Andvari - 01.10.1959, Qupperneq 34

144
JAK.OB TUOHAUliNSJiN
ANDVAIU
og vísindi gætu þó orðið til gagns og skemmtunar, ef nokkur friður væri með
þetta fyrir eldgosum, jökulhlaupum og svartadauða."
„En þar er nú guðsviljinn, sem ræður, — eða er það ekki?“ sagði stúlkan.
„Mvað þá — Hann? — Jú, satt segirðu það að vísu. Guð er alvitur og
við skammsýnir menn eigum — og megum líka treysta lionum í hvívetna,"
sagði Sighvatur og signdi sig að hálfu. . . .
Næst var fyrir Breiðamerkursandur. A þeirri tíð voru þar nokkur býli, svo
sem Breiðá og ýmsir fleiri bæir, en nú var þar lítið um líf og fjör, utan helzt
illvígir skúmar, sem leituðust við að lemja gammsvængjum og vildu útrýma
þessum tveim óhoðnu gestum úr sínu umdæmi. —
Þegar komið var á suðurströndina tók við hin víða, blikandi sjávarsýn.
Úti við sjónarrönd blöstu sums staðar við augum hvít segl útlendra fiskijakta,
og þeir er fyrir réðu einkum nefndir Flandrarar. Sýnin var athyglisverð, því
það leyndi sér ekki, að þarna var lífið að verki.
„Æ, það má segja, Sesselja góð, að dauft er yfir landi voru. — En ættum
við nú ekki að leita okkur að hátskel, róa síðan út í einhverja dugguna þá
arna, hiðjast ásjár, flytjast burt og reisa hú saman í Fransalandi, Hollandi eða
einhvers staðar?“ sagði Sighvatur og kímdi við.
„Ekki væri ég því mótfallin, sé þá ei, að segja, við villimenn að skipta,“
anzaði Sesselja. „En svo ég opni hugann og segi eins og er, þá hefur það
stundum hvarflað að mér þessa dagana, Sighvatur, að við mundum vissulega
þarfnast hvors annars stuðnings og alúðarsemi á komandi tíma. En sé þér
alvara með útlönd og utanför okkar, þá réðir þú því auðvitað mest sjálfur,
ef til kæmi.“
„Réði og réði ekki, Sesselja,“ sagði Sighvatur alvarlega. Honum hnykkti
við, þóttist merkja að hún mýktist öll í andsvarinu og fannst hann kenna hjá
henni heimslystar, vergirni eða einhverrar syndsamlegrar tilhneigingar. „Hafðu
stjórn á þér, stúlka mín. Ég býst við að mitt kall sé á þessu landi, hvað sem
á bjátar og yfir dynur,“ bætti hann við.
„Ertu þá ekki frjáls þinna ferða, Sighvatur — eða ertu máskc einhv—
einhver guðsmaður?" sagði hún.
„Og lítið fer nú fyrir ]jví um sinn. En sleppa skulum við samt léttúðlegu
tali, heillin mín,“ sagði Sighvatur og hvatti hestinn með víðitág.
Hin miklu og mörgu jökulvötn á þessari löngu leið samferðahjúanna voru
stundum viðsjál nokkuð vegna straumþunga og sandbleyta, en máttu þó heita
hófleg í framgangi og stólpagripum lítt til trafala. Sama var um sjálfa Skeiðará
að segja, hún reyndist fremur hæversk og vart meir en meðal vatnsfall móts
við það, sem síðar varð.