Fálkinn - 16.02.1929, Side 14

14
F Á L K I N N
Lárjet1.
1. í lilö'ðu. 6. væta. 11. bitin. 12.
fiskur. 13. málmur. 15. fótatak. 17. tit- Hl.
ill. 19. líkamshluti. 20. planta. 24.
mynt. 25. œálmur. 26. námu staðar.
27. stillur. 28. sjór. 29. hrellir. 31, snýr
illa. 33. tónn. 34. líkamshluti. 35.
hröf,’ð. 39. fara liöndum (um). 43. kom
Thiers í fýiu. 44. forsetninf?. 45. ó-
sjálfráð hreyfing. 46. samtenging. 47.
neitun. 48. annar. 50. til dæmis. 51.
getur. 53. til varnar gegn þjófnaði. 54.
málmur. 55. lianda. 58. eldiviður. 61.
ferleg. 62. aðalatriði.
Lóðrjett.
1. sár. 2. leðja. 3. titill (í stúku).
4. tónn. 5. eyjaklasi. 6. planta. 7.
samtenging. 8. gauragangur. 9. eldur.
10. augnablik (fleirtala, óvenjuleg).
14. líkamshluti. 16. hljóma. 18. styrkja.
20. mannsnafn. 21. forsetning. 22. fugl.
23. úttekt. 30. efni i plöntu. 32. kol.
35. unga út. 36. landskiki. 37. bletta.
38. aðfarir. 39. veður. 40. veður. 41.
deyfð. 42. gáfuð. 49. líkamshluti. 52.
sár. 54. lokið. 56. hljóð. 57. = 43. lá-
rjett. 59. skáid. 60. forsetning.
ROSSGÁTA nr.
Um daginn var lialdið hátiðlegt
merkilegt afmæli i Itoskilde i Dan-
mörku. Þá var svíni númer 2.000.000
slátrað i sláturhúsi borgarinnar — og
i ]>ví tilefni var sláturliúsið skreytt
blómum og flöggum bæði utan og
innan.
!Fy Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux. “TSÍfi
svipnum. — Ef jeg tryði því ....? tautaði
hann.
— Jeg kann að vera heimsk, sagði hún,
háðslega, —■ en jafnvel jeg gat sjeð, að hann
var að leika. Farðu á eftir hontirn niður
stigann og hlustaðu svo á hann tala við
konuna sina. Gaktu bara hægt. Þú kant að
því lagið.
— Best að gera það, samþykti hann.
Þegar Griggs kom niður i eldhúsið, tók
hann aftur að lesa lirjefið, sein hringing hús-
bóndans hafði kallað hann frá. Frú Griggs
stakk höfðinu fram úr þvottahúsdyrunum.
Þótt hún væri ekki lengur umsjónarkona á
geðveikrahæli, heldur ráðskona á heimili,
höfðu þau umskifti síst gert andlitssvip
hennar blíðlegri. — Jæja, sagði hún, — geng-
u r þetta vel?
— Það gengur vel, hvað snertir gamla
guðsorðasnakkinn, að minsta kosti, svaraði
maðurinn. — Hann hlustar á mig hreykinn,
eins og faðir á ungbarn, og sýður niðri i
honum hláturinn, eins og jeg veit ekki hvað.
Hann er einna líkastur eftirlitsmanninum,
sem kom stundum til okkar í Shigwell, hon-
um Robinson gamla. En verst er, að jeg er
nærri búinn að eyða á hann öllu bullinu, sem
jeg kann utanbókar.
— En þá frúin? spurði frú Griggs. —
Mjer er stundum að detta í hug, að hún sje
ekki eins blá innan og hún virðist.
Ánægjusvipurinn hvarf snöggvast af and-
liti Griggs. — Fjandinn hafi það, sagði
hann, — ef jeg veit almennilega hvernig hún
er, játaði hann. Hún er altaf að horfa og
hlusta, með þetta barnabros á vörunum, en
stundum hef jeg sjeð hana hlægja ineð
sjálfri sjer, rjett eins og hún vissi hvernig
í öllu liggur. En hvað, sem því líður, lætur
kallinn gabbast og það er aðalatriðið.
Konan fór út aftur og Griggs settist niður
við brjef sitt. Hann las það, sem komið var
af því:
Heiðraði herra!
Sem svar við auglýsingu yðar í Times,
lilkynnist yður, að jeg get vísað yður á
Londe fyrir hin umgetnu 1000 pund. Jeg
þekki hann vel, þar eð jeg var vörður hans
í hælinu i Chigwell og er nú i þjónustu
hans; sömuleiðis konan mín. — Jeg var
hjá honum í húsinu á Salisburysljett-
unni og hjálpaði honum til að gabba lög-
regluna. Ef jeg hjálpa yður nú ....
Þegar hjer var komið, fanst honum, sem
penninn yrði að vaxi milli fingra sjer, og
einhver ógurleg hræðsla greip hann, rjett
eins og dauðahrollur. Hann heyrði ekkert
fótatak, en samt vissi hann, að hann var
ekki einn inni. Einhver stóð við stól hans.
