Fálkinn - 01.02.1961, Síða 33

Happdrættisvinningurinn -
Frh. af bls. 27
lesa morgun'blöðin. Hann sat yfir árbítn-
um og var að hugsa um dökkhærða, blá-
eyga stúlku, sem nú mundi vera að taka
saman dótið sitt og búa sig undir að
heimsækja veika systur sína í Osló.
Honum fannst ömurlegt að hún skyldi
vera svona langt frá honum. En hún
mundi koma aftur — hann mundi fá að
sjá hana aftur. Hann óskaði að hann
vissi hvenær ...
Undir hádegið datt honum í hug, að
kannski væri tækifæri til að sjá hana
í svip áður en hún færi. Aðeins til þess
að geta geymt andlit hennar betur í
minni.
Hann varð að ná í leigubíl niður að
skipinu, og samt lá við að hann kæmi
of seint. Hann skimaði eftir henni inn-
an um vetrarklætt fólkið á þilfarinu,
en sá hana hvergi. Hann stóð og beið
þangað til skipið var komið úr augsýn.
Honum fannst hann vera orðinn fátæk-
ur, á einhvern óskiljanlegan hátt. En
hann gat huggað sig við að hann sæi
hana síðar. Vonaði, að ekki yrði mjög
langt þangað til.
Hann las morgunblöðin þegar hann
kom heim. Þar stóð, að hundrað þúsund
kr. vinningurinn hefði fallið á kvartseðla
úti á landi. Hann lét rannsaka þetta og
það kom á daginn, að þetta númer Mari-
anne var ekki til. Hann ók út í gráu
götuna og fór inn í gráa ganginn. En
nafnið Schou var þar hvergi.
— Svikahrappur! hugsaði hann með
sér í bræði. Lúalegur svikahrappur. —
Hvernig í ósköpunum gat ég ginið við
þessari flugu?
Hann vissi svarið. Hann þurfti ekki
annað en loka augunum til að sjá hana
í huganum. Litla, föla andlitið með bros-
ið og bláu augun. Það voru ekki svik
til í þeim augum — og samt hafði hún
svikið út úr honum þúsund krónur. —
Hann reyndi að hugsa um, hvernig
hann hefði varið þessum peningum bet-
ur, en þegar til kom fannst honum það
ekki skipta neinu máli. Og hann varð
að játa, að það voru ekki peningarnir,
sem ollu gremju hans og gerðu honum
raun, heldur var það tilhugsunin um,
að þessi laglega stúlka, sem hann hafði
orðið ástfanginn af á svipstundu, skyldi
vera þjófur. Og að hann fengi aldrei að
sjá hana framar.
Hann var alls staðar með augun, að
svipast eftir henni, þegar hann gekk um
göturnar. Hann fékk sekt fyrir að aka
gegnt rauðu ljósi einu sinni, er hann
sá unga stúlku fyrir handan gatnamót-
in. Það var ekki Marianne. Vitanlega
hét hún ekki Marianne.
Þegar hann var að tala í símann skrif-
aði hann nafnið Marianne í sífellu á
blaðið fyrir framan sig. Og strikaði
það út. Tvívegis fór hann með járn-
brautarlest heim til sín. En auðvitað
var hún ekkj þar.
Hann einsetti sér að reyna að gleyma
Marianne. Og einmitt, þegar hann hafði
einsett sér það í níunda sinn hitti hann
hana aftur.
Hún stóð fyrir utan dyrnar hjá hon-
um eitt hversdagslegt miðvikudags-
kvöld. Hún var í bláköflóttum sumar-
kjól, og hún var ekki jafn föl og hún
hafði verið í vor. Henni fór vel, að vera
dálítið sólbökuð.
— Komið þér sælir, sagði hún. — Ég
er komin til að borga yður þúsund krón-
urnar, sem þér lánuðuð mér í vetur.
Ég hefði átt að vera búin að því fyrir
löngu, en ég er nýkomin heim frá Osló
— og ég vildi ekki senda peningana í
pósti. Mér fannst ég verða að skila þeim
sjálf — og þakka fyrir lánið.
— Komið þér inn, sagði hann. Hann
hafði einhvern tíma lesið, að sumir
gætu haft vald á hjartaslögum sín-
um. Indverjar — fakírar eða yogar,
eða hvað það nú var. Hann reyndi að
gera það núna. Nei, hann gat það ekki.
