Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1976, Blaðsíða 39

HORFNIR FELAGAR
Þegar ég heyrði lát míns gamla
skipsfélaga, Hermanns Hjálmars-
sonar vélstjóra fanst mér eins og
það væri ekki veruleiki, að þessi
sterk byggði maður væri látinn. En
þetta er sú staðreynd, sem enginn
kemst undan. Það fer fyrir mér eins
og öllum öðrum, að minningarnar
raðast upp í huganum, við leiðar-
lok góðs félaga. Við Hermann
sigldum á sama skipi flest stríðs-
árin. Þetta var Sæfellið frá Vest-
mannaeyjum, rúmlega fjögur
hundruð tonna stálskip, sem var í ís-
fiskflutningum milli Englands og
Eyja.
Hermann var fyrsti vélstjóri þar
á þessum árum. Eins atviks minnist
ég sérstaklega úr starfi Hermanns
frá þessari samveru.
Það mun hafa verið í apríl 1943,
er við vorum á leið frá Vestmanna-
eyjum til Fleetwood, að vatnsrör i
katlinum tóku að leka. Ég hlustaði
á tal manna um þetta, en hafði
ekki kynnst neinu í sambandi við
gufuketil, því ég hafði alltaf áður
verið á vélbátum.
Þessi leki á rörunum ágerðist, og
að því kom ,að ekki varð hjá því
komist að þétta þau. Vélin var
stöðvuð og skipið lá undir flötu, en
valt rólega, þar sem veður var frem-
ur gott og það fullhlaðið fiski.
Hermann
Hjálmarsson
vélstjóri
Kveðja
Við hásetar stóðum okkar töm í
brú, á meðan beðið var eftir því
að eldhólfin kólnuðu niður og við-
gerð gæti farið fram. Svo vildi til,
að ég átti törn í brú, þegar Her-
mann fór inn til að þétta ketilinn
og þegar ég hafði verið leystur þar
af, fór ég niður á þilfar og sé ég þá
hvar Hermann vélstjóri liggur þar
á bakinu hreyfingarlaus eins og
dauður væri. Er ég hafði áttað mig,
sá ég hvað það er að fara inn í hálf-
heitan gufuketil til að vinna. Her-
mann var mikill dugnaðarmaður í
starfi sínu og gekk að hverjum
vanda ótrauður, einnig ekki fyrir
að víla þó syrti í álinn af eðlilegum
eða hernaðarástæðum.
Því er haldið fram, að tengsl
milli skipsfélaga verði því nánari
sem báran rís hærra fyrir stafni. Ég
tek undir það.
Eftir að Hermann hafði verið um
40 ár vélstjóri á togurum, þar á
meðal 15 ár fyrsti vélstjóri á togar-
anum Baldri, var hann síðustu 20
árin við Ljósafossstöðina. Fyrir all-
mörgum árum veiktist Hermann af
sjúkdómi, sem ekki vildi batna.
Hann lést 25. mars 1975 og var
jarðsunginn 2. apríl frá Fríkirkj-
unni í Reykjavík.
Stefán Nikulásson
VÍKINGUR
39