Spegillinn - 01.01.1954, Blaðsíða 19

BREGILLINN
13
Kyrriát kvöldstund
Það var reglulega huggulegt að koma inn í minni við-
hafnarsalinn á Gróðramel 13 eitt kvöld um jólin. Uti var
blautt um, eins og venjulega, en inni var allt þurrt og þokka-
legt, þó verið geti að Hálfdán liafi verið örlítið rakur, þar
sem hann sat í blú pælot og drakk bjór úr flösku, hverrar
etikettu er bezt að lýsa ekki nákvæmlega, svo ekki verði
liann sannur að sök um brot á okkar ágætu áfengislöggjöf
og kemur þá, ekki að sök, fremur en endranær. Með bjórn-
um nartaði liann í brauðsneið, á hverja var smurt hinum
indæla brezka osti, er á nlóðurmáli sínu heitir cheese spread
og inn var fluttur óvart til skaðræðis íslenzkum landbúnaði.
Hálfdán virtist ánægður með lífið og sig og athugaði skjöl
með áætlunum um innflutningsmöguleika næsta árs. Hall-
björg sat í stól sínum og blaðaði í nýrri bók, þar sem
þrykkt eru á vel tveim hundruðum blaðsíðna öll kvæði
Tómasar og segir frúin, að aldrei hafi jafn litlum pappír
verið offrað fyrir jafn mikla list. Það spillti lieldur ekki
ánægju hennar, að bókin var árituð óskum um gleðileg
jól og gott og farsælt nýtt ár, með þökk fyrir ágæt störf í
þágu málefnisins á því liðna, frá Siðfágunarfélaginu. En
slíka viðurkenningu hljóta ekki allir úr þeirri átt. Utar í
salnrnn sat Díalín við flygilinn og gerði ítrekaðar tilraunir
til að spila nýjasta og bezta lagið hans Sigfúsar með ein-
um fingri og tókst ekki alltaf jafn vel, en hafði þó góða
skemmtun af. Hvílík fjölskylda. Og nú var daginn farið
að lengja, en hann lengist fyrr og verður bjartari á Gróða-
melnum, en í öðrum byggðarlögum þessa lands.
marga og sundurleita lærdóma. Flestir telja það bara venju-
legt taktleysi, sem þjóðin stendur sig nú einusinni vel í,
að tiltölu við fólksfjölda, en svo komu aðrir sem vildu
leggja í þetta dýpri merkingu. Sumir þá, að Vilhjálmur Þ.
væri farinn að drekka, aðrir, að einhverjar byttur hefðu
verið kosnar í hið nýja útvarpsráð, og enn fleiri tilgátur
voru uppi á teningnum, en í flestum tilfellum var þetta
talið stafa af ofdrykkju í einhverri mynd. Gæti það verið
viðeigandi verkefni fyrir hina gömlu, en síungu, reglu að
taka forráðamenn útvarpsins í karphúsið og kristna þá
dálítið.
— Geturðu nú ekki hætt þessu ótætis jazzgutli dálítla
stund, sagði Hálfdán afundinn og sneri sér frá ostinum
og bjórnum að Díalín. — Þarna ertu búin að hamra þennan
lagræfil í fullan hálftíma, svo að ég fæ engan botn í kalkúla-
sjónirnar. En Díalín sneri upp á sig og hélt áfram spila-
mennskunni.
— Það ætti nú ekki að vera nauðsynlegt fyrir þig að
trufla listræna þjálfun, svona rétt tun hátíðina, sagði Hall-
björg og tók svari Dúu, svo sem vanalega. — Þú getur vafa-
laust beðið með innflutningsútreikningana þangað til virk-
u dagarnir byrjar byrja aftur, en látið menningaráhrifin
seytlast inn í sál þína þangað til.
— Þú ert aldeilis hátíðleg núna, Hallbjörg mín, sagði
Hálfdán gætilega, því hann vildi sjáanlega forðast að lenda
í orðaskaki við konu sína, að þessu sinni. — En ég væri
líklega ekki á sérlega grænni grein núna í viðskiptalífi
þjóðarinnar, ef ég hefði látið þessa svokölluðu menningu
glepja mig að nauðsynjalausu um æfina. Og þessar sífelldu
sinfóníur, kantötur og glefsur — og hvað nú allt heitir —
slíta taugunum meira en milljóna áhættur í vafasömustu
fyrirtækjum.
— Það eru alltaf sömu svörin hjá þér, Hálfdán minn,
sagði Hallbjörg góðlátlega, því hún vildi víst ekki æsa mann
sinn mjög upp á svona kyrrlátri kvöldstund. — En það gæti
haft beinlínis liagræna þýðingu fyrir þig, að tileinka þér
áhrif tónlistarinnar betur en áður, það hef ég frá áreiðan-
legum heimildum. Stjórn Tónskáldafélagsins hefur nefni-
lega slegið því föstu í yfirlýsingu, að tónmennt hafi gildi
fyrir skapfestu þjóðarinnar og þá vitanlega einstaklinganna
líka.
— Mér finnst nú frekar að mitt skap losni við svoleiðis
og ef svo færi um alla þjóðina, að skapið losnaði, eins og
þegar eldur verður laus, þá geti þjóðarskútan orðið eins
og hvert annað skip í hafsnauð, þrátt fyrir frjálsa verzlun
og öran innflutning.
Hallbjörg vildi ekki losa alveg um skap bónda síns og
féll talið því niður um stund.
— Manstu hver á sjötugsafmæli í öndverðum janúar?
spurði Hallbjörg, en Hálfdán hrökk við. Átti nú kannske