Samvinnan - 01.02.1954, Qupperneq 12

vissum, að hún mundi reyna að halda
í bölvald sinn, nú þegar hún stóð ein
uppi og allar bjargir voru bannaðar.
III.
Hún var lengi veik. Þegar við sá-
um hana næst, var hún með stutt hár,
dálítið stelpuleg, með heiðan rauna-
svip, eins og engilsmynd á máluðum
kirkjuglugga.
Sumarið eftir dauða föður hennar
hófst vinnan við flísalagningu gang-
stéttanna. Verktakarnir komu með
negra, múlasna og vélar og verkstjóra,
sem hét Homer Barron. Hann var
noröanmaður, hár og gjörfilegur,
dökkur á brún og brá, með augu, sem
voru Ijósari en andlitshúÖin. Strák-
unum þótti jafngaman að heyra hann
bölva negrunum og að heyra negr-
ana syngja eftir hljóðfalli hakahagg-
anna. Von bráðar hafði hann kynnzt
öllum í bænum. Hvenær sem maður
heyrði hressilega hlegið, mátti ganga
að því vísu, að Homer Barron væri
ekki langt undan. Ekki leið á löngu,
unz hann og fröken Emily sáust aka
saman síðdegis á sunnudögum í gul-
um vagni, sem samlitum hestum var
beitt fyrir. I fyrstu gladdi þetta okk-
ur, enda sögðu konurnar: „Auðvit-
að mun engin kona af Grierson-ætt-
inni láta sér til hugar koma að gift-
ast norðanmanni og það daglauna-
manni.“ Gamla fólkið sagði: „Aum-
ingja Emily. Skyldmenni hennar
ættu að reyna að tala um fyrir henni.“
Hún átti einhverja ættingja í Ala-
bama, en mörgum árum áður hafði
sletzt upp á vinskapinn milli þeirra og
föður hennar út af arfi, og ekkert
samband hafði verið þar á milli síð-
an, ekki einu sinni, þegar gamli Gri-
erson dó.
En þegar gamla fólkið sagði:
„Vesalings Emily,“ byrjuðu hvísling-
arnar. „Heldurðu það í raun og
veru?“ „Auðvitað, hvað annað
gæti . . .“ Þannig var hvfskrað og
pískrað í kaffiboðum og á sunnudags-
eftirmiðdögum, þegar guli vagninn
fór hjá og undir tók í húsunum af
hófataki gulu hestanna. „Vesalings
Emily.“
Hún bar höfuðið svo sem nógu
hátt, jafnvel eftir að við héldum, að
hún væri fallin. Það var eins og hún
heimtaði nú ákafar en nokkru sinni
fyrr, að borin væri virðing fyrir sér
sem síðasta meðlimi Grierson-fjöl-
skyldunnar. Til dæmis þegar hún
keypti rottueitrið. Það var meira en
ári eftir að fólkið var bjmjað að segja:
„Vesalings Emily.“
„Ég þarf að fá eitur,“ sagði hún við
lyfsalann. Hún var rösklega þrítug þá;
það var áður en hún byrjaði að fitna;
hún var horaðri en nokkru sinni fyrr,
augun köld og hrokafull, hörundið
stríðþanið yfir kinnbeinin. „Mig vant-
ar eitur,“ sagði hún.
„Já, fröken Emily. Hvers konar eit-
ur? Rottueitur? Ég mundi mæla
með . . .“
„Ég vil það bezta, sem þið hafið.
Mér er sama, hvaða tegund það er.“
Lyfsalinn taldi upp nokkrar teg-
undir. „Þetta drepur allt upp í fíl. En
það, sem yður vanhagar um, er . . .“
„Arsenik,“ sagði fröken Emily. „Er
það gott?“
„Er . . . arsenik? Já, en það sem
yður vanhagar um . . .“
„Ég ætla að fá arsenik.“
Lyfsalinn horfði niður á hana. Hún
horfði á hann á móti, bein í baki og
einbeitt á svip. „Já, sjálfsagt,“ sagði
lyfsalinn.
