Náttúrufræðingurinn - 1989, Side 10

hætti til bráðabirgða. Því var það af-
ráðið 1958 að Háskóli íslands keypti
fyrir happdrættisfé heila hæð undir
starfsemina í húsi því við Hlemmtorg
þar sem hún er enn til húsa eftir 30 ár,
en þangað var flutt haustið 1959.
Starfsmenn safnsins höfðu þá í nokkur
ár haft vinnustöðu á neðstu hæð Þjóð-
minjasafnshússins og þar voru einnig
geymslur, en sýningarsalur var enn á
neðstu hæð Safnahússins við Hverfis-
götu, þar sem hann hafði verið til
húsa síðan árið 1908. Þó það væri ekki
áformað í upphafi, var húsnæðið í
Safnahúsinu einnig rýmt og lítill sýn-
ingarsalur innréttaður í nýja húsnæð-
inu til bráðabirgða árið 1967, eftir að
endurnýjað hafði verið svo til allt sem
var í gamla salnum.
Arið 1965 voru sett ný lög um safn-
ið og nafni þess breytt í Náttúrufræði-
stofnun íslands. Nýju lögin voru fyllri
en þau eldri og lögfestu í raun það
form sem starfsemin var komin í.
Náttúrufræðistofnun var þjóðarsafn
náttúrugripa, hliðstætt öðrum þjóðar-
söfnum eins og Þjóðminjasafni og
Landsbókasafni, með það hlutverk að
varðveita þann þátt menningar okkar
sem slík gögn um náttúru landsins
eru; hún er einnig rannsóknastofnun
og sýninga- og fræðslustofnun fyrir al-
menning og áhugafólk á þessu sviði.
Starfið hafði eflst verulega eftir því
sem starfsfólki fjölgaði, söfnin höfðu
stækkað, rannsóknir aukist og starfs-
sviðið hafði víkkað. Þannig voru tveir
starfsmannanna, þeir Finnur Guð-
mundsson og Sigurður Þórarinsson
brautryðjendur í náttúruverndarmál-
um hér á landi og áttu einna mestan
þátt í því að fyrstu lög um náttúru-
vernd voru sett hér á landi árið 1956.
Samkvæmt þeim lögum áttu deildar-
stjórar hinna þriggja deilda safnsins
sæti í Náttúruverndarráði. Stofnunin
hefur alla tíð átt gott samstarf við aðr-
ar stofnanir á sviði náttúrufræði, við
mörg sveitarfélög og félög áhugafólks,
ekki síst Náttúrufræðifélagið, og
áhugasaman almenning sem oft hefur
lagt okkur lið við söfnun gripa og
rannsóknir. Allt þetta þakkar stofn-
unin.
I þessu bráðabirgðahúsnæði við
Hlemmtorg er allgóð vinnuaðstaða
fyrir starfsfólk, sem ennþá er fátt þó
því hafi fjölgað um helming síðan flutt
var hingað. Húsrýmið hefur líka auk-
ist verulega síðan, einkum geymslu-
rými, og bókasafn stofnunarinnar er
nú loks í aðgengilegu húsnæði. Sýn-
ingarrými er löngu orðið allt of lítið,
ekki síst ef tillit er tekið til allra þeirra
gripa sem nú eru til á stofnuninni, og
gjörbreyttra viðhorfa í sýningar- og
fræðslumálum náttúrugripasafna.
Sá sýningarsalur sem við erum hér í
er sá sami og opnaður var 1967, en
hann hefur nú verið endurnýjaður að
öllu leyti til samræmis við salinn á
hæðinni fyrir ofan, sem lokið var við
síðastliðið vor. Húsið er að vísu ekki
hentugt fyrir þessa starfsemi, enda var
húsnæðið frá byrjun hugsað sem
bráðabirgðahúsnæði til að leysa að-
kallandi vanda. í því er heldur ekki
rúm fyrir geymslur né þá nútímalegu
sýningar- og fræðslustarfsemi sem
nauðsyn er að koma á laggirnar, og
sýningarsalir á 3. og 4. hæð í skrif-
stofu- og verkstæðisbyggingu eru ekki
beinlínis aðlaðandi. Nágrennið, einn
mesti umferðarstaður borgarinnar, er
heldur ekki sérlega hentugur rammi
utan um starfsemina.
Síðan í júlí hefur starfað ein nefndin
enn, skipuð af menntamálaráðherra,
til að gera tillögur um byggingu fyrir
þá starfsemi sem nú fer fram á Nátt-
úrufræðistof nun, og hvernig megi
auka þetta starf og efla, ekki síst sýn-
ingar- og fræðslustarf fyrir almenning,
og fá þar fleiri til liðs við ríkið, en
120