Fálkinn - 30.04.1938, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
Þeir tókust i hendur. Þeir voru
Frakkar og Calvert sá þegar, að
það var ekki mikið í þá spunnið.
— Við skuluin fara eitthvað, þar
sem við getum talað saman, sagði
Hobson. — Við höfum bifreið. Iíom-
ið þjer með okkur.
Hann fór út með Hobson. Frakk-
arnir gengu á eftir honum og liann
sá, að sjer mundi erfitt undankomu
hversu feginn sem hann vildi. Stór
bifreið beið fyrir utan. Iiún ók af
stað yfir brúna og yfir Place de la
Concorde og inn í Etoile-hverfið.
— Hjer á Breguet heima, sagði
Hobson er þeir staðnæmdust fyrir
utan stórhýsi eitt. — Þeir fóru
með lyftu i skrautlega ibúð á 3.
hæð. Calvert afþakkaði glas af víni
og vildi ekki setjast.
— Mjer þætti gaman að vita hvað
alt þetta á að þýða, sagði hann.
— Jeg skal útskýra það, sagði
Hobson. — Setjum svo að jeg ósk-
aði að fó peninga mína aftur?
— Já, setjum svo. Og hvað þá?
— Jæja, byrjum þá með pening-
unum. Látið mig fá þá!
— Jeg hefi þá ekki.
— Reynið ekki að ljúga. Hvers-
vegna lialdið þjer að jeg hafi trúað
yður fyrir þeim? Við vitum alt um
yður — þjer skuluð ekki firrast við.
Galvert hafði roðnað. Hann krepti
hnefana en stilti sig.
— Og hvað svo?
— Aðeins þetta: Þjer eruð fuilur,
þjer eruð blásnauður. Þjer eruð
einskis virði. En þjer eigið á hættu
að vera kærður fyrir þjófnað ef
okkur dettur í hug að kæra yður.
— Það er jeg ekki viss um. Jeg
skal gjarnan koma með ykkur til
lögreglunnar. Við skulum ná i lög-
regluþjón og sækja peningana yðar
— Hægan, hægan, sagði Hobson.
Jeg blanda ekki lögreglunni i þetta
ef jeg kenrst hjá því. Og það ættuð
þjer ekki að gera heldur. Við skul-
um nú tala af viti. Þjer hafið gott
nafn. Við viljum nota það. Er það
20.000 franka virði?
— Hvað viljið þjer að jeg geri?
spurði Caivert. Hann hugsaði til
Janey.
— Þjer voruð áður ritstjóri að . .
— Minnist þjer ekki á það!
— Gott og vel. Nafn yðar er sönn-
un fyrir því að frjett sje áreiðanleg.
Þjer seljið frjettastofunum enn efni,
Góðar frjettir eru í háu verði, er
ekki svo?
— Hvað svo? Þvi meira sem hann
hugsaði um Janey því fjarlægari og
óraunverulegri fanst honum hún
vera. Honum fanst með sjálfum sjer,
að hann hlyti að hafa verið ást-
fanginn af henni lengi.
— Þjer eigið að selja frjetl, sem
kemur í öllum blöðum. Hún gerir
það því að liún er merkileg. Jeg
segi yður nánar af þessu siðar, en
svo mikið get jeg siagt nú, að við
ætlum okkur að kaupa mikið af
hlutabrjefum — það er um miljónir
að ræða — ef við fáum þau ódýr.
Sagan sem þjer eigið að selja á að
koma því tit leiðar að brjefin stór-
falli. Þegar verðið er orðið nógu
lágt þá kaupum við — rjett áður en
það kemst upp að sagau er lygi frá
upphafi til enda.
Það leið stund þangað til Calvert
svaraði nokkru. Hann starði á gólfið.
Hann vissi að honum var trúað.
— Hvenær á jeg að birta þessa
frjett? spurði hann.
— Jæja, nú talið þjer af viti. Hún
á að koma í Parísarblöðunum á morg-
un og í ensku og amerikönsku blöð-
unum hinn daginn. Þjer haldið pen-
ingunum sem þjer liafið fengið og
fáið annað eins undir eins og frjett-
in er komir. á prent.
