Samvinnan - 01.06.1948, Qupperneq 25

Sá hann, að einn dverganna var í rifn-
nm og slitnum tötrum.
Veslingurinn litli, liugsaði malar-
inn. Honum hlýtur að vera óskijp kaltí
þessum tötrum, þegar vindurinn blæs
uppi í hólunum. Eg ætla að biðja
hana Katinku að sauma handa honum
ný föt.
Vilhjálmur lét ekkert á sér bæra,
fyrr en allir dvergarnir voru farnir.
Þá ldjóp liann inn til konu sinnar og
sagði henni fi'á því, senr hann hafði
séð. „Eg ev viss um, að þeir munu
lijálpa okkur alla tíð, ef þú saumar
ný föt handa þessunr litla dverg,“
sagði hann.
Allan daginn sat. Katinka við og
saumaði svolitlar buxur og jakka
handa dvergnum. Um kvöldið lagði
malarinn fötin iijá brauðsneiðunum,
sem þau gáfu dvergunum á hverju
kvöldi.
Því næst faldi hann sig á bak við
hveitipokana til þess að bíða eftir
dvergunum og sjá, hvernig þeim litla
yrði við.
Eftir svolitla stund konru þeir allir
trítlandi. Þegar litli dvergurinir í tötr-
ununr sá fínuí nýju fötin, klappaði
lrann saman lófununr og hoppaði upjr
ununr sá fínu, nýju fötin, klappaði
jakkann og buxurnar og hopjraði til
olt frá af kæti. En um nrorguninn liélt
hann á burt með lrinunr dvergununr,
en varð ekki eftir, eins og nralarinn
hafði búizt við.
Malarinn varð fyrir miklunr von-
brigðum og hugsaði sér, að hann
skyldi nú sanrt ná í hann einirvehr
veginn.
Eg ætla að bíða við litlu brúna, því
að þar lrlýt eg að ná lronunr, hugsaði
hann.
Og þegar sólin var að konra ujrjr í
austrinu, trítluðu allir litlu dvergarn-
ir að brúnni. í miðjunr hópnum var
dvergurinn r nýju fötunum.
,,Ha, lra,“ hrópaði malarinn og
teygði sig eftir honunr. „Þarna náði
eg í þig.“ Og hann greip dverginn
rneð annarri hendinni. En rétt í þessu
heyrði hann rödd kalla: „Vilhjálmur,
Vilhjálmur! Hjálp, lrjálp!“ Honunr
heyrðist það vera Katinka, og hann
slejrjrti drergrrum í ofboði og stakk
sér í lækinn til þess að 'bjarga konu
sinni.
En viti nrenn! Þetta var alls ekki
rödd Katinku, sem hann hafði lreyr't.
Dvergarnir lröfðu leikið svona á lrann,
ög nú buslaði lrann í læknunr til einsk-
is! Dvergarnir fóru allir að skelli-
Idæja, þegar þeir sáu lrann konra renn-
votan ujrjr úr læknunr.
„Farðu lreinr til þín, Vilhjálmur,"
sagði litli dvergurinn í nýju fötunum.
„Af því að þú ert nú búinn að sjá okk-
ur, getunr við ekki lengur konrið á
livérri nóttu og hjálpað þér. En þar
senr þið hafið verið svo góð við okkur,
ætlunr við alltaf að konra, þegar tungl-
ið er fullt.“
Og það gerðu þeir líka.
TRAUSTIR SKULU HORNSTEINAR
(Framhald af bls. 2)
unina og samtökin lyfta stórum Grettistök-
um í efnahagsbaráttunni og skila þannig í
stærri áföngum margföldum arði.
AÐ er ekki ósennilegt, að andstæðingar
þróttmikils samvinnustarfs óski kaup-
félögunum inn i kuðunginn, til lítilla áhrifa.
Kn þess sjást engin merki, að þeim verði
að (ísk sinni. Samvinnufélögin halda áfram
að vaxa ;ír frá ári, jtrátt íyrir margvíslega
utanaðkomandi erliðleika. Samvinnumenn
muim ekki iáta sundrungar- og niðurrifsöfl
af þessu tagi auka á erfiðleikana, heldur
hakla áfram að leggja trausta hornsteina
nyrra verka og ldaða ofan á trausta múra
þeirra byggingá, sem þegar hafa risið af
grunni.
