Fálkinn - 13.11.1937, Blaðsíða 5

1-’ Á L K 1 N N
Kfnverskir hermenn í hardaga á oigstöðuniim i Norður-Kína.
gert er í „sálmi“ einum sem
er í „helgum ritum“ japanskra
þjóðernissinna:
„Vegna heilagrar trúar hefir
Japan bæði máttinn og völdin.
Aðrar þjóðir eiga að hlýða hin-
um heilögu boðorðum í frið-
scmd.
Áður var sagt: Japan og hin
ókunnu lönd.
Nú skal sagt: Japan eitt
land framtíðarinnar".
Þannig er hljóðið. í yfirburða-
þjóðinni í Japan.
Lítum nú á undirlægjulandið
Kína. Enginn hvítur maður
þekkir Kína betur nú á dögum
en skáldkonan Pearl Buck (hók
hennar: Gott land kom út á is-
lénsku í fyrra o.g gerist í Kína).
Hún segir nýlega í stjórnmála-
grein, að ai'staða Kina til .Tap-
ans sje nú lík afstöðu filsins
til kvrkislöngunnar, sem vindi
sig um fílinn og herði að. Úr-
slitin eru undir þvi komin hvort
lengur þolir og hvort slangan
gelur gleypt filinn, þó hann sje
mörgum sinnum stærri en hún.
Rjeltari mvnd er naumast hægt
að gefa af einviginu milli Jaj)-
ans og Kína, sem enn er á byrj-
unarstigi.
Kínverjar eru bjartsýnismenu
og síðustu árin liugga þeir sig
við það að tíminn sje besta
vopnið gegn Japönum og að
þeim muni að lokum farnast
líkt og þeim, sem áður hafa
ráðist á Kína, hæði Mandsjúum
og Mongólum: að þeir muni
Irijsast upp i Kína. Og þeir
hæta því við, að þó að allir
Japanar flyttu til Kina, þá
mundu þeir, ef þeir á annað
l)orð hvrfu ekki inn í' þjóðar-
heildina eins og Mandsjúar
forðum, verða svo fyrirferðar-
litlir meðal kínversku risaþjóð-
arinnar, að enginn yrði var við
þá. ;
Pérsónulega hatar Kinverjiun
hvern japanskan einslakling.
Þeir eru eins og eldur og vatn
cg geta ekki samlagast. En Kin-
verjarnir og Mandsjúarnir i
hinu nýja japanska lýðríki
Mandsjukuo gleðjast eigi að síð-
ur yfir því, sem .Tapanar hafa
gert fvrir landið, yfir hverju
nýju húsi og verksmiðju, sem
l)vgð er og vfir hverjum nýj-
um skóla eða sjúkrahúsi, sem
tekur lil starfa. Japanar hafa
ákveðið að kenna öllum Mand-
sjúkobúum að lesa og þeir hafa
ákveðið að ■ uppræta sóttarplág-
urnar. Og Mandsjúkuobúum
þykir vænt um, að Japan ver
landamæri þeirra fyrir komm-
únistiskum áróðri og' að þeir
liafa útrýmt ránsferðunum og
hafa gefið 30 miljónir kínversk-
um hændum tryggari vinnuskil-
vrði og betri afkomu en áður
var. Þeir geta ekki gengið ])ess
duldir að Japan hefir lagt mil-
jónir i ýms fyrirtæki í Mand-
sjúkuo, til vegalagninga og
járnbrauta og að heilsufar og
almenn afkoma batnar svo að
segja dag frá degi.
Þessvegna væri rangt að
■segja að kínversku hændurnir
liði við stjórn .Tapana, því að
sannleikurinn er sá, að hvar
sem Japanar koma í Kína, þá
hlómgast alt og grær og íbú-
arnir hrósa happi, eftir margra
ára kvalir af hendi ræningja-
foringjanna og siðspiltra kín-
verskra embættismanna og her-
foringja.
En Kinvcrjar vita lika vel,
að Japanar gera þetta ekki af
umönnun fyrir Kína heldur
vegna hins óhjákvæmilega
slríðs milli Japans og Rúss-
lands, sem síðar verður háð á
sojahauna-ökrunum í Mand-
sjúkuo.
Kinverjar sem nej'ðast til að
eiga skifti við Japana, eins og
I. d. í Mandsjúkuo hugga sig
við það, að auglýsingar þeirra
um landið lokka árlega mil-
jónir af Kínverjum en ekki
Japönum inn í landið. Eins
og stendur eru aðeins 200.000
japanskir en 30 miljón kín-
verskir hændur í Mandsjúkuo
og það er áætlað, að i Iok þess-
arar aldar verði að minsta
kosti hundrað miljónir kín-
verskra hænda í Mandsjukuo
en ekki nema ein miljón Jap-
ana.
Það er fyrir það girt. að mik-
ill innflutningur Japana geti
orðið á þessari öld, því að þá
vr-ðu Jaþanar nú þegar að hæta
kjör kinversku bændanna svo,
að þau yrðu ekki lakari en Jap-
anar eiga að venjast. því að
annars gætu þeir ekki lifað i
sama þjóðfjelaginu. En Japan-
ar hafa gagn af Mandsjúkuo,
þó þeir flvtjist ekki þangað.
