Fálkinn - 13.11.1937, Síða 7

F Á L K I N N
7
mundi fara með hann eins og
gjaldkerann í Tserabkop. Standa
upp við múrvegginn, sjá fram-
an í sex riffilhlaup, sex lítil
svört augu, og dauðann í hverju.
Hann greikkaði sporið, það lá
við að hann lilypi.
Þegar liann kom á hornið á
Októbergötu gat hann sjeð klúbb
húsið mikla. Klukkuna vantaði
tíu mínútur í átta, en Loliov
var kominn. Stóð við inngang-
inn, með bakið að honum og
var að lesa auglýsingu.
Þessi refur ....
En hvenær var það sem hon-
um datt þetta i hug. Var það
þegar hann stóð við G.P.U.-
húsið, eða var það á leiðinni
yfir götuna? Hugsanirnar flugu
út og inn, skjótar eins og eld-
ing. Enginn mundi sakna Loh-
ovs. Hann var ekki einusinni
bæjarmaður. Og var oft á ferða-
lagi.
Ilann gat sett peningana i
sjóðinn undireins á nroTgun.
Þurfti ekki að óttast G.P.U. Alt
færi vel....... Undir eins og
Lohov væri dauður.
Lohov liafði litið við.
„Jeg kom vist of snenima".
kallaði liann. „Gott kvöld, Pelr
Alexevitsj“.
„Gott kvöld. Já .... þjer
komuð of snemma", stamaði
Petr Alexevitsj. „Jeg liefi ekki
.... ekki náð í peningana enn-
þá. Viljið þjer . . . . viljið þjer
gera svo vel að bíða stundar-
korn, meðan jeg .... fer inn
og næ í peningana“. Hann gekk
hratt að dyrunum. Staðnæmdist
og leit við . „Það er hvast
hjerna!" kallaði hann til Loh-
ovs. „Gangið þjer heldur fyrir
hornið, þar er skjól“.
Lohov horfði undrandi á hann
og gekk út á hornið. Petr Al-
exevitsj hljóp inn i ganginn.
Hljóp upp stigann en stað-
næmdist á fyrsta pallinum og
hljóp ofan aftur. Stóð þar og
góndi kringum sig í dimm-
um ganginum.
Hvað átti hann nú að gera?
Lohov stóð þarna og beið eftir
honum. Og hann ætlaði að
drepa hann! Vopn varð hann
að hafa. Alt í einu mundi hann
að öxi stóð venjulega í horninu
við skonsu dyravarðarins. Hann
hljóp inn í ganginn og fálmaði
í myrkrinu. Jú, þarna var hún.
Aftur stóð hann kyr og hugs-
aði sig um. Fór að bakdyrun-
um, opnaði þær og læddist út.
Bak við klúbbinn var torg bæj-
arins. Milli torgreitanna og
hússins var aðeins mjór gangur.
Hjer var autt og tómt og
dimt. Hjer var vindurinn i næði,
skafrenningurinn þeytti þjettum
gusum, eins og nornir væru að
dansa. Niðri á ánni vældi vind-
urinn, eins og hópur af glor-
hungruðum úlfum.
Petr Alexevitsj hljóp niður að
horninu og gægðist fyrir það.
Þar stóð Loliov, fimtán skref
undan og sneri bakinu að hon-
um. Petr Alexevitsj kiæpti liend-
ina um skaftið og læddist á-
fram. Eitt skref .... tvö ....
þrjú .... sjö ....
Bara að hann líti ekki við!
Þá mundi hann undir eins
sjá hann, sjá öxina i hendinni
á honum, skilja alt. En Lohov
stóð grafkyr og horfði á aðal-
dyrnar.
Tólf .... þrettán ....
Petr Alexevitsj reiddi öxina,
steig eitt . skrf enn .... það
leiftraði á hana í loftinu og hún
lenti í höfði Lohovs. Án þess að
gefa frá sjer hljóð fjell hann
á götuna og lá þar, eins og
svartur haugur á hvitum snjón-
um.
Petr Alexevitsj slepti öxinni
og starði á mannínn, sem lá við
fætur lians. Hann hreyfði sig
ekki. Hann var dauður! Það var
hann sem hafði drepið hann.
Hann var morðingi!
