Stúdentablaðið - 19.10.1929, Blaðsíða 16

70
STÚDENTABLAÐ
1929
Minni dönskukenslu.
Þurrum tárum grjetjeg þá fregn, af> hætt
væri að kenna stærðfræði í máladeild menta-
skólans, og svo hygg jeg, að fleirum hafl far-
ið. En skólinn liefði gott af fleiri þessháttar
smá-umbótum. Danskan ætti að koma næst.
Skólinn hefur nógu lengi verið til athlægi3
öllum skynbærum mötinum, fyrir að kenna
nákvæmar bókmentasögu Dana en Islendinga
eða nokkurrar annarar þjóðar, þótt það fari
ekki milli mála, að Danir sjeu í bókmentum
engir sjerstakir garpar. Þetta tungumál hefir
verið höfuðnámsgrein í gagnfræðadeildinni
um undanfarin ár, enda þótt löngum hafl
tekist að haga kenslunni svo, að hún bæri
ekki of mikinn árangur. — Jeg hafði t. d. 6
dönskukennara í skólanum, og hjá tveim
þeirra var stöðug afturför í málinu hjá mjer
og flestum bekkjarbræðrum mínum. Hjá hin-
um kennurunum voru framfarirnar oftast
hóflegar, og varla munu tveir hafa kent sama
framburð. — Til skamms tíma liafa danskar
kenslubækur verið notaðar þegar í 1. bekk
skólans, og er svo vafalaust enn. En það
sýnir, að þegar við inntöku eiga skólapiltar
að vera slarkfærir í dönsku. Mjer dettur
ekki í hug að fara þess á leit, að dönsku-
kensla hætti með öllu nú þegar. En það ætti
ekki að orka tvímælis, að nóg væri að kenna
þetta tungumál í 2 eða 3 bekkjum. Ætti þá
að kenna nútímadönsku aðeins, í stað þess
að nú er málið kent sögulega að nokkru
leyti og að nokkru leyti alveg úrelt mál,
sem leiðrjett er með mörgum rauðum undir-
strikunum í stílum. — Þótt hjer sje e. t. v.
ekki um stórkostlegt stefnumál í kenslumál-
um að ræða, mundi rektor mentaskólans þó
heldur hafa sóma en vansæmd af því að
koma viti í dönskukensluna. Þann tíma, sem
sparaðist, ætti að nota til kenslu í þarfari
tungumálum, fyrst og fremst þýsku, því að
nú sækja íslenskir stúdentar meira til náms
í Þýskalandi en nokkru öðru erlendu landi.
P. B.
Stúdentalíf
og stúdentaskyldur.
Það er ekki úr vegi, þegar nýtt starfsár
hefst, að renna augum yfir liðin ár, því að
við, sem nú stundum nám, getum mikið af
því lært. Jeg á þar ekki við nám eða próf,
heldur stúdentalíf innbyrðis og uppfylling
þeirra krafa, sem gera má til andlega þrosk-
aðs stúdents. Frá þvi er Háskólinn fyrst var
settur hjer á stofn, hefir stúdentalifið lýst
sjer í því einu, að 2—3 menn hafa bundist
vináttuböndum og haldið saman, en lítil af-
skifti haft af öðrum. Þeir hafa einangrað sig
og gert sitt til að draga úr stúdentalífinu
eins og það ætti að vera. Meðan Mensa starf-
aði kom það þó ekki ósjaldan fyrir að nokkr-
ar hræður týndust þar upp á kvöldin, hlust-
uðu á hljófæraslátt og söng fjelagslyndra
8túdenta, ljeku að tafli, ræddust við eða
höfðu þar aðrar skemtanir í frammi. Stúd-
entalífið var hin seinustu ár í miklum upp-
gangi. Hið sanna „convivium“ var tekið að
myndast meðal þeirra, og var það þó fyrir
forgöngu fárra, manna. Allir munum við minn-
ast góðra kvölda, sem við áttum á Mensa og
án efa höfum víð allir orðið varir við að sá
rígur, sem var milli sumra okkar þvarr við
skynsamlegar samræður, sem við áttum þar,
og var það kostur mikill. Sundurlyndið sem
ríkir meðal stúdenta á að upprætast. Poli-
tiskar skoðanir eiga ekki að mynda djúp
milli þeirra, eins og þó virðist eiga sjer
stað, enda ætti allur andlegur búrabragur,
að vera horfinn úr hugum manna er þeir
hafa dýrkað Minervu í mörg ár. En því mið-
ur eigum við enn þá langt í land ef svo á
að vera. Það dylst engum okkar að meðal
okkar á sundurlyndi meiri ítök en samúðin,
og menn eru fljótari að lasta en lofa gerðir
náungans. Þetta er ósamboðið mentuðum
mönnum. Við eigum ekki að úthrópa galla
þá, sem kunna að vera í fari sumra
okkar, heldur eigum við að breiða yfir þá og
reyna að draga úr þeim eftii megni. Efsjer-