Skólaskyldan hefir eigi aðeins
það í för með sjer, að Japanar
fá nýjan markað fyrir sjálf-
hlekunga, pappír, rafmagns-
lampa og ódýrar iðnvörúr,
heldur fremur hitt, að í fram-
tíðinni verða i Mandsjúkuo
Kinverjar, sem hafa fengið
japanskt uppeldi, í stað ólæsra
armingja, sem nú eru þar. Kín-
verjar ganga þessa ekki duldir,
þegar þeir selja sig í japanska
þjónustu, þeir segja að Japan-
ar vinni að marki, sem sje tutt-
ugu ár fram í timanum, en að
kínverskir föðurlandsvinir vinni
að marki, sem náist 2037, þvi
að þá muni hinar 100 miljónir
siðmentra Kínverja hafa gleypt
japanska minnihlutann í sig og
rekið japanska herinn úr landi.
Þá muni Mandsjúkuo-Kínverj-
arnir vera orðnir þess megnug-
ir að verja land sitt, sameinast
Ivína á ný og máske taka við
stjórninni þar.
Svona er kinverski hugsun-
urhátturinn. Hin rólega kín-
verska lífsspeki er fullkomin
andstæða hins tímabundna
japanska hugsunarháttar..
Pearl Buck álítur, að Kínverj-
inn verði þolnari, vegna þess
hvernig lífsskoðun hans er.
Hann er altaf við þvi búinn að
taka því sem að höndum ber,
láta sjer nægja lítið, þegar
meira er ekki að fá og taka ó-
sigrunum með ljettri lund. Og
hvað sem öðru líður að kjósa
lífið fremur en dauðann vegna
lífsins sjálfs, sem hann metur
meira en héiður, velgengni og
ættjarðarást.
Japaninn lifir hinsvegar sam-
kvæmt þveröfugri lífsskoðun.
Hann hefir sett sjer lögmál
orkunnar og einbeitninnar
að ná settu marki, þó að það
kosti lífið. E'n nái hann ekki
markinu, þá er alt tapað, sam-
kvæmt lífsskoðun hans, og líf-
ið einskis virði. Japaninn sviftir
sig lífi ef hann fær ekki metn-
aðaróskir sínar uppfvltar og
liann hefir heðið hnekki á æru
sinni, að því er honum sjálf-
mn finst.
Það er þessi lífsskoðun, sem
á drýgstan þáttinn í því, að
Japanar urðu syo fljótir að
verða voldug þjóð. Hún hefir
ger.t þeim kleift að ná svq
miklu á skömmum tíma og
þora að ágirnast meira. Og
fullkomin vöntun þessarar lífs-
hyggj.u hefir syift Kína öllum
þjóðernismetnaði, en eigi að
siður haldið lífinu í Kínverjum
sem þjóð, þrátt fyrir erlend vf-
irráð. Og liún getur enn haldið
lifinu i Kína, eftir að Japanar
hafa hlaupið af sjer hornin.
Það sem Kína er að upplifa
nú gagnvarl Japan hefir það
up])lifað fvrir nokkur hundruð
árum, þegar herskáir Mandsjú-
ar ruddUst suður fyrir Kin-
verska múrinn og tóku völdin
i Kína. Og Kínverjar, friðsam-
asta þjóð heimsins, að rnaður
ekki segi eina friðsemdarþjóð-
in í heiminum, veittu heldur ekki
viðnám þá. Samkvæmt sinni
kínversku lífsspeki ljetu þeir
sigurvegarana gera all sem þeir
vildu, ljetu þá hyggja skraut-
legar hallir i Peking með breið-
um strætum, svo að riddaralið-
ið gæti riðið þau i breiðfylking-
um. Þeir veittu þeiili allan lúx-
us og smjaður sem þeir gátu
óskað sjer og á nokkrum
mannsöldrum voru sigurvegar-
arnir orðnir óvígir, höfðu srnit-
ast af kínversku lífsspekinni og
Kínverjar hjeldu áfram að
stjórna sjer sjálfir með sínu
lagi, sem ekki byggir á valdi,
aga og þrælsótta heldur á til-
trú, samkomulagi og friðsemd.
Og þeiin fanst gott að gera
þetta fvrir ekki meira verð cn
svo, að þeir hefði drotnara frá
Mandsjúríu og gyldu honum of-
urlitinn skatt.
Að vísu er ómögulegl að
hera Japan í dag saman við
Mandsjúana, sem rjeðust inn í
Kina forðum. En samt mun
Japan rekast á hina kínversku
lifsskoðun, ef það ætlar að
Ieggja Kína undir sig og það
er vafamál, livort Japan tekst
að sigra þessa kínversku lífs-
skoðun. Þetta, að öll niðurlæg-
ing og tilhliðrun sje tilvinnandi
til þess aðhalda lifinu, þessi
kæni, seigi og bjartsýni lifs-
vilji hann eiga Japanar ekki
til. Og það er spurning, hvort
])essi lífsvilji lifir ekki lengur
en hæði fallbvssur Japana og
hin vestræna menning þeirra.
Því að ekkert kemur yfirdrotn-
urunum ver en að þeir sem
þeir eru að kúga skifti ekki
skapi, en sjeu jafn glaðir og
ánægðir eftir sem áður. En
þannig eru Kínverjar.
Evrópumenn þurfa líka að
velta fvrir sjer spurningunni
um, hvernig svara heri drotn-
unarstefnu Japana. Vonandi
Framh. á bls. í//.