Samvinnan - 01.08.1960, Blaðsíða 22

Ólafur Ólafsson,
kristniboði
Því er almennt haldið fram
á meiri bjartsýnistímum en
nú eru, að í hitabeltislönd-
um byggju náttúrubörn sak-
laus og sæl, í alla staði ánægð
með hlutskipti sitt.
Hefði slíkt sæluástand
nokkurntíma ríkt í Suður-
Súdan, mundu Arabar að lík-
indunr lrafa orðið fyrstir
nranna til að trufla það. Þeg-
ar Egyptar lögðu landið und-
ir sig um 1820, fóru þeir ekki
leynt með að tilgangur þeirra
var að afla sér gulls, fílabeins
og ekki hvað sízt negra til
aukningar herjum sínum og
til þrælkunar fyrir sig og
aðra. Þá hófst hið mikla
lrlómaskeið þrælaverzlunar.
Arabískir þrælaveiðar
bjuggu um sig á víggirtum
stöðum og smöluðu síðan
fólkinu satnan eins og slátur-
fé í stauragirðingar. Þegar
brezki herforinginn. George
Gordon, tókst á hendur að
útrýma þessum ófögnuði í
Súdan, 1876, tók hann á ein-
um stað 500 arabíska þræla-
kaupmenn og lét samtals 300
þús. manna, er setið höfðu í
þrælabúðum, lausa. — Sam-
sekir Aröbum voru raunar
negrar sjálfir, með því að þeir
seldu og sviku hvorir aðra í
hendur þeim, fyrir nokkrar
glerperlur, brennivín eða
byssur.
Suður-Súdan, — eða um
það bil þriðjungur landsins
og því líklega áttfallt stærri
en ísland —, er flestra hluta
vegna ákaflega erfitt yfir-
ferðar. Vestrænir menn ferð-
ast þangað helzt ekki aðrir
en þeir, sem eru reiðubúnir
að hætta lífi sínu, svo sem
Grafhýsi Mahdis í Omdurman. Mahdi var súdanskur uppreisnarleiðtogi, er
barðist gegn Bretum og Egyptum á síðari hluta nítjánu aldar.
Negrakofi í Súður-Súdan.
veiðimenn á borð við Hennn-
ingway, landkönnuður, vís-
indamenn eða kristniboðar.
Súdannegrar byggja strá-
skýli sín að hæðarótum, þar
sem skammt er í vatnsból og
gott til varna. Búpening hafa
þeir í girðingu að næturlagi.
Allan sólarhringinn verða
rnenn að vera á verði, bæði
sjálfs sín vegna og skepn-
anna, gegn villidýrum og
villimannlegum óvinum.
Setjum nú svo að við lítum
inn í einn kofann. Við skríð-
um á höndum og fótum inn
um þröngar dyr inn í dimm-
una og þreifum fyrir okkur
hörðu moldargólfi. Þegar
okkur fer að birta fyrir aug-
um sjáum við að reistar eru
upp við veggina samanvafðar
rúmmottur, en á öðrum stöð-
um eru skildir og spjót eins
og amboð við bæjarvegg.
Ymsir munir hanga á veggj-
unum, uxahorn afarstór, hin
ágætustu ílát, fisknet, axir og
fleira. Tvö leirker eru inni
í kofanum, er vatn í öðru
en öl í hinu. Uppi í ræfri
er geymsla fyrir kornvöru,
sem meindýr mega ekki ná
til.
Mest mun okkur þykja til-
koma að kynnast fólkinu
sjálfu. Dekkra fólk höfum við
livergi séð. Karlmenn eru
allajafnan allsberir, en kon-
ur skýla sárustu nekt sinni
að einhverju leyti og þá ó-
sjaldan með trjálaufi eða
löngu grasi.
Karlmenn sitja ýmist á
liækjum sér, þegar þeir ræð-
ast við, eða standa á öðrum
fæti og styðjast við spjót sitt,
en það skilja þeir ekki við sig.
— Væri safnað saman á einn
stað öllum spjótum í Afríku,
yrði það líklega með meiri-
háttar vopnabirgðum verald-
ar. -
Helzta verkefni karlmanna
er að gæta búpenings og
veiða með kastspjóti villidýr,
fugl eða fisk, sem talsvert er
um í ám og vötnum. Það þarf
mikla leikni til að veiða fisk
með spjóti. Spjót er raun-
verulega eina álialdið, sem
þessir menn liafa kynnst að
ráði og kunna að fara með.
Samvinna er höfð um veið-
ar. Með miklum hávaða og
spjót á lofti skipa menn sér
í hring kringum veiðisvæð-
ið, þar sem dýrin leynast í
runnum og háu gi'asi. Kon-
ur eru látnar bera vatn og
annast það sem erfiðast þyk-
ir. Þær punta sig með skart-
gripum úr blikki og gleri.
Húðflúr tíðkast jafnt hjá
körlum sem konum.
Mikið er um hvers konar
liitabeltissjúkdóma og skor-
22 SAMVINNAN