Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 17

Náttúrufræðingurinn - 1931, Blaðsíða 17
NÁTTURUFR. 127 einu höggi af hramminum er selurinn orðinn bráð hans, og henn sezt með hinni mestu rósemi að máltíð sinni. Ein aðferð Skrælingja til þess að komast að sel, er ligg- ur uppi á ís, er sú, að hafa ofurlítið hvítt segl fyrir framan sig, sem selurinn þekkir ekki frá ísnum, og komast þannig í skotfæri við hann. Sagt er að bangsi hafi einnig svipaða að- ferð, og hafa Skrælingjar ef til vill lært hana af honum. Hann skýtur ísjaka fyrir framan sig, svo að selurinn sjái hann ekki, og syndir jiannig í skjóli við jakann unz hann kemst í færi við selinn (sbr. Pedersen: Der Scoresbysund, bls. 125). Selurinn er aðalfæða hvítabjarnarins. Vilhjálmur Stefáns- son segir að hann muni varla eta annað en spikið. Hitt hirða refir, sem alls staðar eru á flakki, jafnvel langt úti á hafi, og fuglar. En bangsi leggur sér ýmislegt fleira til munns, ef svo stendur á, og er þá alls ekki matvandur. Sagt er að hann veiði sér fiska til átu, en eg efast um að það geti verið, nema þá eins og þegar refur glefsar í silung í vatnsskorpunni. Hann er of léttur í vatninu til þess að geta kafað — hvernig getum við t. d. hugsað okkur að hundur geti kafað í vatni? Eitt bjarn- dýrið, sem við veiddum á Gottu, gerði tilraun til að forða sér með því að kafa, og sá eg þar hve illa því tókst það. Komist hann í varpstaði fugla hirðir hann bæði egg og unga. Hann klifrar jafnvel furðuhátt upp í fuglabjörg í sömu erindagerð- um. Það mun vera ættarfylgja frá kynbræðrum hans, skógar- björnunum, að forsmá ekki jurtafæðu, ef svo ber undir, og eru þó tennur hans allt annað en vel lagaðar til þess að notfæra sér hana. Hann etur oft ber uppi á landi, og jafnvel gras og mosa. Á Scoresbylandi, sem er inn og norður af hinum mikla flóa Scoresbysundi á Austur-Grænlandi og er all-gróðursælt, kváðu bjarndýr vera seinni hluta sumars og lifa af berjum, helzt gömul dýr, sem farin eru að tapa sér við selveiðarnar. Alkunnugt er að hvítabirnir, sem komið hafa hér á land, hafa rifið í sig harðfisk og hákarl úr hjöllum. Norðurfarar kunna frá ýmsu merkilegu að segja um matarlyst þeirra. Fyrir einum þeirra (Kane) átu þeir upp ekki aðeins ket, kaffi og skommk, heldur einnig seglin og amei’íska flaggið, yfirleitt allt, sem í geymslustaðnum var, nema vatnsílátið, sem var úr járni. Fyrir öðrum (Tobiesen) tæmdu þeir alveg tvær tunnur af saltfiski. Mc Clure veiddi bjarndýr og var maginn á því troðinn út af rúsínum, salti, keti, tóbaki og heftiplástri, sem hann auðsjáanlega hefir náð úr forðabúri einhvers norðurfara.

x

Náttúrufræðingurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.