Hurð var skelt að stöfum.
Petr Alexevitsj gægðist fyrir
hornið. Nokkrir menn komu úl
úr klúbbnum, masandi og hlæj-
andi og hjeldu áfram upp göt-
una.
„Hvernig geta þeir fengið af
sjer að hlæja . . . . ? Jeg hefi
drepið hann“, hugsaði Petr Al-
exevitsj.
Hann leit á dauða manninn
og hljóp áleiðis inn á torgið.
Hann var kominn að bakdyr-
unum þegar hann sneri við og
hljóp sömu leið til baka.
„Jeg verð að fela liann ....
og láta öxina á sinn stað“, taut-
aði hann.
Hann tók í fætur likinu og
dró það inn á torgið. Gróf
gryfju í snjóinn með liöndun-
um og stakk líkinu undir pall,
eins langt og hann gat. Mokaði
snjó fyrir aftur. Svo hljóp hann
eftir öxinni. Þegar hann tók
liana upp sá hann stóran rauð-
an blett á snjónum, þar sem
líkið hafði legið. Hann rótaði
snjó yfir blettinn. Líka sáust
blóðblettir, þar sem hann hafði
dregið líkið.
„Það sjest ekki á morgun“,
lautaði hann. „Ilann er að
snjóa“. Alt í einu fann liann að
liann var svo ljemagna að hann
riðaði á fótunum.
Aðra nóttina eftir morðið
svaf hann eins og steinn og
dreymdi um Lohov. Honum
fanst hann sjá pallinn. Hann
hafði tekið eftir skiltinu yfir
dyrunum: „Járnvörur — Pop-
ov“. Og hann sá hönd, sem var
að róta í snjónum. Nú varð óp
undir pallinum og Loliov stakk
hausnum út og hrosti til hans.
Ljet skína í tennurnár og hló
þurrum hlátri.
Þá hrópaði Petr Alexevitsj
svo að hann vaknaði. Hljóp
fram úr rúminu og kveikti. Ljet
loga þegar hann fór upp í aftur.
Þegar hann sat og var að
drekka teið á skrifstofunni
morguninn eftir kom Petrov til
iians.
„Þú erl svo gugginn“, sagði
hann. „Gengur nokkuð að þjer?“
„Jeg er með inflúensu“, svar-
aði Petr Alexevitsj og beygði sig
yfir glasið, bljes á teið, þó að
það væri aðeins moðvolgt fyrir.
„Bara að það sje ekki neitt
verra“, sagði Petrov. „Þú hefir
lagt af líka“.
Hann hinkraði við og reykti:
„Veistu að Loliov er farinn?“
„Jæja“, sagði Petr Alexevitsj
með miklum erfiðismunum.
„Já, hann er gersamlega liorf-
inn“. Petrov laut ofan að Petr
Alexevitsj og hvíslaði: „En
kanske er liann ekki farinn.
Kanske hefir G.P.U. liandtekið
hann, þú veist að hann rekur
óleyfilega verslun og þvílíkt".
„Hver veit?“ tautaði Petr Al-
exevitsj.
Petrov fór aftur á sinn stað.
Petr Alexevitsj lyfti glasinu,
höndin skalf svo, að mestalt
innihaldið skvettist úr þvi.
Daginn eftir fór hann ekki
á skrifstofuna. í stað þess fór
hann niður á torgin. Fyrst ráf-
aði hann þar um, keypli sígar-
eltupakka á einum staðnum,
nokkur epli á öðrum. En það
var eins og einliver dularmátt-
ur drægi hann að sölupallinum,
þar sem stóð á skiltinu:
„Járnvörur Popov“.
Hann fór þangað, stóð þar
lengi og horfði á. Popov var
gamall og digur.
„Viljið þjer ekki kaupa eitt-
hvað, borgari?“ kallaði bann.
„Jeg verð að kaupa eitthvað.
Það þykir grunsamlegt, ef jeg
slend hjer og kaupi ekki neitt“,
hugsaði Petr Alexevitsj.
Hann gekk að pallinum og
sagði: „Jeg þarf litinn hengilás.
Ódýran“.
