Fálkinn - 01.02.1961, Qupperneq 29

Engin uppörvun gafst á þessari dimmu
óvinaey eða frá niðamyrku hafinu. En
eftir óralangan tíma heyrðu þeir aftur
óljóst suð í vél, og úti á sjónum sáu
þeir smá ljósbjarma. Áhöfnin vildi fá
eitthvert merki til að stefna á.
Einn liðsforingjanna lagðist flatur, og
gerði ljósmerki með vasaljósinu sínu,
hann teygði sig út yfir bryggjuna, svo
að ljósið sæist ekki innan af eynni.
Hann kveikti og slökkti á víxl, til að
vísa bátnum til vegar.
Skyndilega kom hann fram úr myrkr-
inu. Næstum hljóðlaust kom hann nær
og lagðist að lokum að bryggju með
mennina 43 um borð. Þetta var lítill
bátur og svo troðfullur, að mennirnir
næstu héngu út yfir borðstokkinn. Eng-
inn mælti orð.
Höfuðsmaðurinn hófst þegar handa.
Áður en mínúta var liðin, var hann
búinn að senda út framverði. Þeir hurfu
upp fjallið, til að standa vörð um inn-
siglinguna. Nokkrir læddust upp í bæ-
inn, vopnaðir byssum og handsprengj-
um, og tóku sér stöðu uppi á húsþök-
unum. Aðrir bjuggust til að taka á móti
birgðunum( sem nálguðust utan af haf-
inu. Landgöngubrú var komið fyrir upp
á bryggjuna og birgðirnar voru fluttar
á land.
Meðan á þessu stóð, heyrðist í flug-
vél. Höfuðsmaður landgönguliðsins gaf
skipun, og allir fóru í skjól. Flugvélin
sveif með drunum yfir eyna, og þeg-
ar hún var komin frá ströndinni, bloss-
aði upp eldur í tundurspillinum, og hann
sprakk í loft upp úti í myrkrinu, eins
og risastórt eldblóm. Glóandi vatnsgos.
— Svo varð aftur dimmt, og flugvélin
var horfin.
Þá var hafizt handa að nýju, og brátt
voru staflar á bryggjunni, — kassar
með matvælum, skotfærum og vélbyss-
um, og heill haugur af hinum fisléttu
svefnpokum landgönguliðsins. Enginn
munaður. Um slíkt er aldrei að ræða
fyrir landgönguliðana. Matur og skot-
vopn, það þurfa þeir — en þar fyrir
utan bjargast þeir af með óendanlega
lítið.
Þegar birgðirnar voru komnar á land,
söfnuðust landgönguliðsforingjarnir og
flotaforingjarnir saman í litlu steinhúsi
niðri við sjóinn. Þar stóð rafmagnslukt
á gólfinu, og allar dyr og gluggar voru
svo vandlega lokaðir, að enginn ljós-
geisli sást að utan. Birtan féll á and-
litin að neðan og lýsti á þreytt augu
og samanbitnar varir. Kortið hafði ver-
ið tekið fram.
„Ég hef ekki í hyggju að senda menn
mína gegn svo miklu liði í myrkri,“
sagði höfuðsmaðurinn. „Ég geri ráð fyr-
ir, að Þjóðverjarnir hafi nú komið sér
fyrir. Það er óráðlegt að hafast nokkuð
að fyrr en á morgun. Við höfum að-
eins hálfan mannskap á við þá, og ekk-
ert stórskotalið.“
Ungur liðsforingi mælti: „Kannske
við getum talið þá af að berjast! Við
skulum ná í nokkra ítali og fá nánari
fréttir, þá gæti verið .... Þjóðverjarnir
vita ekki hvað marga menn við höf-
um — eða hve mörg skip. Væri það
ekki vert umhugsunar? Það er ekki
að vita, nema við gætum blekkt þá.“
„Hvernig?" spurði höfuðsmaðurinn.
„Ef þér vilduð leyfa mér að fara
upp til þeirra strax og dagar með hvítan
fána, herra?“ sagði liðsforinginn.
