Fálkinn - 30.04.1938, Blaðsíða 6

0
F Á L K 1 N N
r^ALVERT riðaði þegar hann beygði
niður Rue Delambre. Klukkan
var 3 og það var altaf versti tími
hans, því að þá var bann altaf
druknastur.
Það sá aldrei á honum. Hann
var 32. ára og við bestu heilsu. En
ef það álti að festa honum eittlivað
í minni um nónbilið varð að endur-
taka það 2—3 sinnum.
Iiann sveigði klunnalega hjá
tveimur lögregluþjónum, sem stóðu
á gangstjettinni. Þeir voru að þjarka
við hálfnakta stelpu í einum glugg-
anum á stofuhæð og höfðu hátt.
Að Parisarsið var gatan full af
hundum handvögnum, hjólreiða-
mönnum og kvenfólki á inniskóm.
En það fór alt fyrir ofan garð og
neðan hjá Calvert, hann var að
hugsa um annað. Hann reyndi að
reikna í frönkum, dollar og pund-
um, sem syntu i konjakki í hausn-
um á honum.
Dyravarðkonan í nr. 14 leit af
prjónunum þegar hann snaraðisl
inn úr vinduhurðinni. Hún kastaði
ekki á hann kveðju. Það var eitt-
hvað bogið við ungan mann sem
ekki vinnur, en slórar alla daga á
ódýrum kaffihúsum eða á ódýru
kompunni, sem hann hafði leigt sjer
á hanabjálkanum. Og þó hafði henni
getist vel að þessum unga manni
frá því að hann kom fyrst þarna
i húsið fyrir nokkrum mánuðum.
Eins og flestum öðrum hafði henni
ekki komið til hugar að hann mis-
brúkaði áfengi. Engum, sem ekki
þekti Calvert því betur, gat dottið
það í hug.
Hann virtist vera nálægt hálf-
fimtugu og fremur ólundarlegur.
Hann fjekk lijartslátl af að klifra
upp sex stiga. Hann nam staðar á
þrepinu fyrir neðan dyrnar hjá
sjer, tók í flibbann til þess að ná
betur andanum og barði svo á
dyrnar. — Það er jeg! sagði hann.
Hurðin laukst upp og grönn, ung
stúlka, er hafði fleygt yfir sig regn-
kápu sem Calvert hafði átt einu
sinni, kom i dyrnar. Þegar hún sá
hve reikandi liann var í gangi urðu
augu hennar blíðleg.
— Hefir nokkuð gerst? spurði
luin.
— í hvert skifti sem þú sjerð
mig heldurðu að jeg hafi fengið
vinnu, tautaði hann.
— í þetta skifti er jeg sann-
færð um það, sagði hún og Ijet
aftur dyrnar. Þú ert öðruvisi en
þú ert vanur.
— Jeg þarf að segja þjer nokkuð!
Hann þuklaði á peningaseðlaböggl-
inum í vasa sínum. Var i þann
veginn að segja henni frá mann-
inum, sem hafði fengið honum
peningana, en þagði. Janey var
líka öðruvísi útlits en hún átti
vanda til. Venjulega lýsti andlit
hennar þjáningu jafnframt vongleð-
inni. En nú — þegar hún hjelt að
hann hefði fengið atvinnu titr-
uðu varir hennar og hún virtist
vera í æsingi.
í fyrstu hafði hann mætt henni i
stiganum við og við — og heilsað.
Hún var ein af þessum stúlkum,
sem virðast fæddar til að bera
byrðar annara. Hún hafði komið frá
New-York til París ásamt enskum
dansarahóp. Sýning þeirra hafði
gengið ellefu kvöld. Hún var ekki
orðmörg að jafnaði en var frábæri-
lega þolin. Calvert vissi, að hún
hafði verið vikum saman að reyna
að aura saman til þess að eignast
fyrir fargjaldinu heim. Hún var
grönn og veikluleg en fallega vaxin
— hún var ekki fædd til þess að
steikja bjúgu á gasloga. Meðan hann
slóð og horfði á hana fór alda öl-
vunar-meðaumkvunar um hann. Og
hann fór að hugsa.
— Segðu mjer frá atvinnunni.
spurði hún. — Er hún hjerna i
París?
B. L. Jacot:
Eruð þjer heppinn í spilum og haldið yður þess-
vegna óheppinn i ástum. — Eða eruð þjer hepp-
inn i ástum og þorið þessvegna ekki að spila.
Hvort heldur þá er, þá skuluð þjer lesa þessa sögu.
20.000 frankarl
— Mjer dettur ekki í hug að taka
við starfa hjer i þessari skítaborg,
hversu góð sem hún væri!
— Þú ætlar þá að fara aftur til
I.ondon? Það er yndislegt Cal!