Jlvers virði var framtíð hans hvort
sem var? Hann gat komið Janev
um borð i Gherbourg — og eftir að
skipið væri farið án hans .... Heili
hans hlaut að vera tainaður af á-
fenginu ennþá, þvi að það eina sem
hann gat liugsað um í svipinn var
það, að gaman hefði verið að hafa
litlu telpuna sína — hana Patzie —
með á skipinu til Ameríku. Janey
hefði aldrei skilið telpuna sina eftir
i Varsjá hjá barnfóstru ....
— Látið mig fá allar upplýsingar
um málið, sagði hann. Jeg ætla að
skrifa greinina undir eins í kvöld og
hitta yður í fyrramálið, svo að þjer
getið lesið hana og koma lienni svo
á frjettastofurnar svo snenmia að
morgunblöðin birti hana morguninn
eftir. Eruð þjer viss um, að þessi
frjett þyki svo mikils virði, að blöð-
in birti liana?
— Það er liægt að koma mörgu á
prent eftir Stavisky-hneykslið hjer
í París, ungi maður! sagði Hobson
drýgindalega.
M KVÖLDIÐ var Calvert hjá
Janey. Hún keypti handa honum
skyrtur og liatl — liann lxafði inist
nattinn fyrir viku og ekki liirl um
að kaupa nýjan — og fötin fóru hon-
um sæmilega. Hann keypti handa
henni kjól og hatt sem kostaði 400
franka og ofurlitla skó.
Þegar hún sneri sjer fyrir speglin-
um til þess að sýna sig lionum áður
cn þau fóru út að borða miðdegis-
verð saman, kysti hún liann og hjarta
hans varð þungt sem blý.
Þau dönsuðu i Perdrix jaune í Lois
og fengu sjer svo vagn út til Ver-
sailles — aðeins til að aka. Þau
snæddu miðdegisverð tvivegis þenn-
an dag. Hvorugt þeirra hafði bragð-
að góðan mat i margar vikur. Og
Janey leyfði lionum að drelrka glas
af víni. Hún sagði ekki margt en
Calvert vissi að hún var sæl.
Hann kysti liana lengi að skilnaði
fyrir utan dyrnar hjá henni. Nú voru
þau ekki eins og kunningjar lengur.
Hann elskaði stúlkuna af öllu hjarta.
En það var ekkert á móti þeirri sárs-
aukatilfinningu, sem hann kendi, er
blaðafrjettin lá fullgerð i jakkavasa
l;ans.
Það var Janey sem vakti hann
morguninn eftir. Hún var eins og nýr
maður, rjóðar kinnar og augun Ijóm-
uðu. Þau áttu að sigla frá Cherbourg
i kvöld — staða — og heimili í New
York. —
— Ó, Cal! sagði hún alt í einu og
sneri sjer frá glugganum, sem hún
hafði horft út um. — Og þú hefir
aldrei sjeð Manhattan!------
— En nú verður ekki langt þangað
til, svaraði hann. En hann vissi, að
það mundi aldrei ske.
liann var lengi að klæða sig. Þarna
inni hjá honum voru liaugar af bók-
um, fötum og málverkum og tennis-
spaðar og golf-kylfur. Janey ætlaði
að taka það saman fyrir hann. Hún
bjó til morgunverð handa honuin inni
hjá sjer, og þegar hann hafði borðað
var hún tilbúin að fara út með hon-
um.
— Jeg þarf að kaupa ýmislegt,
Calvert, sagði hún. — Svo tekur þú
við peningunum sem eftir verða og
víxlar þeim i dollara. Og svo hitt-
umst við og borðum saman um há-
degið.
Hann gekk hægt niður strætið.
Hann gat ekki varist tilhugsuninni
um, að allir mundu sjá að hann hefði
selt sig, selt alt sem liann hafði unn-
ið fyrir í gamla daga — fyrir skitna
20.000 franka. Eftir nokkra daga
mundu flest blöð i heimi vita, að
hann var þorpari. Meðan hann beið
í þrönginni fyrir utan lijá Ameri-
can Express á Rue Scribe nefndi
einhver nafnið hans. Og hann hrökk
í kút, er hann sá að George Weston
stóð hijá honmn.