„ÞÚ GÓÐA, GENGNA TÍÐ-------
(Framhald af bls. 4)
sem þeir fórnuðu orku sinni, sé því
ekki hætt við falli, heldur vaxi og láti
meira og meira gott af sér leiða, eftir
því sem tímar líða.
Það, sem af er þessari öld, hafa
geysað 2 Jieimsstyrjaldir. Á sama tíma
liafa orðið hér framfarir með risaskref-
um, hvert senr litið er. Við þekkjum
öll, lrvað við höfunr við að búa í dag í
atvinnuliáttum, sanrgöngunr, híbýlunr,
menningar- og félagsmálum. Ef við
berum það sanran við ástandið fvrir
100 árum, sem eg gat um áður, og
lrugsunr okkur, að álíka framsókn
verði næstu 100 árin, sem er þó alltof
varlega áætlað, þegar tekið er tillit til
þess, lrvað hraðinn eykst jafnt og þétt,
sjáunr við, að bölsýni á engan rétt á
sér og að nýi tínrinn er alltaf betri en
sá gamli.
Já, við skulum sjá framtíðina með
augum æskunnar, og í rómantískum
hillingum.
EYÐIMERKURKONUNGURINN
(Fratvhald af bls. S)
Konungurinn veitir vestrœnum kon-
um áheyrn.
Og svo skeði nokkuð, senr vakti
skelfingu unr alla Arabíu — nokkuð,
senr ekki átti sér hliðstætt dænri í arab-
iskri sögu.
Konungurinn brá í fyrsta skijrti á
ævinni ævafornri og lrelgri venju gagn-
vart framandi konunr — einkunr evrójr-
skunr konunr. Abdul Azizi ibn Abdur
Ralunan al Feisal al Saud á nú 31 son
og s\'o nrargar dætur, að enginn vanda-
laus veit tölu þeirra. (Dæturnar eru
heldur ekki taldar með afkomendum,
það eru aðeins synirnir, senr teljast Ar-
alrar). Og á allri ævi sinni lrefir hann
veitt áheyrn einungis 12 útlendunr
konunr, og þær urðu samkvænrt fornri
venju að vera lruldar þykkri blæju. Ein
hinna síðustu var hertogafrúin af Atlr-
lone, senr lrann veitti áheyrn 1938, og
hún varð að klæðast arabiskum klæð-
um og hylja andlit sitt þykkri slæðu.
(Erfðaprinsinum af Saudi-Arabíu
hafði nefnilega verið boðið að vera við
krýningarhátíðina í Lundúnum, og nú
þurfti að endurgjalda lreinrsókn hans.
1938 sendi brezka stjórnin hertogann
af Athlone, bróður Maríu ekkju-
drottningar, til Riad ásanrt rrreð frú
sinni).
Og nú fengu þó nokkrar amerískar
konur, senr giftar voru starfsnrönnunr
lrjá olíufélaginu, áheyrn hiá konung-
inum, og þær höfðu enga slæðu fyrir
andlitinu. Svo sveimuðu þessar vest-
rænu konur umlrverfis hinn 65 ára
gamía einvalda. En nú fóru gömlu Ar-
abahöfðingjarnir að velta því íyrir sér
í alvöru, lrvort þetta væri upphafið að
því að afnenra hina fornhelgu venju.
Fregnin barst eins og eldur í sinu
um alla Arabíu, og allir fylltust
undrunar yfir konungi sínunr og
lierra: „Quodoukum Akhtar — Ibn
Saud, sem ræður yfir líli og aauða, ein-
valdskonungur ylir Arabíu — brýtur
fornhelgar venjur eyðimerkurinnar,
og veitir áheyrn villutrúarkonunr nreð
blæjulaus andlit--“
Ojæja — einngi í Arabíu eru Rocke-
feller og Deterding farnir að liafa áhrif
á tínrans straunr-.
25