Samvinnan - 01.12.1965, Page 29

FÖNDURSlÐAN
FÁLKINN er sagaður út úr 6 mm. kross-
viði, helzt birki. — Tapparnir tveir að neð-
an, merktir X eiga að ganga niður í hæfilega
stóran pall, sem smíða þarf undir fuglinn.
Pallurinn mætti vera úr 10—12 mm. þykku
efni. Slípið vandlega allar útbrúnir með
sandpappír nr. 100. — Málið og lakkið.
G. H.
snöggvast, því ég er svang-
ur.“
„Ég hef setið hér og dorg-
að árum saman, drengur
minn, en aldrei fengið
bröndu,“ sagði Svarti Arc-
an, en rétti Fionn samt sem
áður færið. Og jafnskjótt
beit silungur á öngulinn.
„Þessi er handa kóngin-
um,“ sagði Svarti Arcan.
Fionn kastaði færinu öðru
sinni og dró annan silung
stærri.
„Þessi er handa drottn-
ingunni," sagði Svarti Arc-
an.
Enn kastaði Fionn færinu
og dró fisk, sem var stærri
en báðir hinir.
„Þessi er handa dóttur
kóngsins,“ sagði Svarti Arc-
an.
í fjórða sinn kastaði
Fionn færinu og dró nú
fisk, sem var stærri en hin-
ir allir.
„Þessi,“ sagði Svarti Arc-
an, „er handa syni kóngs-
ins.“ Hann rétti Fionn fisk-
inn og bætti við: „Þú veidd-
ir þennan fisk á mitt færi,
og því aðeins leyfi ég þér að
borða hann, að þú steikir
hann hérna megin árinnar,
hafir eldinn hinumegin og
notir enga viðarbúta við að
kynda eldinn.“
Að vísu lítur þetta út fyr-
ir að vera óframkvæman-
legt, en Fionn var sársvang-
ur og hungrið skerpir heil-
ann.
Hann fór þangað sem
hann vissi ána mjósta,
kveikti eld í sagi og lét vind-
inn, sem var allhvass, blása
logatungunum yfir á hinn
bakkann, þar sem hann
hafði hengt silunginn á
grein. Eldurinn brenndi
svartan flekk á silunginn,
og Fionn drap þumalfingri
á flekkinn til að stöðva
brunann og brenndi sig.
Hann stakk fingrinum upp
í sig til að draga úr sviðan-
um, og jafnskjótt var sem
því væri hvíslað að honum,
að Svarti Arcan hefði drep-
ið föður hans. Reiðin yfir-
skyggði hug hans eins og
svart ský og hann linnti
ekki látum fyrr en hann
hafði fundið Svarta Arcan
og drepið hann. Síðan eign-
aði hann sér vopn Svarta
Arcans og stóra veiðihund-
inn hans, sem hét Bran, og
fór til Skotlands.
Þar eð írsku risarnir voru
f oringj alausir eftir dauða
Cooals, höfðu mennirnir frá
Lochlann, sem um þær
mundir herjuðu á Skotlandi,
tekið þá til fanga og neytt
þá til að berjast með sér. En
Danirnir treystu þeim samt
ekki og létu taka af þeim
vopn þeirra öll á kvöldin og
standa vörð yfir þeim um
nætur. Til þessa verks höfðu
þeir Skota nokkurn, er kall-
aður var Ólafur Langhönd.
Kvöld eitt kom Fionn þar
að, sem Langhönd safnaði
vopnunum, og sá þá meðal
þeirra sverð það er Ljósarfi
hét og var allra vopna bezt.
Þegar Langhönd gekk áleið-
is til herbúða víkinganna
með vopnin, fylgdi Fionn
honum eftir og sagði:
„Nú er slæmt að vera án
hans Ljósarfa, sverðs, sem
ég sá á meðal vopnanna, er
þú heldur á.“
„Hvað myndirðu svo sem
gera ef þú fengir það, piltur
minn?“ sagði Langhönd.
„Ég myndi leggja að velli
þriðjung hersins frá Loch-
lann.“
Langhönd brosti háðslega
og tók það sverðanna, sem
honum leizt hvað bezt á, og
fékk drengnum. Fionn skók
það svo sterklega, að blaðið
brotnaði af um hjöltun.
„Ekki er þetta kjörsverð
mitt, Ljósarfi,“ sagði Fionn.
„Hvað myndirðu gera með
því fremur en þessu?“ spurði
Langhönd.
Fionn studdi höndum á
mjaðmir. „Ég myndi fella
eða reka á flótta allan her
Lochlanns," sagði hann.
Langhönd leitaði þá enn
meðal vopnanna og rétti Fi-
onn annað sverð, en hann
Framh. á bls. 43.
SAMVINNAN 29