Kaupmaðurinn fór að tína
lásana fram á borðið. Alt í
einu varð Petr náfölur og greip
í borðið. Hann tryltist af hræðslu
við þessa tilhugsun:
„Ef hann Lohov rjetti nú út
krumluna og tæki i fótinn á
mjer!“
Hann greip einn lásinn og
sagði í ofboði: „Þennan hjerna.
Hvað kostar hann?“
„Eina rúblu!“
Petr Alexevitsj fleygði rúblu-
seðli á borðið og flýtti sjer á
burt.
„Hæ, þjer gleymduð lyklun-
um!“ hrópaði kaupmáðurinn á
eftir honum. En Petr Alexevitsj
flýtti sjer þvi meira.
Þremur dögum seinna þegar
hann var á heimleið frá skrif-
stofunni sá liann Lohov ganga
á undan sjer. Hann staðnæmd-
ist snöggvast og horfði fyrst
með undrun og síðan með skelf-
ingu á manninn fyrir framan
sig. Svartur frakki, svört skinn-
húfa, sama hæð og á Lohov.
Kanske var þetta Loliov? Kan-
ske hann hefði bara drevmt
að hann myrti liann? Kanske
var þetta alt eklci nema ljótur
draumur? Hann greikkaði spor
ið. Ætlaði að ganga fram á
manninn, sjá andlitið á honum,
fá vissu sína. En í sama bili og
liann náði honum hvarf hann
inn í port og þaðan inn í húsið.
Petr Alexevitsj drevmdi Loh-
ov líka þessa nótt.
Um morguninn þegar hann
vaknaði hafði liann ákgfan höf-
uðverk. Hann var lengi að
klæða sig, þegar hann ætlaði
að hnýta á sig hálsbindið leil
hann i spegilinn og J>ekti ekki
sjálfan sig. Fölur var liann orð-
inn eins og vofa, og kinnfiska-
soginn. Hann var eins og liðið
lík. Svona mundi Lohov líklega
lita út núna ....
Hann stundi hátt og greip
báðum höndum um höfuð sjer.
„Hvað hefi jeg gert? Hvað
h.efi jeg gert?“ hvíslaði hann
hás.
Þegar hann kom að götunni,
sem skrifstofa hans stóð við
staðnæmdist hann á horninu og
stóð kyr langa stund og tautaði
eilthvað fyrir munni sjer. Tveir
skólastrákar staðnæmdust og
horfðu forvitnislega á liann. Svo
hlupu þeir áfram.
I stað þess að fara til vinstri
og á skrifstofuna, beygði hann
til hægri og áleiðis niður að
torginu. '
Kona stóð við búðina og var
að kaupa sjer lás. Popov þramm
aði fram og aftur, lagði nýja
lása á borðið og setti aðra á
sinn stað.
„Hvers vegna þrammar hann
svona. Hann vekur Lohov“,
hugsaði Petr.
Og svo undir eins á eftir:
„Hvaða bull er þetta. Hann er
dauður. Enginn vekur haiin.
Popov kom auga á hann:
„Góðan daginn, horgari!“ kall-
aði hann. „Þjer eruð víst kom-
inn til að vitja um lyklana?“
Petr Alexevitsj gekk að ]>all-
inum. „Nei“, hvíslaði hann. „Jeg
er ekki kominn til þess að
sækja lyklana. Ilann leit á kaui>
manninn og sagði pukurslega:
„Segið mjer, borgari. Verðið
þjer var við nokkuð? Geymið
þjer nokkuð undir pallinúm?“
„Hvei-svegna er jeg að blaðra
þetta?“ hugsaði liann í örvænt-
ingu.
Kaupmaðurinn liorfði á liann,
hálfhræddur: „Hver eruð þjer?
Hvað meinið þjer?“
„Jeg er bara að spyrja, hvort
þjer geymið nokkuð undir pall-
inum“, tautaði Petr Alexevitsj
þreytulega.
„Nei, auðvitað geymi jeg ekki
neitt undir pallinum“, sagði
kaupmaðurinn og starði ennþá
forviða á Peter Alexevitsj.
Petr Alexevitsj varð óður.
„Þú lýgur“, öskraði hann.
„Jeg skal sanna það undir eins“.
Hann lagðist á hnjen og fór að
róta i snjónum. Hann heyrði
Framh. á bls. 11.