Fálkinn - 01.02.1961, Síða 9

ráð fyrir að það hlyti að vera höfnin
og gaf skipun um að sigla inn, — síð-
an kveikti hann aftur á vasaljósinu
og lét ljósið leika um ströndina, og
komst að raun um, að þar var engin
höfn, þetta var rangur fjörður.
Bátnum var snúið og stefnt út aftur,
brátt komu þeir að einhverju, sem leit
út eins og lítið sker og reis upp úr
sjónum. Enn einu sinni urðu þeir að
kveikja og komust að raun um, að þetta
var brimbrjótur.
Þeir sigldu áfram. Þetta hafði tafið
þá um tíu mínútur. í þriðja sinn höfðu
þeir heppnina með sér, fundu innsigl-
inguna inn í höfnina, og nú skreið bát-
urinn varlega inn þröngan fjörðinn.
Einmitt er báturinn var kominn inn
á höfnina, heyrðist sprenging einhvers-
staðar á bak við brimbrjótinn, og menn-
irnir í bátnum heyrðu fótatak margra
hlaupandi fóta, — síðan kom ný spreng-
ing ofan af klettinum, og svo ein spreng-
ing af annarri innar og innar af eynni.
Það var ekki um annað að gera en
halda áfram. Báturinn lagðist að og
þeir stukku í land.
Bak við brimbrjótinn lá þýzkur tund-
urbátur og uppi á skerinu stóð þýzkur
hermaður. Hann hafði kastað hand-
sprengju á tundurbátinn til að sökkva
honum. Einn bandarísku liðsforingjanna
hljóp til hans, og eins og elding tók
Þjóðverjinn skammbyssu sína úr hulstr-
inu og kastaði henni í sjóinn. Síðan
rétti hann upp hendurnar. Sterk birta
frá vasaljósi umlukti hann. Liðsforing-
inn, sem handtók hann, fór með hann
í flýti niður að bátnum og gaf véla-
manninum skipun um að gæta hans.
Nú kom fjöldi ítala hlaupandi ofan
frá klettinum. Þeir hrópuðu einum
rómi: „Við gefumst upp — við gefumst
upp!“ Og einn af öðrum fleygðu þeir
rifflunum frá sér í óreiðu.
„Þið getið sett þá í hrúgu þarna!“
sagði foringinn, og benti á stað á bryggj-
unni, „komið með öll vopn, sem þið
hafið, og leggið þau þar.“
Nú voru mörg ljós í lendingarstaðn-
um. Bandaríkjamennirnir 5 stóðu hlið
við hlið með byssurnar spenntar, meðan
ítölsku hermennirnir komu, berandi
vopn sín, og stöfluðu þeim upp.
Þeir virtust allir mjög ruglaðir, glað-
ir og skelfdir í senn. Þá langaði til
að nálgast og virða Bandaríkjamenn-
ina nánar fyrir sér, en óhugnanlegar
vélbyssurnar héldu þeim í hæfilegri
fjarlægð.
Mönnunum fimm fannst heldur ekk-
ert sérlega skemmtilegt að standa aug-
liti til auglitis við 250 manns, jafnvel
þótt þeir virtust hafa gefizt upp.
ítalirnir töluðu allir í einu, enginn
hafði minnstu löngun til að hlusta á
hina. Skyndilega gekk einn út úr hópn-
um — furðulegt fyrirbrigði, — hár, grá-
hærður, gamall maður, klæddur ljós-
rauðum náttfötum. Hann gekk fram
fyrir masandi, hrópandi hópinn og sagði
hátt og greinilega: „Ég tala ensku!“
Það varð andartaks þögn, og ljósið
frá vasaljósunum flögraði yfir þétta röð
andlita.
„Ég hef verið hér á eynni í þrjú ár,
sem pólitískur fangi,“ sagði gamli mað-
urinn. Hann var af einhverri ástæðu
ekki vitund broslegur, þrátt fyrir ljós-
rauðu náttfötin. Það var virðuleiki í
öllu hans fasi, sem vóg upp á móti
einkennilegum klæðnaði hans.
Liðsforinginn starði og starði. Síðan fór
hann að telja. Hann taldi upp að 87...
SMÁSAGA EFTIR JOHN STEINBECK
Foringinn spurði: „Hvaða sprenging-
ar voru þetta?“
„Þetta voru Þjóðverjar,“ sagði gamli
maðurinn. „Þeir eru 87 hér á eynni.
Þeir stóðu tilbúnir til að skjóta á ykkur
úr vélbyssum, en þegar þið settuð liðs-
sveitina á land við litla fjörðinn hér
við hliðina og líka við brimbrjótinn,
urðu þeir hræddir um að þeir væru
umkringdir og drógu sig í hlé. Þeir
sprengja allar birgðageymslur sínar í
loft upp eftir því sem þeir koma áð
þeim.“
„Þegar við settum í land liðssveit-
ir . . . .“ byrjaði foringinn — svo þagn-
aði hann. „Ó-jé. Ég skil,“ hélt hann
áfram, ,,þegar við settum liðssveitir okk-
ar á land . ... “
Einn liðsforingjanna brosti í laumi
og hvíslaði að foringjanum. „Vonandi
að þær liðssveitir komi brátt heilu og
höldnu í land.“
„Já, mér fyndist það líka ágætt,“
hvíslaði hann á móti — og sagði síðan
við gamla mannin á náttfötunum: „Haf-
ið þér nokkra hugmynd um hvar Þjóð-
verjarnir muni búast til varnar?“
„Þeir eru eflaust á leiðinni til að eyði-
leggja radarstöðina, síðan mundi ég
halda, að þeir byggju um sig í nokkr-
um virkjum, sem þeir hafa uppi í fjöll-
Framh. á bls. 29.
FALKINN 9