Hann reyndi að hreyfa sig en kom fyrir
ekki. Hann heyrði snöggt, hvæsandi hljóð,
og svo kom rjett eins og dálítið gufuský
ekki stærra en reykjastroka úr sígarettu —■
og mátturinn hvarf úr öllum limum hans.
Londe gekk frá og leit á hann tilsýndar.
— Asni geturðu verið, Griggs, sagði hann,
fyrirlitlega.
— Maðurinn hafði engan inátt, andlegan
eða líkamlegan, til að svara. Londe kallaði
á konu hans. — Frú Griggs, sagði hann, er
hún kom inn, dauðhrædd, — kannist þjer
nokkuð við þetta brjef?
— Nei, svo sannarlega, sem guð er yfir
mjer, svaraði konan, aumingjalega.
Londe reif brjefið í snepla. Hann benti á
Griggs, sein lá ináttlaus i stólnum, náfölur,
með andköfum og galopin augun, sem skelf-
ingin skein út úr. — Lítið þjer á hann og
látið yður að kenningu verða, sagði hann.
Jeg gæti gert yður sömu skil, þótt þjer vær-
uð í þúsund mílna fjarlægð, og þótt þjer
færuð á heimsenda. Þjer vitið, að mjer
skjátlast aldrei.
Konan fór, og muldraði eitthvað fyrir
munni sjer. Londe brosti. Hann sneri sjer
aftur að fyrverandi bryta sínum. — Þjer
finst eins og þú sjert að dauða kominn,
sagði hann, en það ertu nú samt ekki — að
minsta kosti ekki fyr en þú gefur sjálfur
merki. En það er nú samt bölvuð tilfinning,
finst þjer ekki, að finna hjartað síga alla
leið niður i stígvjelasólana?
Daniel rjetti Ann brjefið, sem hann hafði
verið að lesa. — Hvað finst yður um þetta?
sagði hann.
Hún las, hægt og vandlega:
Heiðraði herra!
Jeg hefi lesið auglýsingu yðar í Times
og get komið yður í sambandi við Joseph
Loride, sem jeg veit að er á lífi, þar eð við
erum í sama húsi. Jeg þekki hann vil, þar
eð jeg var vörður í Chigwell-hælinu, er
hann var þar. Konan mín hefir verið ráðs-
kona og jeg bryti hjá honum lengst af
síðan.
Jeg set það upp að fá 1000 pund út í
hönd, og að ekkert sje frekar spurt um
hlutdeild okkar hjónanna í flóttanum frá
Salyburysljettu. Ef þjer viljið ganga að
þessu, skuluð þjer aka hægt eftir veginum
milli Cobham og Ripley, um kl. 4 á morg-
un, og binda hvitan vasaklút á hurðina
vinstra megin á bifreiðinni. Komið einir
yðar liðs, að öðrum kosti sjáið þjer ekki
örmul af
John Griggs.
Augu Ann leiftruðu, varir hennar skulfu,
og hinn vanalegi einbeitnisvipur hennar virt-
ist horfinn.
— Er nokkur ástæða til að halda, að þetta
sje falsað? spurði hún.
— Ekki get jeg hugsað mjer það, svaraði
Daniel. Það virðist, að minsta kosti, vera ó-
falsað. Eftir því sem jeg man best eftir þess-
um náunga, Griggs, myndi hann selja sálu
sína fyrir 1000 pund.
— Ef þetta aðeins gæti leitt málið til
lykta, stundi hún. — Eigum við að t'ara með
Crossley-lestinni.
— Við?
— Auðvitað. Þjer vitið til hvers jeg er
hjerna. Það var alt af fyrir fram ákveðið, að
við skyldum eltaJoseph Londe saman.
— Það er rjett, sagði Daniel, og jeg hefi
heldur ekki bolað yður mjög frá, eða hvað?
En hjer er öðru máli að gegna. Maðurinn,
sem við erum að elta kann að vera vit-
skertur, en þar fyrir er heimskulegt að
gleyma því, að hann er eins slunginn og hver
heilvita maður. Munið þjer eftir því, að
auðvitað hefir Londe sjeð auglýsinguna,
engu að síður en Griggs, svo brjefið getur
verið gildra.
Hún hló. — Auðvitað býst jeg við, að þjer
viðhafið nauðsynlegar varúðarreglur. Þjer
verðið að segja Sir Francis af þessu, og lóta
hann koma á eftir yður.
Við litum sæmilega bjánalega út, ef við
kæmum akandi eftir veginum, með hvítan
vasaklút bundinn á vagninn, urraði Daniel.
— O, fólk hjeldi bara, að við værum ný-
gift, svaraði hún, sakleysislega.
— Jeg skyldi ekkert amast við því, að svo
væri, svaraði hann, alúðlegar en hans var
vandi. — En hvað, sem um það er, ætla jeg
ekki að taka yður með mjer.
— Jeg get farið á hjóli, svaraði hún, þrá-
kelknislega.
— Þjer þurfið að vera hjer og gæta skrif-
stofunnar, svaraði hann.
— Skril'stofan gætir sín sjálf, hálfan dag,
sagði hún. — Auk þess er hún, að því jeg
þessum eltingaleik eftir Londe er stjórnað
l'rekast veit, ekki annað en aðalstöð, sem