Andvari - 01.06.1965, Blaðsíða 55

ANDVARI
ÞRJÚ KVÆÐI
53
MIG SKELFIR NÓTT
Ég blessa af hjarta hinn bláa, heiða dag,
sem brosir mér og dýrðarfagur skín.
Stundin sem líSur ein er eiga mín.
ÁSur en varir kemur sólarlag.
Mig heillar önn og nautn, mig skelfir nótt.
Sjá náSarinnar tími líSur fljótt.
Sól hraSar för aS svörtu fjallaskarSi.
Á morgun verS ég œti í ormagarSi.
HVE FAGURT E R ALLT
Hve fagurt er allt, er þú kveSur hinn kyrrláta dal.
Nú kennir þú fyrst hiS barnslega lœkjarhjal,
hiS einlcega fuglskvak í friSsœlum heiSarmó
og fljótiS, sem streymir og niSar í djúpri ró.
Hve heillandi er allt og sœlt, er á braut þú þig býrS.
Hvert blóm rís til þroska í liósri hásumardýrS.
Nú skilur þú fyrst til fullnustu hjarta þitt,
á fljúgandi stundu, er mœlir þaS kveSjuorS sitt
af Ijúfleik til alls, þess lífsnautn í gleSi og hryggS.
Hve IjósiS fer dœmalaust vel hinni kyrrlátu byggS.
Hve grasiS er mjúkt og grœnt viS fœtur þér
og gaman aS lifa og dveljast einmitt hér.
Hve fagurt er allt og ástfólgiS lífsskynjun þinni
þann örlagadag, er kveSur þú hinzta sinni.