Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1983, Blaðsíða 7

Hafa mælt
220 þús.
tonn af loðnu
Rannsóknarskipin Bjami Sæ-
mundsson og Ámi Friðriksson eru
enn við stærðarmælingar á loðnu-
stofninum við Norður- og Austur-
land. Samkvæmt þeim upplýsing-
um, sem Víkingur hefur aflað sér,
þá mældust um 220 þús. tonn af
loðnu á svæðinu frá Hvalbak og
suður með Austurlandi. Fyrir
norðan Hvalbak fundu rannsókn-
arskipin lítið sem ekkert af loðnu,
en að vísu var erfitt um mælingar
þar, sökum vonsku veðurs.
Síðustu daga hafa rannsóknar-
skipin verið við mælingar austur
og norður af landinu, en ekki er
enn vitað um árangur af mæling-
um þar. Þeir eru margir, sem vona
að þar finnist loðna, því yfirleitt
hafa komið þrjár loðnugöngur
suður með Austfjörðum og menn
vonast til að loðnan sem mældist á
Hvalbakssvæðinu, sé fyrsta gang-
an.
Hins vegar, ef loðnan, sem þar
mældist er öll sú loðna, sem virðist
ætla að ganga upp að landinu í
vetur, þá koma mælingamar
nokkuð heim og saman við þær
mælingar sem íslendingar og
Norðmenn gerðu í fyrrahaust, en
þá mældist loðnustofninn 265
þúsund tonn. Því verða menn að
vona að rannsóknarskipin finni
meiri loðnu, því það er eina vonin
til þess að heimilað verði að veiða
einhverja loðnu til manneldis á
þessum vetri. Japanir hafa þegar
líst því yfir að ef íslendingar bjóði
ekki eitthvert magn af hrognum
og frystri loðnu í vetur, þá sé óvíst
hvort þeir komist á ný inn á jap-
anska markaðinn, en Norðmenn
eru einráðir á þessum mikilvæga
markaði sem stendur.
Lögin eru stundum undarleg.
Borgarar í Oklahoma mega bera
skammbyssur því aðeins að þeim
sé veitt eftirför af Indíánum. í
Kentucky má maður ekki ganga á
eftir múlasna án þess að tala við
hann fyrst.
í borg í N- Carolina er það
andstætt lögum að lest flauti eða
hundur gelti eftir að dimmt er
orðið. í annari borg í sama ríki er
ólögulegt að hrjóta svo hátt, að
það trufli næturró nágrannanna.
Kona nokkur, vissulega af léttara
skeiði, fékk sér bað. Þar eð hún var
allvel í holdum, festist hún í kar-
inu og gat sig hvergi hreyft.
Tók hún því til þess ráðs, sem
kvenfólki er jafnan tiltækast, sem
sé að æpa og hjóða af fullum hálsi.
Maður hennar kom brátt á
vettvang, en fékk engu áorkað,
þrátt fyrir heiðarlega tilraun. Þá
datt manninum helst í hug að leita
til kunningja sins í nágrenninu. Sá
kunni ráð við hverskonar vanda,
einkum þó að eigin mati. En til
þess að konukindin hefði eitthvert
fíkjublað á meðan, tók maðurinn
ofan harðkúluhattinn og setti
hann á viðeigandi stað.
Svo þegar sá ráðsnjalli kom,
virti hann fyrir sér ástandið með
spekingssvip, kvað síðan upp sinn
hæstaréttardóm: — Ég treysi mér
jú til að bjarga konunni, en þessi
náungi með hattinn — ég mundi
segja, að hann væri algerlega glat-
aður!

Haltu blómunum aðcins neðar.
VÍKINGUR
7