„Þér verðið skotnir niður á stund-
inni.“
„Má ég reyna?“
„Ja----------“
„Það gæti sparað okkur mikla erfið-
leika, herra.“
„Við höfum ekki efni á að missa liðs-
foringja.“
„Þið missið mig heldur ekki, — ef
ég má fara, þarf höfuðsmaðurinn að-
eins að kinka kolli. “
Höfuðsmaðurinn sat lengi og horfði
á hann, — svo brosti hann örfítið og
hneigði síðan höfuðið næstum ómerkj-
anlega.
★
Liðsforinginn var á leið upp fjallið
í átt til vígja Þjóðverjanna. Hann gekk
mjög hægt. Yfir höfði hans blakti hvít-
ur fáni — það var baðhandklæði. Á
göngunni hugsaði hann um hvílíkur
beinasni hann væri .... Þarna sat hann
laglega í því! í gærkvöldi hafði hann
verið svo ákafur í að fá leyfi höfuðs-
mannsins til að fara upp til Þjóðverj-
anna og blekkja þá til að gefast upp,
hafði hann ekki dreymt um að það
mundi hafa þau áhrif á hann, sem raun-
in varð. Hann hafði ekki haft hugmynd
um hve hræðilega einmana hann yrði,
og hversu varnarlaus ....
43 Bandaríkjamenn á móti 87 Þjóð-
verjum — en guði sé lof, að Þjóðverj-
arnir vissu það ekki. Liðsforinginn von-
aði líka, að þeir fengju aldrei neina
hugmynd um, að honum rann nú þegar
kalt vatn milli skinns og hörunds. Hann
gekk föstum skrefum, — og það tók
undir í klettunum.
Það var mjög árla morguns, sólin var
ekki enn komin upp. Hann vonaði, að
þeir sæju hvíta fánann — ef til vill
var ekki gott að koma auga á hann í
þessari einkennilegu hvítu birtu? Hann
gekk á miðjum stígnum, svo að hann
sæist sem bezt, — hærra og hærra.
Hann vissi, að landgönguliðarnir
skriðu áfram að baki honum í felum,
unz þeir fyndu góðan stað, þaðan sem
þeir gætu gert árás, ef illa gengi —
og hefðu þá alla vega færi á að koma
Þjóðverjunum á óvart.
„Ef skotið verður á yður, þá kastið
yður niður og liggið kyrr,“ hafði höf-
uðsmaðurinn sagt. „Við skulum reyna
að verja yður og koma yður burt.“
Liðsforinginn vildi helzt deyja strax,
ef skotið yrði á hann.
Honum fundust fæturnir þungir sem
blý. Eitt augnablik leit hann niður á
stíginn og kom auga á fjölda smásteina,
og hann óskaði þess af öllu hjarta, að
hann gæti lagzt á hnén og rannsakað
hvers konar steinar þetta væru ....
Hann brann allur af löngun til að kom-
ast burt — burt úr augsýn.
Hann þandi út brjóstið — vöðvarnir
bjuggust til að taka við kúlunni ....
og honum fannst allt standa fast í háls-
inum á sér — eins og þegar hann átti
að halda ræðu á skólaballi ....
Skref fyrir skref nálgaðist hann bæki-
stöðvar Þjóðverjanna, en sá enga hreyf-
ingu. Hann langaði mjög til að líta aft-
ur til sinna manna, — en hann vissi,
að sjónaukar Þjóðverjanna beindust að
honum, og þeir gátu séð hvert svip-
brigði í andliti hans ....
Loks gerðist það — óvænt og ofur
eðlilega. Hann ætlaði að fara að beygja
fyrir klettasnös, þegar djúp rödd kallaði
til hans. Þarna stóðu þrír Þjóðverjar
— ungir menn eins og hann — og mið-
uðu rifflum sínum á kviðinn á honum.
Hann staðnæmdist og starði á þá —
og þeir störðu á hann. Og sú spurning
flaug í gegnum hugskot hans, hvort
augu hans væru eins uppglennt og
þeirra. Enginn þeirra hreyfði sig, fyrr
en hás skipun gall við að ofan. Þjóð-
verjarnir réttu úr sér og litu snöggt
upp fjallið áður en þeir nálguðust hann.
Svo gengu Þeir af stað allir fjórir.
Liðsforingjanum fannst þetta hljóta
að líta óendanlega kjánalega út, — þeir
FÁLKINN 29