Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 6

I SKOTHRID YFIR EYJfl
Flesta unga drengi dreymir um að
verða flugmenn, flugmenn, sem lenda í
ótal æfintýrum, svífa um loftin blá á
silfurvængjum og bjóða erfiðleikunum
birginn, en fara loks með sigur af hólmi.
Draumar margra þessara drengja hafa
rætzt. Aðrir sneru sér að öðrum við-
fangsefnum, en aðeins fáir sáu drauma
sína rætast á þann hátt, sem hugur ungs
drengs gat glæstast hugsað sér.
Einn þeirra manna og sem jafnframt
hefur getið sér ódauðlegs orðstírs í ís-
lenzkri flugsögu, er Jóhannes R. Snorra-
son, yfirflugstjóri Flugfélags íslands.
Strax á bernskuárum heima á Flat-
eyri við Önundarfjörð, var hann ákveð-
inn hvert lífsstarf hans skyldi verða og,
er hann fluttist með foreldrum sínum
til Akureyrar tólf ára gamall, var hann
ennþá ákveðinn. Árið 1937 er merkisár
í íslenzkri flugsögu. Þá var Flugfélag
Akureyrar núverandi Flugfélag íslands
stofnað.
— Ég gekk í Svifflugfélag Akureyrar
árið 1936, sama árið og það var stofnað,
segir Jóhannes. Við byrjuðum á því að
smíða renniflugu, Grunau 9. Að því
loknu hófst flugið. Þetta voru stórkost-
Á myndinni til vinstri eru taliS frá
vinstri: Örn Ó. Johnsson, Dr. Lauge
Koch og Jóhannes R. Snorrason. Myndin
er tekin í ferðinni til Faxavatns, sem
sagt er frá í viðtalinu. — Til hœgri:
Jóhannes við Katalínaflugvélina Ský-
faxa í Meistaravík.
legir tímar fyrir okkur í Svifflugfélag-
inu, enda þótt mörgum ráðsettari borg-
urum þætti nóg um.
Á þessa Grunau 9 tók ég A, B og C
próf, rétt yfir Matthíasarkirkju.
— En þetta var rennifluga, gekk vel
að halda henni lengi á lofti?
— Já, maður lifandi, í austanáttinni
svifum við yfir brekkubrúninni. Þar
var feiknarlegt uppstreymi.
— Var mikill áhugi fyrir flugi á Ak-
ureyri þá?
— Örugglega. Það gekk svo langt,
að strákarnir smíðuðu flugvélalíkön í
görðunum heima hjá sér, settu vængi á
sleða o. fl. Margir flugmenn Svifflug-
félagsins eru nú starfandi flugmenn hér.
ÚT VIL EK ....
— En ég var staðráðinn í því að
verða flugmaður, og þá var ekki um
annað að velja en að fara utan.
Utanríkisráðuneytið kannaði málið, og
mér stóð til boða að komast á flugskóla
danska flughersins. En það kostaði pen-
inga, meira að segja mikla peninga, og
þá átti ég ekki til. Þetta var vorið 1938.
Maður gekk með þetta í maganum, en
sá engin ráð.
Svo skall stríðið á. Ég var einn þriggja
Islendinga, sem sótti um upptöku í
R.A.F., konunglega brezka flugherinn.
Hinir voru Magnús Guðmundsson og
Þorsteinn Jónsson. Arthur Gook skrif-
aði okkur og við vorum fullir af áhuga.
En svo kom neikvætt svar. Við vildum
þó ekki gefast upp við svo búið og
endurnýjuðum umsóknirnar, en allt
kom fyrir ekki, og við fengum aftur
neikvætt svar. Ástæðan var sú, að við
vorum ekki ríkisborgarar lands í brezka
samveldinu.
TIL KANADA.
— Þegar sýnt var, að ekkert væri
eigandi við Bretann, hófst athugun á
öðrum möguleikum, og vorið 1941 sigld-
um við fjórir vestur um haf. Samferða-
menn mínir voru Kristinn Olsen, Kjart-
an Guðbrandsson og Sigurður Ólafsson.
Við fórum með Eddu Eimskipafélags
Reykjavíkur, og vorum tíu daga á leið-
inni til New York.
Tilviljun réði því, að ég fékk flug-
far frá Akureyri til Reykjavíkur dag-
inn sem Edda lét úr höfn. Annars hefði
ég farið með næsta skipi sama félags,
Heklu, en því var sökkt á leiðinni.
Nokkrir áhafnarinnar komust af eftir
mikla hrakninga.
Er til New York kom, tókum við fjór-
menningarnir okkur fari með Grey-
hound langferðabíl og fórum í einum
áfanga alla leið til Winnipeg. Þar tók
Konni Jóhannesson flugkennari á móti
okkur. Konni hafði stóran flugskóla á
aðalflugvelli borgarinnar, en þar sem
ekki var mikið um flug' þangað miðað
við það, sem nú er, var gott næði til
æfinga. Við byrjuðum á bóklegum fræð-
um og brátt tók flugið við. Konni, sem
er frægur flugmaður úr heimsstyrjöld-
inni fyrri, er brautryðjandi flugs í Mið-
Kanada. Hann hefur auk þess látið