Andvari - 01.06.1965, Blaðsíða 13

ANDVARI
WILLIAM SHAKESPEARE
11
er meir í ætt við fóstruna í „Rómeó og Júlíu“, safamikill og upprunalegur, orð-
hákur hinn mesti, sem aldrei opnar svo munninn, að hann taki ekki upp í sig og
það svo um munar; þyrfti helzt að komast í færi við Pantagruel eða Sancho
Panza til að fara í mannjöfnuð. Persónan varð reyndar svo vinsæl á hinu
shakespeareska sviði að höfundur varð að setja saman framhald, sem kennt er
við kátu konumar í Windsor.
LTm það leyti, sem Globe-leikhúsið tekur til starfa, verða til tveir gleðileikir,
sem hvað hæst ber, ,,Sem yður þóknast" og „Þrettándakvöld". Þar skiptast á
leiftrandi andríki og hressilegt skop, spaklegar ígrundanir og glitrandi lýrik eins
og í vísu fíflsins í „Þrettándakvöldi":
Komdu feigð, komdu feigð svöl
og fel mig þar sem síprus grær;
svíf á braut, svíf á braut, kvöl,
mig sveik í tryggð ein yngismær.
Á bjúpinn ljósa leggið þó
lyngið rauða;
sú ást var djúp sem dapran bjó
mér dauða.
Engin rós, engin rós fær
að ilma við mitt svarta skrín;
engin hönd, engin hönd kær
með ástúð signi beinin mín.
Mitt græna leiði á gleymdum stað
gróa látið,
svo enginn geti gist við það
og grátið.
Helgi Hálfdanarson þýddi.
Mannlýsingarnar eru elskulegar í þessum griðastað skáldskaparins, sem
em Ardennaskógur og hirð Orsínós, elskulegastar þó lýsingar Rósalindu og
Viólu, elskulegastar í upphaflegri merkingu þess orðs, ímyndir kvenlegs yndis-
þokka og æsku.
Ljóðmál Shakespeares er hlank verse, órímuð hraglína með fimm áherzlu-
atkvæðum, öfugum tvíliðum. Fyrst er þessi bragarháttur notaður í harmleikn-
um „Gorboduc", sem saminn er um miðja öldina af tveimur háskólamönnum,
Thomas Norton og Thomas Sackville; sá leikur var í stíl rómverska skáldsins
Seneca. John Lyly tók upp hragarháttinn, en mál hans þótti nokkuð sykursætt
og uppskrúfað. Hann beitti mikið rími í enda vísuorðs að ítalskri hefð. Marlowe