Samvinnan - 01.12.1986, Side 60

Hún stóð sig að því að reyna að
velja bestu nöfnin. Þau voru öll ósköp venjuleg,
Greens, Parker, Smith, uns hún kom að
þvíseinasta: Verdi, Umberto...
Umberto Verdi, sótari
Smásaga
eftir
Bernard
Mac Laverty
Þýðandi:
Erlingur
E. Halldórsson
Nanna hafði litið svo á að reyk-
háfurinn væri síðasta stráið.
Kaldur vindurinn hafði nætt
allan daginn og tíu mínútum eftir hún
hengdi út fullan þvottabala slitnaði
snúran. Smekkir, kot, skyrtur Johns,
allt þetta lá á forugum garðstígnum.
Þegar hún hafði tínt fötin upp hét hún
sjálfri sér kaffibolla en jafnvel þá, við
sinn eigin arin, fékk hún ekki frið. í
hvert skipti sem eitt barnanna lokaði
dyrunum eða vindurinn rumdi úti
fyrir, þyrlaðist reykjarský niður og inn
í herbergið. Þar sem hún var nú þarna
til staðar þá tók hún aringrindina í
burtu. Þaðan sem hún sat, með fæt-
urna í eldstónni, gat hún séð að neðra
borðið á tigullagðri hvítgulri arinhill-
unni var alsótugt. Litlar flygsur hengu
í loftinu - ein vokti yfir kaffibollanum
og hún vingsaði henni burt með hend-
inni. María, sú elsta af þeim fjórum og
sú eina í skóla, kom inn og skellti úti-
hurðinni aftur. Stór mökkvi af fúlum
reyk bugðaðist um Nönnu, svo hún
fékk hóstakast. Hún slöngdi bollanum
niðrá arinhilluna svo kaffið gusaðist
út, hljóp fram í forstofuna, danglaði
aftan á hnakkann á t.elpunni og æpti:
„Hve oft verð ég að segja þér að skella
ekki hurðum."
María fór volandi í burtu, lét skóla-
töskuna detta á gólfið, til að fá sér
brauðsneið og marmelaði. Nanna sett-
ist á neðsta þrepið í stiganum, hjá
símanum, og hringdi í sótarann. Þegar
henni var sagt hún mundi þurfa að
bíða þrjár vikur spurði hún hvort hann
gæti ekki séð aumur á henni, í framtíð-
inni mundi hún fá einhvern annan til
að þrífa strompinn. Nanna slengdi
símtólinu á, dró að sér símaskrána og
fletti upp á gulu síðunum. Þegar hún
lét fingurinn renna niður listann yfir
sótara tók hún eftir því hve neglurnar
voru illa útlítandi. Þær höfðu aldrei
verið jafn slæmar- ekki einu sinni þeg-
ar hún var á sjúkradeildinni. Hún yrði
að reyna að taka inn meira af kalsíum,
einhvern veginn. Hún stóð sig að því
að reyna að velja bestu nöfnin. Þau
voru öll ósköp venjuleg, Greens,
Parker, Smith, uns hún kom að því
seinasta: VERDI, Umberto.
„Þetta er fínt“ hugsaði hún og sneri
skífunni. Hringingin suðaði lengi.
Litla barnið skreið út að rótum stigans
og fór að skæla. Kvenmannsrödd svar-
aði með ítölskum hreimi og þær
bræddu með sér að hr. Verdi skyldi
koma eftir tvo daga klukkan ellefu.
„Þú hlýtur að vera kona hans,“
sagði Nanna. Ó nei, Umberto var ekki
kvæntur. Barnið hékk á lærum henni.
„Ó ég skil,“ sagði Nanna. „Takk
fyrir,“ og hún hringdi af. Hún var nú
orðin á eftir tímanum og þurfti að hafa
hraðan á því brátt mundi John koma
heim, og svipast um eftir matnum. Það
var miklu seinna þegar hún var að þvo
fötin að hún rakst á hálffullan kaffi-
bollann á arinhillunni með hvíta skán.
Hún skvetti úr bollanum í vaskinn
með ólund. Ef það var eitthvað sem
hún hataði þá var það sóun.
Daginn eftir fór hún í búðir með
litla barnið og Jane í vagninum
og Mikael gekk með, og hélt í
handfangið. Hún þakkaði Guði fyrir
að María væri loks komin í skóla. Öll-
um vörunum var staflað í rekkið á
vagninum og Nanna var á heimleið
þegar hún tvínónaði úti fyrir vínbúð-
inni. Hún setti bremsu á vagninn og
leiddi Mikael og Jane við hönd sér inn
í búðina. Galvaskur afgreiðslumaður
brosti.
„Hvað kostar flaska af Campari?"
spurði Nanna. Afgreiðslumaðurinn
sagði henni það og hún ráðfærði sig við
budduna. Hún mundi rétt hafa efni á
60