Andvari - 01.06.1965, Síða 43

ANDVARI
SÍMTAL
41
— Hringt'? Hver ætti sosum að hafa hringt? Varstu ekki að shilja við fé-
laga þina?
— Nú, eins og ýmsir gætu ekki hafa hringt, anzar dóttirin tanntúðug.
Bætir svo við: Ég var að enda við að segja, að það væru margir í skólanum
lasnir. Ella var ekki í dag, og ekki Dóra. — Það hefur enginn hringt núna áður
en ég kom heim?
— Hvað er þetta, barn? Ég var að enda við að segja, að enginn hefði hringt.
Annars hef ég verið mest uppi hjá Bóa; ég hef ekki setið við símann, ef þú
átt von á því.
— Ég spurði bara. Stúlkan riðlast á kollinum, hefur fengið nægju sína
af kökunum.
Móðirin horfir á hana með vanþóknun.
— Þessar buxur eru allt of þröngar á þig. Ég skil ekkert í þér að vilja
glenna þig um allt svona strengd eins og — eins og einhver dansmær á sýningu.
— Þær eru ekkert þröngar, anzar stúlkan snúðugt, sprettur upp eins og
fjöður, flýgur fram í forstofuna, hallar undir flatt, hlustar, næstum krefjandi,
— lyppast síðan aftur niður á kollinn í eldhúsinu.
Móðirin er tekin að hella upp á, lítur enn með vanþóknun á dótturina,
segir:
— Mér heyrðist þú koma í bíl í gærkvöldi. Ég ætla að vona að þú sért ekki
farin að flengjast í bílum með einhverjum villingum, sem þeytast um allar jarðir
eins og vitfirringar.
Stúlkan lítur snöggt á móður sína, þögult einvígi á nýjan leik, unz hún
segir fljótmælt:
— Hjónin í næsta húsi tóku mig upp, þau voru líka á bíó.
— Jæja, segir móðirin, setur bolla fyrir dótturina, hellir í hann. Flýttu þér
nú að drekka, barn, svo að þú komist einhvern tíma á stað. — Annars hélt ég
þið hefðuð ekki svona mikið að tala um, mér heyrðist bíllinn ganga einar tíu
mínútur héma fyrir utan.
Dóttirin grúfir sig niður í bollann, lítur svo einbeitt á móður sína, segir
helzt til fljótmælt:
— Þau voru að biðja mig að vera barnapía hjá sér á fimmtudagskvöldið.
Við vorum að tala um það.
— Einmitt, segir móðirin vantrúuð, leggur eyrun við hljóði að ofan, lítur
svo á dótturina, — lengi. Þær horfast í augu, enn þögult einvígi.
I sama bili heyrist kallað „mamma“ ofan af loftinu, hátt og ergilega, og
móðirin bíður ekki boðanna. Það stenzt á endum, meðan inóðirin hleypur upp
stigann, hringir síminn; stúlkan fer í loftköstum inn í stofuna.