Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 15

NÁTTtJRUPR.
125
Dýrið rennur á flótta eftir stórum jaka. Skipinu er beitt
eins og mest má innan um íshrönglið. — Nú leggst bangsi
til sunds í stórri vök. Komist hann yfir á stóra jakann fram-
undan er hann tapaður. Þar eru skipinu öll sund lokuð. Nú er-
um við komnir inn í vökina. Og þó að knálega sé synt á undan,
dregur þó fljótt saman með bátnum og bangsa.
SgHif . J
Bjarndýr á flótta. Byssuhlaup t. v. á myndinni.
Skot. Öskur. Sjórinn blóðlitaður. Skot, skot, skot, í sjóinn,
í dýrið. Skot! Skot! „Vel hæft, Gunnar!“ — „Það var þú sem
hæfðir!“ —
Bangsi er fallinn. Nú flýtur hann í vatnsskorpunni, furðu-
lega mikill. Leikurinn var ójafn. Steinaldarmaðurinn með veiði-
skjálftann stóð í öryggi með véltæki nútímans í höndunum.
En það er þó eitt hið stæltasta rándýr jarðarinnar, sem við bisum
inn fyrir borðstokkinn. —
LIFNAÐARHÆTTIR.
Hvítabjörninn er eitt hið stæltasta og mikilfenglegasta dýr
jarðarinnar, og hefir jafnvel einkennilegri lifnaðarhætti en nokk-
urt annað dýr. Hann telst til landdýra, en kemur þó varla á land.
Hann er ekki sjódýr, en hittist þó stundum á hafi úti, þar sem
hvergi sést ís eða land.
Heimkynni hans eru ísbreiðurnar í Norður-íshafinu, líklega
alla leið norður undir sjálft heimskautið og suður að löndum þeim,
er að íshafinu liggja: Síberíu, Rússlandi, Noregi, íslandi, Græn-
landi, Kanada og Alaska. Hann hittist á öllum þessum löndum, á
norðurströndum þeirra, en þó eiginlega að eins sem gestur. Með