Fálkinn - 30.04.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN‘?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
e'.Ui okkar, sagði hann. Það er altaf gam-
an að bví að kynnast konungbornu fólki.
Og það er aðeins þessvegna. sem þjer
Hann hló. Við erum öll snobbar í insta
eruð kominn hingað.
— Er það ekki nægileg ástæða?
Val, mjer þætti vænt um, að þjer fær-
uð hjeðan sem fljótast.
Hversvegna?
Ef þjer getið þess ekki til sjálfur, þá
get jeg ekki sagt það, sagði hún Iágt. En
jeg hið yður um að fara þegar í stað.
Jeg skil, sagði liann ertandi. - Þjer
viljið helst hafa maharadjainn fyrir yður
sjálfa og þessvegna á jeg að fara. Við höf-
um verið góðir kunningjar og þjer eruð
hrædd um, að það geti spilt fyrir yður ef
liann fær að vita það. Jæja, mjer finst það
nú liræðilegt þegar hvít kona gerir sig til
fyrir blökkumanni, hvort sem hann er nú
konungur eða ekki, en jeg vil ekki spilla
sliku gamni. Þjer skuluð reiða yður á það.
En jeg fer ekki fyrir þvi.
- Gott og vel, sagði hún reið. Ef þjer
takið þetta svona upp, þá getið þjer verið
lijer eins lengi og þjer viljið fyrir injer.
En þjer talið ekki við mig framar.
— Eins og þjer óskið, sagði hann og
kinkaði kolli og hjelt áfram. En hún sneri
við til gistihússins.
Nora var fokreið. Það er altaf svo, að ef
einhver sannleiksvottur er í ákæru, þá á
fólk verst með að þola hana. Hún hafði
ekki ætlað sjer að „gera sig til“, en leit það
ekki einmitt þannig út? Hún varð að gera
skyldu sína og til þess varð hún að kynn-
ast maharadjainum; liún varð að koma sjer
í mjúkinn hjá honum. En ef Val eða ein-
hver annar lijelt að liún þekti ekki tak-
mörkin, sem ekki mátti fara yfir, þá skjátl-
aðist honum herfilega.
Og hversvegna var Val hjer? Hvers-
vegna vildi hann ekki fara? Hann hafði
hálfvegis játað, að tilgangur lians væri sá
að kynnast maharadjainum. Henni mundi
ekki verða fyrirliafnarlaust að leysa hlut-
verk sitt af hendi ef liann væri sifelt á
höttunum á eftir henni. En þar með var
ekki alt lalið. Spurningin sem hún lagði
fyrir sig hvað eftir annað var þessi: Hvers-
vegna hafði Val komið til Bournemouth?
Hún fór upp i herbergið sitt, fór i bað-
fötin sín og ofan í laugina og ætlaði að
synda þar dálitla stund fyrir miðdegis-
verð, eins og hún hafði gert á hverjum
degi áður. Það var aðeins einn maður í
lauginni, gamall og gráhærður og hann
fór upp úr í sömu svifum og hún kom-
Hún lagði af sjer baðkápuna og stakk sjer.
Hún synti og kafaði og fann hvernig vatnið
kyrði taugar hennar smátt og smátt og
eyddi gremju hennar. Hún ætlaði ekki að
synda Iengi en gefa sjer hinsvegar góðan
tíma til að klæða sig. Ef hún yrði of
lengi mundi alt fyllast af fólki, sem vildi
laugast fyrir mat eins og hún.
Hún synti að stiganum og sá að þar var
þegar kominn einn maður. Það var mahara.
djainn. Hann hafði sest á stól rjett hjá bað-
kápunni hennar. Hún sneri við og synti
i hægðum sínum i hinn enda laugarinnar.
En hann sat kjT og horfði á eftir henni.
Henni fanst hlægilegt að kynoka sjer við
að fara upp úr og taka haðkápuna þó
hann sæti þarna. Svo að liún synti aftur
að stiganum og fór upp úr.
— Kápan yðar, sagði hann þegar hún
kom í áttina til lians. — Má jeg hjálpa
yður? Þjer syndið vel, ungfrú.
Hann hjelt baðkápunni fram og lagði
hana á axlir hennar. Hann talaði ensku,
aðeins nokkru liægar og skýrar en Eng-
lendingar gera sjálfir.
Þakka, sagði Nora.
Eruð þjer hætt? Ætlið þjer ekki að
steypa yður? Eruð þjer máski þreytt?
— Nei, jeg er ekki þreytt. En jeg er
ekki vön að stinga mjer.
Hafið þjer ekki reynt stökkpallinn?
— Nei, liafið þjer gert það?
Já, í morgun. En jeg vil gjarnan
stinga mjer einu sinni enn ef þjer viljið
verða samferða.
Hann brosti svo að sá i hvítar og sterk-
Iegar tennurnar og fyrst nú sá hún, að hann
var verulega fríður maður. Það var liættu-
legur Ijómi í svörtum augunum. En hún
gleymdi ekki að hún liafði erindi að rækja.
- Gott og vel. Komið þjer þá! sagði
hún.
Hann fleygði af skræpóttri bað-
skikkjunni. Hann var íturvaxinn, grannur
og stæltur, herðabreiður og mjaðma-
grannur. Hún fór á eftir honum upp á
efsta stökkpallinn. Hann stakk sjer fallega
og synti í kafi alla leið í hinn laugarend-
ann.