Hann starði á hana með augum
tómlætis og þráa. Hugsun hans
hafði skýrst, en ennþá var eins
og hann væri úti á þekju. Hann
hafði hægri höndina enn í vas-
anum og kreisti peningana. í fyrsta
sinn sá liann jretta herbergi eins
og það var i raun og veru — ó-
dýrt franskt rúm, einstæðingslegan
stól, forhengið í horninu fyrir
framan lappaskakka boðið, gassuðu-
vjelina með skaftpottinum og matar-
leifar hjer og hvar. — —
— Til New-York! heyrði hann
sjálfan sig segja. — Jeg hefi sand
af peningum — nóg handa okkur
báðum!
Það kom roði fram í fölar kinn-
arnar á stúlkunni: — Jeg hjelt
að þú vissir, að jeg tek ekki við
peningum af þjer!
Lýgin var komin yfir varir Cal-
verts áður en hann vissi hvað hann
liafði sagt. Hann var einn þeirra
manna, sem þykir ilt að ljúga —
sjerstaklega ekki að kvenfólki.
— Bíddu nú hæg, Janey, sagði
hann alúðlega — við höfum þekst
lengi. Þú hefir gert mjer margan
greiðann, jeg á ekki við það að þú
hefðir talað við mig þegar jeg var
svo til sinnis að jeg hefði orðið
brjálaður hefði jeg engan haft að
tala við — en þú hefir líka farið
út með mjer —
— Því var alveg eins varið með
mig. Jeg varð að hafa einhvern að
tala við.
— Jú, en þú gatst talað við
hvern sem þú vildir og hvenær sem
þú vildir. Þú hefðir ekki þurft að
liðsinna gömlum jaxli eins og mjer.
Auk þess — þú hjelst að jeg væri
svo fullur að jeg tæki ekki eftir —
en oft hefði jeg ekki fengið neitt
að borða, ef þú hefðir ekki boðið
mjer inn til þín og eldað handa
mjer mat á gasinu.
— Mig langar svo að þú hættir
að drekka.
— Það ætla jeg lika að gera.
— Þú hefir sagt það svo oft áður.
—- En nú sje jeg mjer leik á
borði. Málefni að vinna fyrir.
— Það er ágætt! En ef þú held-
ur að jeg fari heim — með manni,
sem tekur mig með sjer af miskun-
semi, þá skjátlast þjer. Jeg fer heirn
ein!
Hann þagði um stund. Reginald
Moyne Calvert hafði mentast i Ox-
ford. Fyrir átta árum hafði hann
kept um Ðavis Cup og lika átti hann
ýmsa bikara fyrir sigra í golf.
Fyrsta árið hafði hann unnið hjá
Continental Daily Post i París og
það ár hafði hann orðið 3. í golf-
samkeppninni, en allir voru búnir
að gleyma því — Calvert sjálfur
líka. Það gerast undarlegar breyt-
irjgar á manni þegar konan hans
strýkur frá honum — ef svo illa
tekst til að hann elskar hana.
Túttugu og átta ára gamall hafði
Calvert orðið ritstjóri Evrópu-út-
gáfunnar af The Post — hann var
afbragðs blaðamaður sem stóðu allir
vegir opnir og átti konu, sem var
honum alt. Þegar Enid Calvert —
eftir að hafa skilið eftir brjef, sem
sagði að lnin hefði farið til Wien
með Rússa — yfirgaf hann, hafði
hún tekið með sjer dóttur þeirra.
Þá fór alt um þverbak hjá Calvert.
Hann hafði elskað konu sína og
hann liafði elskað barnið. í nokkra
mánuði vissi hann hvorki í þennan
lieim nje annan. Hann gat ekki
haft sig að vinnu og fjölskylda
hans var horfin. Næst frjetti liann,
að dóttir hans hefði dáið i Varsjá
— móðir hennar hafði skilið hana
eftir hjá barnfóstru þar, en var sjálf
í Suður-Frakklandi með friðli sín-
um. Það var þá sem hann fór að
drekka.
TIJANN stóð upp með erfiðismunum.
J"1'— Þú ert góður fjelagi, Janey,
en ógnar bjáni! HvaS ertu gömul —
tvítug? Jæja, jeg er meira en tíu
árum eldri en þú. Maður verður að
fara varlega í því að taka við pen-
ingum hjá fólki hjerna í París.
Jeg álasa þjer ekki. En þegar þú
hafðir eittlivað að gera þarna í
tískuversluninni -— ekki vissi jeg
hvað — þú eyddir þá aurunum
þínum í mat handa mjer, var ekki
svo? Og hver er þá munurinn þó
jeg.. .. af liverju ertu að gráta?
— Jeg er ekki að gráta! sagði
hún i æsingi og sneri sjer frá hon-
um. Og ef jeg geri það þá er það
af því að þú ferð á burt. Jeg kvelst
af heimþrá eða einhverju svoleiðis.
Geturðu ekki látið mig i friði?
