Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 28

186
NÁTTÚRUFR-
Fiskiflugan.
I náítúrunni er til fjöldinn allur af ötulum og aðsúgsmiklum
kjötætum. Hlutverk þeirra er að hirða dýraleifar þær, sem dauðinm
hefir lagt að velli hér eða þar, til þess þær verði ekki til óþrifn-
aðar, og jafnframt til að breyta þeim í nýjar lifandi verur.
Hér í álfu er fiskiflugan eða maðkaflugan víðkunnust og al-
gengust. Allir þekkja hana, þessa stóru, dökkbláu flugu. Ef kjöt-
skápurinn húsfreyjunnar er ekki sem tryggastur, þá gjörir hún
sig þar heimakomna, og þegar hún er búin að Ijúka þar verkum
sínum, þá sezt hún á gluggarúðurnar hjá okkur og suðar þar
svo hátíðlega. Hana langar út í sólskinið, til þess að hún geti orðið-
þunguð af nýju afsprengi.
Spurningar, sem ég ætla að fá svarað með rannsóknum mín-
um, eru svolátandi:
Hvernig verpir hún eggjunum, sem viurnar hennar ljótu koma
úr, þessar, sem kappala sig á villibráðinni okkar og nýja kjötinu?
Hver eru þau kænskubrögð, sem hún beitir, og hvernig eigum
við að stemma stigu fyrir henni?
Þetta tvennt hefi ég í hyggju að rannsaka.
A haustin er hún oft á flakki í húsum inni og fram á vetur
ef veðráttan er mild. Á vorin kemur hún fyrr i ljósmál úti en inni
Er hún þá kulsækin mjög og má þá oft sjá hana verma sig á
ve8gium úti móti sólunni. Þegar lengra líður fram og blóm eru
komin á Laurastinus-runnana, þá hitti ég hana hópum saman á
smáu, hvítu blómunum. Þar ætla ég, að hún eðli sig, og þar sýgur
hún í sig sæta safann úr blómunum.
Allan sumartímann er hún utan húss. Tekur hún sér þá stuttar
flugferðir frá einum gististaðnum til annars og fær sér hressingu.
En er haustar að, og villibráðin eða fuglakippurnar eru í hús
bornar, þá hypjar hún sig inn og heldur sig svo þar sem heiðurs-
gest, meðan ytra herðir frost og kyngir snjó.
Þetta kemur nú svo bráðvel heim við innisetu-venjurnar mín-
ar, einkum þó við fæturna á mér, sem farnir eru að bugast af
ellinni. Ég þarf þá ekki að vera að randa út um allt, til að leita
hana uppi í rannsóknarskyni. Hún kemur til mín. Heimafólk mitt
veit, hvað mér kemur. Það veiðir þessa háværu gesti á gluggarúð-
unum og færir mér þær svo samstundis í dálitlum bréfstikli.
Ég hleypi þeim þá inn í stíuna mína og hálf-fylli hana. Stían
er stórt, klukkumyndað búr úr vírneti. Stendur það í leirskál, sem
full er af sandi. Ég hefi sett ofurlitla krukku með hunangi í inn
i matsalinn í flugnabúri þessu, koma svo fangarnir þangað í tóm-