— Jæja! kallaði liann og benti henni.
Hún rann ofan í Iaugina eins og ör væri
skotið og kom ekki upp fvr en við hliðina
á honum.
— Bravó! Þjer eruð snillingur, sagði
hann. Hún liló og tók nokkur sterkleg sund-
tök. Hann náði í hana og þau syntu um
stund hlið við hlið. Hún fór fyrst upp úr
lauginni og' hann kom á eftir.
— Nú mundi bragða vel að fá eina sígar-
ettu, sagði hann og tók veskið upp úr hað-
kápuvasanum.
— Þakka yður fyrir, sagði hún og Ijet
hann kveikja i sígarettunni. Hún settist í
strigastól og hann náði sjer i annan og
færði sig að henni. Henni fanst einkenni-
legt hve auðvelt var að halda uppi tali við
hann. Að vísu hafði hún aldrei talað við
konunglega persónu áður, en hún hafði
ekki ímyndað sjer að þær gætu verið svona
blátt áfram.
— Viljið þjer ekki segja mjer hvað þjer
heitið, sagði liann og brosti eins fallega og
hann gat.
— Nora Crombie.
— Ungfrú Nora Crombie. Þjer eruð ekki
frú Crombie.
— Nei, sagði hún og hló.
Og þjer eruð ekki trúlofuð heldur?
spurði hann og aðgætti hvort hún *æri með
luing.
— Nei.
Jeg er alveg liissa á þvi. Mjer datt i
hug að annaðhvor maðurinn sem þjer vor-
uð i tennis við....
Nei, sag'ði Nora, dálítið snög't. Og' hon-
um mun liafa fundist dálitil ofanígjöf i því
að hún spurði: Eruð þjer ekki mahara-
djainn af Capola?
Jú.
Og hvernig á ensk stúlka að ávarpa
vður? Sem „Yðar Hátign“, eða hafið þjer
annan titil?
— Á ensku er jeg venjulega ávarpaður
„Yðar konunglega tign“, en jeg kynni þvi
betur að þjer vilduð tala við mig eins og
kunningja yðar.
Það nær ekki nokkurri átt, sagði hún.
Þjer eruð eklci emungis konungur held-
ur líka einskonar guð, liefi jeg heyrt.
Það er máski hlægilegt að segja slíkt við
ungan mann í baðslopp, en hann varð
undireins alvarlegri er liún hafði sagt þetta.
Yður kemur það ef til vill undarlega
fyrir sjónir, sagði hann. Ekki svo að
skilja að jeg' sje nokkurskonar guðdómur,
en mjer rennur heilagt blóð í æðum, og það
er svo þýðingarmikið fyrir lijóð mína.
—- Jeg get skilið það, sagði hún. Það
er víst blóð margra kynslóða.
Já, og það er aðeins ein fjölskylda
sem jeg get tekið mjer konu hjá. Hún er
af sam i stofni og jeg.
Það h-lýtur að vera bagalegt fvrir yður
ef yður list ekki vel á neina konu í fjöl-
skyldunni.
Hann leit á hana og hrosti rólega. Það
er ekki svo mikið undir því komið. Kona
mín verður að fæða mjer son. Að öðru
leyti þarf jeg ekki að skifta mjer neitt af
henni. Þetta er siður í mínu landi.
Nú voru ýmsir fleiri geslir komnir þarna
til að lauga sig og meðal þeirra var Val.
Henni sýndist hann brosa hæðilega er hann
bandaði til maharadjains.
Segið mjer eittlivað af landinu yðar,
sagði hún og ljet sem hún sæi ekki Val.
Það er Iítið Iand, brosti liann. Að-
eins helmingi stærra en England. Hefðuð
j)jer gaman af að sjá það?
Jeg held jiað áreiðanlega. Mjer er
unun að ferðalögum. En jeg veit ekkert um
land yðar. Og eitthvað verður maður að
vita áður en maður leggur upp í svo langa
ferð.
Það er jiess vert að koma þangað,
sagði hann. Og svo bvrjaði hann að segja
henni frá landinu sínu, jijóð og háttum.
hægt og silalega. Ilún hlustaði en augu
hennar voru jafnan á eftir Val, sem ærsl-
aðist i lauginni með hinu fólknu.
Er yður kalt? spurði maharadjainn.
Það er hrollkalt, sagði hún. Jeg
held jeg verði að fara að klæða mig.
Við verðum að hittast aftur og þá
skal jeg segja yður meira um Capola. Og
svo á jeg ýmislegt fallegt sem mig langar
lil að sýna yður.
Þakka yður innilega fyrir.
Hún fann til einhvers óljóss ótta þegar
hún var að hlaupa upp í herbergið sitt.
Orð hans höfðu verið einstaklega sakleys-
isleg, en undir brosi Iians virtist búa meira
en hann sagði. Hún skyldi gera skyldu siua,
nvað sem öðru liði. Fyrir miðdegisverðinu
ætlaði hún að skrifa alt sem hann hafði sagt,
meðan henni var jiað i fersku minni.
Bert, þjónninn á hæðinni var málsskrafs-
mikill og símalandi.