Fálkinn - 01.02.1961, Síða 13

MYNDSKREYTING:
RAGNAR LÁRUSSDN
Á vetrum fór Magnús vinnumaður
til róðra. Á vorin, er hann kom heim
að Öxl, þóttist hann verða var hluta
er honum þóttu grunsamlegir, t. a. m.
fatnaður og peníngar, er Björn hafði
með höndum, meiri en líkindi voru til.
Kom svo, að Magnús spurði Björn um
þetta í grandaleysi.
Björn kvað honum hollast að hafa
eingin afskipti af sínum 'högum. Gæti
það reynzt honum dýrkeypt.
Þetta andrúmsloft gerði það að verk-
um, að Magnús fór frá Öxl með allt
sitt og gerði Birni þau skilaboð, að sín
væri ekki að vænta þángað framar.
Jafnframt þessu tók að bera á dylgj-
um í nágrenninu um hagi Axlar-hjóna.
Horfið hafði maður, einn eða fleiri, svo
aldrei varð vart á lífi síðan. Eitthvað
var og rætt um grunsamlega hestaeign
Bjarnar.
Sá maður bjó við Hellna að Brekku-
bæ og var hreppstjóri, er íngimundur
hét og var kallaður hinn sterki. Um
þessar mundir reri hjá honum norð-
lenzkur maður. Einn vetur brá venj-
unni, og kom maðurinn ekki vestur til
Hellna. Vorið eftir sannfréttist, að hann
hefði farið að norðan og geingið vest-
ur hreppa, en eftir það vissu menn
ekki til ferða hans.
Skömmu fyrir jólin 1595 hvarf og
á þessum slóðum vinnumaður einn úr
Miklaholtshreppi, er Einar hét.
Jókst nú grunur manna á Birni með
hverjum deginum sem leið, og var í
ræðum manna, þótt leynt færi, að Björn
væri tekinn að myrða fólk til fjár.
Talið hefur verið að vinátta Bjarn-
ar við Guðmund Ormsson á Knerri
kæmi í veg fyrir að Birni væri að-
för gerð eða grunur manna yrði að
hámæli; en Guðmundur bjó við rausn
mikla og naut virðíngar í héraði.
í sögnum er, að Björn hafi eitt sinn
á þessum misserum veitt Guðmundi vini
sínum tilræðu með öxi sinni, er Guð-
mundur reið um hlaðið á Öxl. Útí þá
sögu verður ekki farið nánar hér, enda
ástæða til að draga hana í efa, eins
og fleiri sögur af morðum eða morð-
tilraunum Bjarnar, sem munnmæli
herma frá. Er ýmsum þeirra sleppt
hér með öllu.
En hvað sem um það er, má telja að
eftir hvarf Einars tæki verulega að
halla undan fæti fyrir Birni og róm-
ur manna að gerast ae djarfari um at-
ferli hans.
Hér skal svo tekin upp úr frásögn
Gísla Konráðssonar sögn af atburði
þeim, er frekast alls varð Birni að
falli — og sagnir herma að gerzt hafi
miðvikudaginn í páskaviku:
„Einhverju sinni bar svo til á liðn-
um vetri, að systkin tvö, sveinn og
ær á tvítugs aldri, komu að Öxl til
gistíngar. Kona Bjarnar fylgdi þeim til
baðstofu; voru dregin af þeim vosklæði,
og látin setjast upp á rúm, og þáng-
að var þeim borinn matur. Kerlíng ein
sat þar í baðstofunni, er barn hafði
með höndum; hefur verið til getið, að
verið hafi Barbara dóttir þeirra Bjarn-
ar, því síðar er hennar getið vestur á
Barðaströnd. Kerlíng kvað jafnan fyrir
munni sér samstæðu þessa, gamla, að
sjá er:
Einginn skyldi Gunnbjörn gista,
er klæðin hefur gó(ð),
svíkur hann alla sína gesti,
og korrí ró.
Björn var ekki inni um kvöldið. Hann
sat fram í skála. Þar hafði hann inni
hrísbyrðar og afkvistaði og kurlaði hrís-
ið. En er þau systkin höfðu matazt,
mælti kona Bjarnar við sveininn, hvort
hann vildi ei gánga fram í skála manni
sínum til skemmtunar. Hann kvað það
vel til fallið, og gekk fram, en systir
hans varð eftir inni. Lítilli stundu síð-
Frh. á bls. 21
FÁLKINN 13