„En samkvæmt lögunum verðið
þér að segja mér, til hvers þér ætlið
að nota það.“
Eröken Emily starði á hann. Höf-
uðið sveigðist aftur, svo að hún ætti
hægara með að horfa beint í augu
hans. Þanmg stóðu þau hvort and-
spænis öðru, unz hann varð að líta
undan og fór inn fyrir, til þess að út-
búa pakkann. Sendisveinninn kom
með hann. Lyfsalinn kom ekki aft-
ur fram fyrir. Þegar hún opnaði pakk-
ann heima hjá sér, sá hún, að skrifað
var á hann fyrir neðan krossana þrjá:
„Fyrir rottur.“
IV.
Næsta dag sögðum við svo: „Hún
ætlar að drepa sig,“ og við bættum
því við, að það væri henni fyrir beztu.
Þegar samdráttur hennar og Homer
Barrons fór að verða áberandi, sögð-
um við: „Hún giftist honum.“ Seinna
sögðum við: „Hún á eftir að sann-
færa hann,“ vegna þess, að á Elks-
kránni, þar sem hann sat stundum
að drykkju með ungu mönnunum,
hafði hann látið þau orð falla, að
hann ætlaði sér ekki að kvænast. Á
hverjum sunnudegi fóru þau í ökuferð
saman; alltaf var hún jafn hnakka-
kert, hann var með hattinn á ská,
vmdil á milli tannanna, svipu í hend-
inni og gula hanzka.
Þá fóru konurnar að tala um, að
þetta væri vanvirða fyrir bæinn og
slæmt fordæmi fyrir unga fólkið. Karl-
mennirnir vildu ekki blanda sér í mál-
ið, en að lokum tókst konunum að
fá babtistaprestinn, sem var sálusorg-
ari ungfrú Emily, til þess að fara og
tala við hana. Ekki var hann marg-
orður um, hvað borið hefði til tíðinda,
en hann neitaði að fara aftur. Næsta
sunnudag sáust skötuhjúin á sinni
venjulegu sunnudagsreisu, og daginn
eftir skrifaði prestsfrúin ættingjum
ungfrú Emily í Alabama.
Nú hafði hún aftur ættingja sína
á heimilinu, og við biðum þess sem
verða vildi. í fyrstu skeði ekki neitt.
Svo urðum við sannfærð um, að þau
ætluðu sér að eigast. Við fréttum, að
fröken Emily hefði keypt hurstasett
fyrir karlmann og látið merkja með
stöfunum H. B. Daginn eftir fréttum
við, að hún hefði pantað alklæðnað
á karlmann, þar á meðal náttskyrtu,
og við sögðum: „Þau eru gift.“ Og við
vorum glöð. Svo sannarlega vorum
við glöð. Þannig var mál með vexti,
að frænkurnar frá Alabama voru enn
þá meiri Griersonar en fröken Emily
hafði nokkru sinni verið.
Enginn furðaði sig á því, þó að
Homer Barron færi úr bænum, enda
var vinnunni við gangstéttirnar þá
fyrir nokkru lokið. Við gátum þess
td, að hann hefði annaðhvort farið
til þess að undirbúa komu ungfrú
Emily norður eða þá til þess að gefa
henni færi á að losna við frænkurn-
ar. (Þegar hér var komið, vorum við
öll á bandi hjónaleysanna og revndum
að hjálpa fröken Emily til þess að
fara á bak við frænkurnar). Aður en
vikan var liðin, voru þær farnar. Eins
og allir höfðu búizt við, var Homer
Barron kominn aftur eftir þrjá daga.
Nágranni sá til hans, þegar negrinn
hleypti honum inn um eldhúsdyrnar
að kvöldi dags.
Það var það síðasta, sem við sáum
til Homers Barron. Og fröken Emily
sást raunar ekki heldur í nokkurn
tíma. Negrinn gekk út og inn og fór
í búðir, en aðaldyrnar voru alltaf lok-
aðar. Við og við sást henni bregða
(Framh. á bls. 24)
12