Andvari - 01.10.1959, Síða 32

142
JAKOB THORAUENSEN
ANDVARI
því eignalögmáli, sem gilt liafði til þcssa, en nú var engum manni með þessu
miski gerður, svo mjög breytilegur reyndist jaínvcl sjálfur eignarrétturinn á
þeirri nýju tíð, sem gengin var í garð.
Sesselja hraðaði heimanhúnaði, læsti dyrurn vandlega og sté síðan á bak.
I lún tók einungis með sér stálpaðan kettling, sem hún reiddi í keltu sinni í
poka, lét þó snjáldrið standa upp úr, svo kisi naut útsýnis og þæginda eftir
því sem við varð komið. Að sjálfsögðu elti hundurinn og sýndist liann nú vart
kunna sér læti fyrir lífsfögnuði.
Síðan sigu þau af stað og lögðu á hinn erfiða Nípuljallgarð áleiðis til
Norðfjarðar.
En allir reyndust sofa svefninum langa í þeirri byggð, sama var að segja
um Eskifjörð — og þegar kom í Reyðarfjörðinn brást hann líka um öll lífs-
mörk, hvað mennina áhrærði, en sprækur og fjörugur búpeningur dreifði sér
þar sem annars staðar um allar jarðir. Fáar baðstofur voru þar tilkippilegar
vegna burtsofnaðra, og tóku þau sér því fyrstu samgistingu í fjárhúskofa.
Svo var ferðinni haldið áfram um Fáskrúðsfjörð, Stöðvarfjörð, Breiðdal
og Berufjörð. Þau stungu við stafni rétt á hverjum bæ og þóttust leita af sér
allan grun um líf meðbræðranna, en hvarvetna var sami djúpi svefninn. Alls
staðar voru því auðveld og guðvelkomin hestaskipti, matur, gisting og hvað
eina. Annars dauði — dauði. Og samt sveif andinn yfir sveitum, því víða mátti
sjá bókfellin — kálfskinnsbækurnar, ekki sízt á hinum meiri bæjum.
I áningarstað einum í Álftafirði sagði ferðastúlkan: „Ætli það sé rétt,
sem heyrzt hefur, að í fyrndinni hafi einhverju sinni rignt svo mikið vikum
eða mánuðum saman, að öll lönd hafi farið í kaf og elcki staðið upp úr nema
fáir einir allra hæstu fjallatindar — og að í þessu óhemjulega flóði hafi ekki
komizt af nema sárfáar mannkindur á einum stórum báti, sem Örk nefndist?
— Ætli þetta geti verið satt?“
„Þú átt við syndaflóðið," anzaði Sighvatur. — „Jú, það er satt og rétt
með farið, lamhið mitt. Það stendur í heilagri ritningu, sem er feikna stórt
bókfell, allvíða til í útlöndum, og mun þetta sjást svart á hvítu, ef afrit þeirrar
frábæru skinnbókar kynni að berast til okkar lands, sem vera má að guð gefi
einhverntíma, og lukkast megi þá að útleggja það á vort móðurmál. En fráleitt
verður það fyrr en löngu eftir að landið hefur hjarnað við eftir þessi veikindi/
„Mikið feikilega hefur það skip hlotið að vera stórt,“ sagði Sesselja. „Frétzt
hefur að formaðurinn hafi tekið með sér í bátinn minnst tvö dýr af hverri
einustu tegund. — sitt af hvoru kyni, og ekki einungis hesta, kýr, hunda og
ketti, heldur líka mýmörg útlenzk dýr, sem nefnd eru fíll, úlfaldi, tígrisdýr,