Hann stóð og horfði á hana
reikull í ráði og settist svo á stól-
inn. Það eina sem hann vissi um
kvenfólk var að hann hataði það.
En þegar hann sá þessa stúlku með
tárvot augu og raunasvip varð til-
Lnning hans önnur.
— Janey, byrjaði liann þurrum
hálsi.
Hún horfði á hann köldum og
hörðum augum.
— Jeg tek ekki við peningum
hjá þjer. Jeg fer ekki heim með
þjer!
Nú fyrst sá hann að hún var
fögur — þrátt fyrir regnkápuna
og angistarsvipinn. Hann skildi ekki
að erfiðasta orðið sem stúlka getur
sagt — á hvaða máli sem er — er
„nema því aðeins að ....“
— Hlustaðu nú á, Janey Hann
stóð upp og setti hana niður á
slólinn. Hann hjelt um hendina á
henni — þetta var í fyrsta sinn
sem hann mintist þess að hann
kæmi við hana. — Jeg var dug-
legur blaðamaður á sínum tíma.
Núna í dag hitti jeg náunga, sem
rnundi eftir mjer. Við drukkum
eitl eða tvö glös saman og hann
ljet mig fá atvinnu. Á burtu frá
öllu þessu. í New-York! Janey, jeg
fer ekki þangað án þín. Jeg var
.... jeg hafði aldrei bragðað áfengi
fyr en stuttu áður en jeg kyntist
þjer.. . .
— En þú hefir þá stundað það
þess betur siðan! Hún leit ekki á
hann.
— Jeg ætla að hætta þvi.
Hann dró seðlaböggulinn upp
úi' vasanum og fleygði honum á
borðið. Þessar lygar virtust kom.i
svo eðlilega yfir varir lians, en
honum vgr ckki um að snerta pen-
ingana. Hann skildi ekki enn hvers-
vegna hann sagði henni frá þessu.
Ei' til vill var hann druknari en
nokkurntíma áður.
— Þetta eru ógrynni af pen-
ingum!
— Tuttugu þúsund frankar. Tvö
hundruð pund. Þúsund dollarar.
Mánaðar fyrirframgreiðsla áður en
við komuni til New-Yoi'k. Það var
skrítið — honum fanst lijartað vera
komið upp i háls. Eitthvað í aug-
um hennar dró hann út úr þoku
áfengisvímunnar.
—- Janey, sagði hann hás, við
giftum oklair ....
EGAR hann sneri vinduhurðinni
komst gamla dyravörslukonan að
þeirri niðurstöðu að hann væri
drukkinn. Það var af því að hún
hafði aldrei sjeð hann ódrukkinn.
áður. Calvert fanst heil eilífð siðan
hann hafði farið upp stigann til
þess að spyrja Janey hvað hann
ætti að gera við peningana. Hann
hafði ekki litið á konur síðan
Enid fór frá honum. En nú hafði
hann koss Janey á vörunum og
fann að líf hans var komið á
nýja rás.
Það lá við að bill færi yfir hann
fyrir utan Notre Dame. Á minna
er- klukkutíma hafði hann logið
meiru en hann mintist að hafa
logið á allri undangenginni æfi
sinni. Hann beygði niður hliðar-
götu áleiðis á kaffihúsið þar sem
hann dvaldi lengstum, settist þar
við sama borð og hann var vanur
og bað um svart kaffi. Og beið eftir
þessum Yorkshire-manni, sem hann
átti von á.
Þetta var svo dularfult. Um rnorg-
uninn hafði ókunnugur maður gefið
sig á tal við hann. Calvert var hálf-
fullur og hafði ekki gefið mann-
iuum gætur. Þeir höfðu etið há-
dtgisverð saman —- Calvert mundi
ekki hvar. En hann mundi að mað-
urinn sagðist vita, að Calvert hefði
fyrrum verið kunnur blaðamaður
En hvernig sem því var háttað vai’
skrítið að hann skyldi trúa Calvert
fyrir öllum þessum peningum.
Nú voru peningarnir hjá Janey.
Hún lijelt að þau færu til NewYork
fyrir þá lil að giftast. Hvað átti
hann að segja Janey? Hvað átli
hann að segja þessum manni. Hann
krepti linefana og reyndi að hugsa.
Ofdrykkjan liefnir sin altaf. Og nú
var það komið fram, fanst honum.
Hann hafði lofað Janey að drekka
ekki framar.
Klukkan varð fimm áður en
Yorkshire-maðurinn kom, og nú
mundi hann á honum nafnið —
ITobson. Nú sá hann manninn skýrar
því að hann var allsgáður, og
hann feldi sig ekki við svipinn.
Hann var feitur, með nelliku í
hnappagatinu, frammynlur og með
uppgerðarbrosi.
— Má jeg kynna yður vini mína,
Calvert, sagði hann.
\