Náttúrufræðingurinn - 1985, Qupperneq 15

Fjöldi moga
75 257 308 309 283 296 158
L«ngd tkrópllúru (cm)
12. mynd. Meðalfæðunám skrápflúru eftir
lengd 1980-81. - The average composi-
tion of the food of long rough dab Hippo-
glossoides platessoides limandoides
(Bloch) in relation to predator length in
1980-81.
minnstu skrápflúrunni. Hjá þeim
stærri eykst hlutur fiska hins vegar
nokkuð og er athyglisvert að þorsk-
seiði eru umtalsverður hluti fæðunnar
í tveimur lengdarflokkum.
Fæðunám skrápflúru er einkum háð
botndýralífinu. Talsverður hluti fæð-
unnar tilheyrir þó sunddýrum og svif-
dýrum auk rækju.
FÆÐA SKARKOLA
Fæða skarkola er að mestu botn-
lægir hryggleysingjar og eru bursta-
ormar og samlokur þar mest áberandi
(13. mynd). Minnsti skarkolinn hefur
eingöngu étið síli (Ammodytidae), en
gögn eru þó mjög takmörkuð í þeim
lengdarflokki.
FÆÐUVISTFRÆÐILEG TENGSL
Fæðutengslum ræningja og bráðar
er lýst á 14. mynd. Frá vistfræðilegu
sjónarmiði má flokka ræningjana í
þrennt með tilliti til afráns þeirra.
Karfinn lifir aðallega á dýrasvifi,
einkum ljósátu og krabbaflóm. Fæðu-
nám ufsa er að hluta hliðstætt, þar sem
ljósáta er algengasta fæðan, en fiskar,
einkum loðna, hafa ámóta hlutdeild
°g ljósátan. Fessa ræningja má því
flokka sem uppsjávarfiska.
Meginuppistaðan í fæðu þorsks er
fiskbráð, sem einkum tilheyrir
uppsj ávarfiskum. Með hliðsjón af
þessu má því flokka þorsk sem upp-
sjávarránfisk. Ætla verður að fæðu-
öflun þorsks sé nátengd göngum
þeirra fiskstofna sem hann étur, svo
sem hrygningargöngum loðnu síðla
vetrar umhverfis land, svo og ætis-
göngum kolmunna að sumarlagi fyrir
austan land. Ennfremur er afrán
þorsks á karfaseiðum fyrir norðan
land í byrjun vetrar háð reki bráðar-
innar þangað með hafstraumum frá
hrygningarstöðvum karfa fyrir suð-
vestanverðu landinu. Sjálfráns gætir
auk þess meira hjá þorski en öðrum
ræningjum, sem hér hefur verið fjallað
um.
Ýsa, steinbítur, skrápflúra og skar-
koli eru fyrst og fremst botndýraætur
og eru því réttilega flokkaðir sem
botnlægir fiskar. Þó éta þessir ræningj-
113