Hann losaði sig út úr þrönginni
með peningana sína i dollurum og
fór og heilsaði Weston. Þegar Calvert
hugsaði um það seinna, fansl honum
örlögin hafa sent þennan mann til
sín. Weston liafði komið til Parísar
til þess að sjá einn af hestum sinum
í veðreiðunum þá um daginn á Long-
champ. Og Calvert hlustaði iengi
þolinmóður á liann er hann dásamaði
hestinn sinn. Calvert vissi ekki ná-
kvæmlega livenær liann tók ákvörð-
un sína, en svo inikið var vist, að
hann einsetti sjer að veðja öllu sem
hann átti á þennan hest.
Weston bauð honum með sjer á
skemtilegl kaffi hús í Palace Guildon,
en þangað komu áhugamenn um
veðreiðar. Þar kynti Weston hon-
um lítinn mann í köflóttum reiðbux-
um.
— Þessi maður kemur og tekur á
móti veðmálsfjenu rjett áður en
hlaupið hefst. Þú getur setið hjerna.
Skrifaðu nafnið á liestinum — Gay
Ambrose — á pappirsmiða, undir-
skrifaðu það með þínu eigin nafni og
fáðu honum seðilinn. Þá veit eng-
ir.n um veðmál þitt, svo að það hefir
ekki álirif á úrslitin. Gay Ambrose
lileypur nálægt 6—1.
Calvert liafði aldrei veðjað á hest á
æfi sinni. Af þessum 20.000 frönkum
hafði hann eytt um 3000. Hann fjekk
manninum í reiðbuxunum 17 þúsund,
fjekk kvittun fyrir og settist niður til
að bíða.
Hann var i einkennilegu hugará-
standi. Hann gat ekki annað en
hugsað til Janey. Honum fanst hann
hlyti að geta bjargast úr þessu öng-
þveiti. Eitthvert afl hafði rekið hann
út i þetta og þá mundi afl koma sem
ræki hann út úr því aftur. Weston
hafði sjálfur veðjað stórfje á þenn-
an hest, og Weston vissi alt sem
nauðsynlegt er að vita um hesta. Gay
Ambrose myndi áreiðanlega vinna.
Hann átti að liitta Janey uin há-
degið en liann fann að hann gat
ekki slcilið við þetta kaffihús. Hana
inundi furða að hann kæmi ekki, en
þegar hún vissi hvernig í öllu lægi
niundi liún skilja. Nú var þetta gert
og hann iðraðist ekki. Fengi hann
6 peninga fyrir einn mundi hann
vera rikur maður þó að hann greiddi
Hobson fje hans aftur. Það var
þreytandi að biða. Hann reyndi að
hugsa um, hvað liann ætti að gera
við Hobson.
Hann fór af kaffihúsinu til að
hitta hann eins og mntalað var og
sýna honum hvað hann hafði skrifað.
— Þetta er gott, sagði Hobson. Þeg-
ar það er komið á prent þar sem
jeg óska, skuluð þjer fá hina 20.000
frankana.
Calvert kinkaði kolli, stakk grein—
inni í vasann og fór aftur á kaffiliús-
ið. Bráðum gæti hann grýtt pening-
unum framan i Hobson. Bráðum gæti
hann yfirgefið Paris ásamt Janey.
Hann vissi að liann fengi stöðu i
New York. Alt mundi fara vel ....
En það tók á taugarnar að bíða.
Klukkan var tvö' þegar hann byrjaði
að drekka. Hann bað um litið kon-
jaksglas en það hreif ekkert. Og svo
fjekk hann önnur ölvunarlyf. Það
var eins og allir þarna á kaffiliúsinu
væru að tala um veðreiðarnar í Long-
champs. Einu sinni eða tvisvar heyrði
hann nafnið Gay Ambrose. Hann
drakk og hugur lians komst á ferð
og flug og hann gleymdi veruleik-
anum. Hann hugsaði til hennar litlu
dóttur sinnar. Patsie hafði verið in-
dælt barn. Hann liefði langað að sjá
hana í Varsjá áður en hún dó ....
Hlaupin áttu að hefjast klukkan
þrjú. Löngu áður liafði liann seðil-
inn tilbúinn handa manninum og blý-
anturinn varð heitur og þvalur i
hendinni á honumi meðan liann beið
og starði á klukkuna. Tvisvar sinn-
um hjelt hann að úrið hefði stansað.
Þegar þjónninn setti nýtt fult glas
handa honum á borðið, sá Calvert
að liann þurkaði af borðinu um leið.
