Andvari - 01.10.1959, Síða 19

ANDVABI
DK. SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
129
liann á fætur, tók af sér biskupskrossinn og lagði hann á skrifborð sitt. Gekk
síðan rakleitt upp á loft og til svefnstofu sinnar, lagðist út af í hvílu sína
og var þegar örendur.
Utför hans fór fram hinn 21. október. Var það fjölmennasta útför, sem
sézt hafði í höfuðstað landsins. Fyrir kistu biskups gengu um hundrað hempu-
skrýddir prestar og inn í dómkirkjuna komst eigi nema lítill hluti þess mann-
fjölda, er fylgdi sínum ástsæla biskupi til grafar. I dómkirkjunni flutti dóm-
prófastur, séra Jón Auðuns, líkræðu, en Ásmundur Guðmundsson, prófessor
og síðar biskup, þakkarorð frá Prestafélagi Islands. Húskveðju á biskups--
heimilinu flutti séra Sveinn Víkingur biskupsritari.
Vil eg Ijúka þessum línum með því að tilfæra nokkur orð úr ræðu
þeirri, er eg flutti við húskveðjuna. Þau eru byggð á nánu samstarfi og persónu-
legum kynnum okkar um meira en 11 ára skeið.
„Kirkjan hefur misst biskup sinn, prestarnir fyrirmann sinn, sem jafn-
framt var þeim vinur og bróðir. En fyrir starf hans er kirkjan sterkari og
auðugri en áður, og ávaxtanna af áhuga hans og óeigingjörnu starfi mun hún
njóta um langa framtíð. Og prestarnir, þeir hafa auðgazt af kynningunni við
hann og starfinu með honum. Brennandi áhugi hans, einlægnin, hjartahlýjan,
hlaut að snerta streng í hverju óspilltu hjarta. Það er ekki hægt að sitja við
eldinn án þess að hlýna. Jafnvel steinninn getur það ekki. Og biskupinn átti
eldinn, eldinn í hjartanu, eldinn, sem brann til hinztu stundar. Hann var
aldrei hálfvolgur. Hann var brennandi í andanum. Stundum kann að hafa
sviðið undan bersögli hans. En engan vildi hann að óþörfu særa eða hryggja.
Og engan vissi eg fúsari til að bjóða fram bróðurhöndina til sátta, og þá
ekki einn fingur aðeins, heldur alla höndina. Enginn gat trúað sterkar cn
hann á gildi og sigur þess sanna og góða í alheiminum og í hverri sál. Þess
Vegna var hann svo bjartsýnn á menn og möguleika. Engin vonbrigði gátu
svipt hann þeirri bjartsýni, en þau ollu honum oft hljóðri þjáning. I rauninni
hefði hann átt að fá að lifa og starfa í heimi, þar sem mennirnir eru betri,
bræðralagið heilla og bjartara yfir öllum leiðum. — En — eru það ekki ein-
Hútt slíkir menn, sem með bjartsýni sinni og trúartrausti lyfta samtíð sinni
°g hefja hana í sólarátt?"
9