— Gerið þér svo vel, sagði Marianne
og rétti honum tíu hundrað krónu seðla.
— Hvernig var að vera í Osló? spurði
hann hæðnislega.
Hún horfði á hann — dálítið hissa,
og nú fór kvíðinn að koma fram í aug-
unum.
■—- Hvernig . .. . ? Það var mjög
skemmtilegt, sagði hún hikandi. — Syst-
ir mín er orðin hress, og ég ....
— Hættið þér þessu, sagði hann. —
Það er óþarfi að búa til fleiri ævin-
týri. Ég er upp úr þeim vaxinn. Ég er
byrjaður á glæpasögunum.
— Ó, sagði hún. Og honum sárnaði,
er hann mundi hve mikið hún gat lagt
í jafn lítið orð.
— Fjársvik, sagði hann, — eru glæp-
ur og varða við lög.
— Hérna eru peningarnir yðar, sagði
Marianne. Nú var hún reið líka. Aug-
un voru ekki lengur blá, heldur svört.
— Ég get ekki séð, að hér sé um fjár-
svik að ræða. Þér lánuðuð mér þúsund
krónur. Það var ekkert samið um hve-
nær ég ætti að borga þær aftur. En
ef það eru vextirnir .... þá ....
Hún horfði á hann og nú sá hann
gamla vonleysið í augum hennar, og
allt í einu fylltust þau tárum. — Þér
skuluð fá renturnar mjög bráðlega ....
Hún gekk fram að dyrunum, en hann
fór í veginn fyrir hana.
— Þetta er allt gott og blessað, sagði
hann og reyndi að halda reiðinni í skef j-
um, en hún var nú sem betur fór farin
að lækka í honum. — En mér finnst
ég eiga kröfu á skýringu ....
— Hana getið þér ekki fengið, sagði
hún. — Það var illa ástatt fyrir mér
og ég varð að grípa til örþrifaráða.
Ég get fallizt á, að það hafi ekki ver-
ið heiðarlegt gagnvart yður, en ég
hafði ekkert ráðrúm til að hugsa um
það þá .... og nú hafið þér fengið
peningana ....
Hún beygði sig og varð svo lítil, að
hún gat smogið undir handlegginn á
honum. Hann heyrði smellinn í hurð-
inni áður en hann gat snúið sér við.
Hann opnaði og hljóp út. Hún var kom-
in spölkorn niður götuna. Honum hafði
aldrei dottið í hug, að nokkur stúlka
gæti hlaupið svona hratt á háum hælum.
— Marianne! kallaði hann. — Mari-
anne, komdu!
Hún heyrði ekki til hans. Hún hljóp
og hljóp.
Og hann hljóp líka og þótti vænt
um að hann skyldi vera skrefalengri
en hún — og að hann var góður í lung-
unum. Hann náði fljótt í hana, enda var
farið að draga af henni. Líklega var
hún orðin móð.
— Marianne, sagði hann. — Ég ....
það var dálitið, sem ég þurfti að spyrja
þig um. Þú sagðir áðan, að þú hefðir
ekki haft ráðrúm til að hugsa, — ég
á við þetta, að þér hefði ekki farizt
heiðarlega við mig. Hefur þú hugsað
um það síðar?
— Hvað kemur það málinu við?
spurði hún. Henni var auðsjáanlega far-
in að renna reiðin líka.
— Af því að .... mér er talsvert
áríðandi að vita það sagði hann. — Af
persónulegum ástæðum.
Hún horfði niður á tærnar á sér.
Kinkaði svo kolli.
— Ég hef varla getað hugsað um
annað síðan, sagði hún. — En ég gat
ekki náð í peningana fyrr en núna.
Ég hef sparað og sparað, og mér fannst
það ganga svo hræðilega seint ....
— Það gerði ég líka, sagði hann. —
Stundum gengur það grátlega seint að
fá vinninginn sinn.
Nú leit hún upp og hún hló. — Það
kemur ekki mjög að sök, sagði hún.
— Ég á við .... ef maður fær hann
áður en lýkur.
— Já, sagði hann.
Og svo fór hann heim með vinn-
inginn sinn.
Hilmar Fos§
Löggiltur skjalþýðandi
og dómtúlkur
Hafnarstræti 11 . Sími 14824 . Rvík
MriAtjáh (juÍlauqAMh
hæstaréttarlögmaður.
Hafnarstræti 11. — Sími 13400.
Reykjavík.
FALKINN 33