Hann liafi skrifað á marmaraplötuna
— teiknað hesta. Þjónninn hló*og
leit á Calvert. Hann þekti veðmála-
mennina.
í sama bili sem Calvert liafði kom-
ið sjer niður á þvi að hann yrði að
aðhafast eitthvað til þess að ljetta
af sjer eftirvæntingunni, sem var að
bera hann ofurliði, kom maðurinn a
köflóttu reiðbuxunum.
— Þjer verðið að skrifa nafnið
yðar undir, sagði hann og rjetti hon-
um seðilinn til baka. Og Calvert
skrifaði nafnið sitt. Maðurinn setti
seðilinn i vasabók sína og fúr.
Það var eins og þungri byrði væri
Ijett af Calvert. Nú var aðeins að
bíða þangað til maðurinn kæmi aft-
ur með vinninginn. Klukkuna vant-
aði tíu mínútur í þrjú. Eftir tutt-
ugu mínútur ....
Hann drakk ekki meira. Spenning-
urinn var liðinn lijá. Aldrei hafði
liann þótst eins viss um nokkurn lilut
og að hesturinn hans mundi vinna.
Hann reiknaði út, að er hann hefði
borgað Hobson mundi hann hafa þús-
und pund afgangs — fimm þúsund
dollara til þess að byrja i New-York!
Janey? Setjum nú að hún yrði upp-
gefin á að biða hans. Hugsunv okkur
að hann sæi hana aldrei framar? Það
var eins og kaldri hendi væri tekið
unx lijarta hans. En nú mundi hann
bráðum sjá hana .... það voru að-
eins nokkrar mínútur eftir ....
Nú heyrðist kliður lijá þeim sem
sátu við gluggann — merki um, að
úrslitin væru að byrja að koma.
Hann sá að fólkið þyrptist saman
við dyrnar. Hann vissi úrslitin fyrir-
fram. Það var vitfirring að láta til-
hugsunina um að missa Janey kvelja
sig, þegar alt væri orðið gott eftir
nokkrar mínútur.
Það var sami þjónninn sem koin
til hans með seðil, sem úrslitin vogu
skrifuð á með blýanti. Calvert hlo
er liann tók við miðanum.
— Hafið þjer verið heppinn í dag?
spurði þjónninn.
— Já, það getið þjer verið viss
um, sagði Calvert og leit á seðilinn.
Hann var dálitla stund að átta sig
á því sem hann las. Fyrst vildi hann
ekki trúa sínum eigin augmn. Það
var yfirleitt ekki minst á Gay Am-
brose. Hann reikaði út að glugganum
til að sjá hvort þetta gæti verið rjett.
Svo fór hann aftur að borðinu
breiddi úr seðlinum og las aftur.
Nú kom vonskan upp í honum.
Hobsou, örlögin — alt hafði gert
lúalegt samsæri gegn honum. Fyr
eða síða verkar áfengið á manninn.
Þessvegna sá hann rautt núna. Hann
skimaði kringum sig eftir einhverjum
sem hann gæti harið en þá sló alt í
einu einhverju niður i honum — til-
hugsuninni um Janey.
Nú hafði hann enga peninga. Enga
farmiða Hann varð að segja Janey
upp alla sögu. Hún mundi aldrei
tala við hann framar. Hann yrði að
ofurselja Hobson sig og liinum þorp-
urunum — eða fara í fangelsi. Hann
hafði mist Janey. Og hann var drukk-
inn.
Hann grúfði sig fram á borðið ..
]h FTIR dálitla stund fann hann að
komið var við öxlina á honum.
Það var litli maðurinn í köflóttu
reiðbuxunum.
— Hvað vi.ljið þjer mjer? spurði
Calvert reiður.
Maðurinn tók ofan hattinn og seíti
liann á borðið. Svo dró liann veski
upp úr vasanum og fór að telja fram
þúsund franka seðla.
— Hvað er þetta? spurði Calvert
forviða.
— Peningarnir yðar, herra. Auð-
vitað. Ofan á peningunum lá seðill-
inn sein Calvert hafði skrifað undir.
— Eitt hundrað og nítján þúsund.
Viljið þjer gera svo vel að kvitta
fyrir því.
Calvert horfði á manninn. Var
þetta ímyndun eða veruleiki.
— Á jeg þetta alt?
Með skjálfandi hendi tók hann á
Frh. á bls. 11.