart að sér meðan á því stóð, annars voru þeir
alltaf boðnir og búnir til að rétta hönd til hvers
sem var. Hinn 11. voru teknir um borð dráttar-
vírar frá v/s Þór. Þess hefur ekki áður verið
getið, að skipið var með vörpuna í skrúfunni
er það strandaði og stýrislaust. Sást um fjöru
bæði vírar, járn og trébobbingar í skrúfunni,
einnig netaflækja og húð. Veður var nú gott
cg stækkandi straumur, og var nú farið að hugsa
til að ná skrúfunni, en þeess hafði ekki verið
kostur áður. Var nú fenginn froskmaður, Guð-
niundur Jónsson, kortateiknari frá sjómælinga-
deild Vitamálaskrifstofunnar. Guðmundur kaf-
eði samdægurs og hann kom, og tókst að lása í
sundur 3 lása, þar á meðal 2, er héldu tvöföld-
11 oi vír, er lá strengdur aftur af stýrinu, og
kemur þar skýring á bví, hve erfitt var að ná
skipinu að landi, því það var allan tímann eins
og akkeri lægi aftur af því.
Var nú húkkað í draslið í skrúfunni og hífð-
ar tvær stórar buskur í burtu, bæði bobbingar
°g net, en samt var mikið eftir og mjög erfitt
var hjá Guðmundi að halda sér við skrúfuna,
V í K I N □ U R
vegna soga því þó veðrið væri gott, vildi sjór-
inn ekki deyja út til fulls.
Var nú símað til Péturs Sigurðssonar og hann
beðinn at útvega tæki til að brenna í sundur víra
undir yfirborði sjávar. Komu þau hinn 12. og
með þeim sérfræðingur frá Vitamálaskrifstof-
unni til að stjórna þeim. Guðmundur reyndi
hvað eftir annað að nota tækin, en reyndist ó-
gjörlegt vegna soga við skrúfuna. Eiríkur
Kristófersson skipherra á v/s Þór var nú farinn
að verða óþolinmóður og vildi fá að reyna krafta
sína, og á flóðinu tók Þór í dráttarvírinn af
miklu afli, en skipið bifaðist ekki. Dælt hafði
verið út um 40 tonnum af brennsluolíu, en Eden
vélstjóri fáraðist mikið yfir því, að hann gæti
ómögulega fundið út hvort væri opið eða lokað
á milli olíutankanna. Aftur og aftur tók hann
leikningarnar og breiddi þær út á sín sótugu
hné, en svo hristi hann bara höfuðið og tautaði:
„I can not find it out“, — ég get ekki fundið
það út.
Er hér var komið var Eden bæði orðinn syfj-
aður og þreyttur, búinn að vaka lengi og hafði
bað á orði, að sig langaði til að yfirgefa þetta
allt saman og fara heim að Melhól. Ég spurði
hann hvort það væri ekki bara til að sjá Sig-
rúnu (dóttur Gísla). Eden brosti dauflega og
stakk sér niður um gatið yfir ,,fyrplássinu“.
Skipið var nú svo að segja á réttum kili yfir
flóð og rambaði nokkuð, en lagði sig töluvert
um fjöru og alltaf á stb.hlið, en eftir að dælt
hafði verið út olíunni lagðist það á bb.hlið.
Föstudag 13. komu þeir Geir Zoega farar-
stjóri og capt. Bandwood á strandstaðinn og
mæltist capteinninn til að fá að vera með útúr
brimgarðinum, er til kæmi, og var það fúslega
sambykkt, en hann lét Eden hætta störfum og
sendi hann landleiðis til Reykjavíkur. Það þótti
mér slæmt, þá hafði ég Bill einan eftir, sem var
orðinn æði teygður.
Var nú allt gert klárt til burtferðar. Dælur
fluttar til, vírar gerðir klárir, áhöld tekin um
borð, dampur hafður á toppi. Guðmundur kaf-
aði og tókst honum að hreinsa skrúfuna að
mestu. Annar bóndinn er getið var um við hurð-
arsmíðina fór í kafarabúning, hjálmlaust og óð
út að skrúfunni, tókst honum að standa á kjal-
arhælnum, sem var boginn til hliðar, og upp á
,7ið og lét eitt skrúfu blaðið hlífa sér fyrir ólög-
unum, og aðstoðaði hann Guðmund. Guðmund-
ur ýmist stakk sér í ólögin eða sat klofvega á
skrúfuhausnum. Voru nú bæði brenndir vírar
og höggnir, lásaðir í sundur lásar, húkkað í
netabuskur og þær hífðar í burtu, og að lokum
175