Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1978, Blaðsíða 15

Hrafn Gunnlaugsson:
I svartasta skammdeginu
Svo bar við í svartasta skamm-
deginu þegar stríðið stóð sem
hæst, að ókunn stjarna steig upp á
austurhimininn. Skriðdrekarnir
þrír sem óku um mörkina hemluðu
svo söng í stálfjöðrum og sandur-
inn þyrlaðist út í myrkrið. Byssu-
turnar voru opnaðir og skytturnar
ráku upp stór augu. Hvað var á
seyði? Hafði einhver ýtt á hnapp-
inn? Var hann þá svona glampinn
frá bombunni, eða var þetta leis-
ergeislinn? Nýtt leynivopn?
Áhyggjufullir litu þeir hver til
annars, en enginn bar kennsl á
þetta undarlega Ijós.
— Erþettaekkibaraloftsteinn,
sagði feitlagni nýliðinn og reyndi
að brosa. Enginn svaraði. Foring-
inn leit á ratsjána, en þar var ekk-
ert óvanalegt að sjá.
— Furðulegt, tautaði hann og
vissi ekki hvað til bragðs skyldi
taka: Mjög furðulegt.
Eins og brennandi kuml lyftist
stjarnan upp á festinguna svo engu
var líkara en nóttin stæði í björtu
báli og tungl og smástirni blikn-
uðu.
— Hvað getur þetta verið, ef
þetta er ekki loftsteinn? Gervi-
tungl eða vígahnöttur? stakk
nýliðinn uppá, en þorði svo ekki að
brosa lengur og bætti við: Eigum
við ekki að reyna að skjóta á það?
— Þegiðu, hvíslaði foringinn,
og hafið byssurnar klárar. 'Hann
spennti hjálminn undir hökuna og
hvarf ofan í turninn. Og skrið-
drekarnir þrír flýttu sér í varnar-
stöðu því Ijósið nálgaðist óðfluga
og var æ bjartara svo skytturnar
fengu glýju í augun. Loks var það
beint fyrir framan þá.
— Skjótið, skipaði foringinn,
og eldflaugar þutu ýlfrandi af stað.
Skjótið, skipaði hann aftur, og
sprengjudrunur skóku skriðdrek-
ana. Enhvernig sem þeirhömuðust
varð stjörnunni ekki haggað;
bjartari en viti í sortanum lýsti hún
í gegnum kúlnahríð og reyk.
Að lokum þraut skotfærin og
þeir gægðust aftur upp, skelfingu
lostnir.
— Kannski hún sé geislavirk,
sagði sá sem var vanur að þegja og
um leið fór þytur um sandinn og
herskarar af hvítum verum ljóm-
uðu allt í kringum þá.
— Flýið! öskraði foringinn. Og
skriðdrekarnir þrír ösluðu af stað í
sandhafi úr sandi út í myrkrið og
hurfu. En í lágu fjárhúsi, þar sem
fáeinir flóttamenn höfðu leitað
skjóls undan hörmungum stríðs-
ins, barst nýfæddur barnsgrátur út
í nóttina.