Samvinnan - 01.12.1959, Qupperneq 18

verulega heyrt röddina. Það
var mögulegt, hugsaði hann.
Martin sat við gluggann og
horfði eins nrikið út um hann
og á verk sitt, og hvenær sem
nýtt par af stígvélum gekk
framhjá, laut hann áfram og
starði út, til að sjá andlit veg-
faranda eins vel og fótabúnað
hans. Húsvörðurinn fór fram-
hjá á nýjum flókastígvélum,
vatnskarlinn fór framhjá, og
síðan gekk garnall hermaður
þétt meðfram glugganum.
Hann var einn hinna gömlu
hermanna Nikulásar, og var
í gömlum, ræfilslegum stíg-
vélum og bar skóflu í hendi
sér. Avdyeeich þekkti hann á
stígvélum hans. Karl þessi var
kallaður Stepanuich, og bjó
hjá kaupmanni einum, er
annaðist hann sökum brjóst-
gæða. Hann var skyldugur til
að hjálpa dyraverðinum. Step-
anuich nam staðar fyrir fram-
an glugga Avdyeeich til að
sópa snjónum burtu. Avdyee-
ich leit á hann sem snöggvast,
en hélt svo áfram við vinnu
sína.
„Ég verð skynsamari með
aldrinum," hugsaði Avdyee-
ich með nokkurri sjálfsfyrir-
litningu. „Ég tel mér trú um
að Kristur sé að koma til mín,
og sjá! svo kemur aðeins Step-
anuich til að hreinsa burt
snjóinn. Þú ert einfeldningur
og draumóramaður, ekkert
annað!“ Avdyeeich saumaði
tíu spor í viðbót, og leit því-
næst aftur út um gluggann.
Þá sá hann, að Stepanuich
hafði reist skófluna upp við
vegginn, og stóð þar hjá og
blés mæðinni.
„Gamli maðurinn er orðínn
mesta skar,“ hugsaði Avdyee-
ich. „Augljóst er, að hann hef-
ur naumast afl til að ryðja
burt snjónum. Ég ætla að gefa
honum tesopa. Það sýður á
katlinum.“ Avdyeeich lagði
frá sér alinn, setti teketilinn
á borðið og bankaði á glugga-
rúðuna með fingrunum. Step-
anuich snerist á hæli og kom
að glugganum. Avdyeeich gaf
honum bendingu og opnaði
síðan dyrnar.
„Komdu inn og vermdu þig
dálítið,“ kallaði hann. „Það
er hrollur i þér, er það ekki?“
„Kristur launi þér! Jú, og
ég hef verk í öllum mínum
beinum,“ sagði Stepanuich.
Hann kom inn, hristi af sér
snjóinn og tók að þurrka fæt-
ur sína til að ata ekki út gólf-
ið, en skjögraði vesældarlega.
„Vertu ekki að hafa fyrir
því að þurrka fætur þína,“
sagði Avdyeeich. „Ég hreinsa
til sjálfur. Það tilheyrir dags-
verkinu. Komdu inn og seztu.
Hérna, fáðu þér nú tesopa.“
Og Avdyeeich fyllti tvo
bolla, rétti gesti sínum ann-
an, en hellti úr hinum á und-
irskálina og byrjaði að blása
á það.
Stepanuich drakk úr bolla
sínum og setti hann frá sér á
hvolf. En augljóst var, að
hann vænti þess, að sér yrði
boðið meira.
„Fáðu þér lögg í viðbót.
Gerðu það,“ sagði Avdyeeich
og hellti aftur í bolla þeirra
beggja. En um leið og hann
drakk, gat hann ekki stillt sig
um að líta öðru hvoru til
gluggans.
„Áttu von á einhverjum?"
spurði gestur hans.
„Hvort ég eigi von á ein-
hverjum? í hreinskilni sagt,
þá veit ég það varla sjálfur.
Ég vænti og vænti þó einskis,
en orð nokkurt hefur fest ræt-
ur í hjarta mér. Hvort þar
var um vitrun að ræða eður ei,
veit ég ekki. Líttu nú á, bróð-
ir minn! í gær var ég að lesa
um Krist, hvað Hann þoldi,
og hvernig Hann kom til jarð-
arinnar. Þú hefur heyrt um
Hann, er ekki svo?“
„Ég hef lieyrt, ég hef heyrt,“
svaraði Stepanuich, „en fá-
fróðir aumingjar eins og ég
kunna ekki að lesa.“
„Samt sem áður, ég var ein-
mitt að lesa um þetta, —
hvernig Hann kom til jarðar-
innar. Ég las um heimsókn
Hans til Faríseans, og hvernig
Faríseinn mætti Honum ekki
á miðri leið. Þetta var lestrar-
efni mitt í gær, bróðir minn
góður. Ég las einmitt um það,
hvernig þeir hábornu veita
Kristi ekki viðtöku á þann
liátt, sem vera ber. En ímynd-
aðu þér, ég hugleiddi, að ef
Hann kæmi einnig til mín eða
minna líka — mundi ég taka
á rnóti Honum? Símon að
minnsta kosti veitti Honum
ekki fullkomnar viðtökur. Frá
þessum hugleiðingum sofnaði
ég. Ég sofnaði, segi ég, bróðir
minn góður, og heyrði þá nafn
mitt kallað. Ég hrökk upp.
Rödd hvíslaði í eyra mér:
„Vertu aðgætinn á morgun,“
sagði hún. „Ég er að koma.“
Þetta kom tvisvar fyrir. Líttu
nú á! Mundir þú trúa slíku?
Mér datt í hug — ég blygðast
mín fyrir heimsku mína, en
samt sem áður er ég að svipast
um eftir honum!“
Stepanuich hristi höfuðið
og sagði ekkert, en tæmdi
bolla sinn og setti hann svo til
hliðar. Avdyeeich tók boll-
ann og fyllti liann aftur.
„Drekktu dálítið meira. Þú
hefur gott af því. Nú virðist
mér, að þegar Drottinn vor
gekk um kring á jörðunni, þá
hafi Hann engum sýnt fyrir-
litningu, en vitjað einkum
hins óbrotna fólks. Hann var
alltaf á rneðal þess. Lærisveina
sína kaus Hann úr hópi starfs-
bræðra okkar, verkamanna,
manna, sem líktust okkur í
hugarfari. Hver sem upphef-
ur sjálfan sig, segir Hann, mun
niðurlægður verða, og hver
sem niðurlægir sjálfan sig,
mun upphafinn verða. Þið,
segir Hann, kallið mig Herra,
og ég þvæ fætur ykkar. Þann,
sem á að vera fremstur í ykk-
ar hópi, segir Hann, látið
hann þjóna hinum öllum. Og
þess vegna segir Hann: Sælir
eru friðflytjendur, og sælir
eru hinir auðmjúku og um-
burðarlyndu."
Stepanuich gleymdi teinu.
Hann var gamall maður, auð-
mjúkur og grátgjarn. Hann
sat og hlustaði, og tárin
runnu niður vanga hans.
„Drekktu svolítið meira“,
sagði Avdyeeich. En Stepanu-
ich krossaði sig, þakkaði, ýtti
bolla sínum til hliðar og stóð
upp.
„Þakka þér fyrir, Martin
Avdyeeich. „Þú hefur reynzt
18 SAMVINNAN