Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 15

NÁTTÚRUFR.
173
Eldey, séð vestan að.
■gengur lág hlein, sem skolar yfir i stórflóðum. Við hana má lenda
ef ládauður er sjór; annars er bezt. að Ienda í viki vestan undir
'hleininni. Eyjan rís annars öll beint úr sjó og mjög aðdjúpt á alla
Vegu og harðir strauinar eftir fallaskiptum.
Öll er Eldey úr þursabergi, lagskiptu móbergi og sandsteini.
Eru öll lögin samlæg og hallast til N eða NA eins og flötin uppi.
Víða eru djúpar, stundum gapandi sprungur inn í brúnirnar, eink-
iim í suðurendanum. Virðist eyjan þvi fremur veik fyrir og varla
megnug þess, að þola til lengdar hin þungu högg, sem úthafs-
stóraldan Iætur dynja á henni úr ílestum áttum og jarðskjálfta-
kippina, sem eru svo að segja daglegir á þessum eldbrunnu slóð-
um. Sjást þess líka greinileg merki, að hin núverandi Eldey er að
og á stærra skipi en litlum skipsbát. Það var sveimað í kring um
eyna i 2—400 metra fjarlægð og hún svo athuguð í prismakíkjum
|(X8), eða eins og úr 25—50 metra fjarlægð, svo flest mátti sjá,
er þess var vert.
Eldey er talin nálega 200 m löng frá NNA til SSV og 100
m breið, þverhnípt á alla vegu og slétt að ofan, lítið eitt hærri
(77 m) í suðurendann, sem er hvass og all-líkur veðurstafni á her-
skipi og hentugur til að kljúfa sunnan-stórölduna. Norður úr henni
Tjjósniynd eftir Á. V. Tánins.