Fálkinn - 15.02.1961, Síða 10

Hér heldur áfram frásögn greifans, sem barðist með báðum aðilum
ÆVINTÝRALÍF Á ÍTALÍU
Myndin hér að neðan sýnir okkur nokkurn hluta Trautmansdorffhaliar-
innar í Vínarborg. Þar fyrir neðan getur að líta svipmynd frá ítölsku víg-
stöðvunum síðasta stríðsárið.
Palais Trauttmannsdorff er ein elzta
höllin í gömlu Vínarborg. Höllin er
orðin svo fornfáleg að fjölskylda mín
getur ekki með nokkru móti losnað
við hana. Þar morar allt í rottum og
jafnvel útveggirnir grotna niður. En
við losnum ekki við höllina við getum
ekki selt lóðina og haft peninga upp
úr henni fyrir bílageymslur, vegna þess
að byggingin er friðuð.
Reynið að ímynda yður mig eins og
ég var nóttina sem ég kom út úr braut-
arlestinni í Wien, á yfirborðinu sem
hetja frá Stalingrad, en í rauninni lið-
hlaupi, þrammandi með pokann á bak-
inu gegnum Wien að Trauttmannshöll-
inni, en þar voru foreldrar mínir að
syrgja látinn son sinn, vissi ég.
Það hafði verið auglýst, að mín væri
saknað á vígstöðvunum. Og foreldrar
mínir hlutu að frétta það sem allir for-
eldrar fréttu, þrátt fyrir að reynt var
að leyna öllum fréttum frá vígstöðvun-
um, um að úrsvalsher 3. ríkisins hefði
verið upprættur í snjónum við Stalin-
grad. Að herdeild mín hafði verið af-
máð. Aðeins 26 voru eftir af henni.
Ég gekk gegnum fyrsta forgarð hall-
arinnar og hrærðist, er ég sá að allt
var eins og ég mundi frá barnæsku.
Hesthúsin, þjónabústaðurinn og innri
hallargarðurinn fyrir framan mig.
Ég rölti upp breiðan stigann að einka-
íbúðinni okkar. Þarna var móðir mín.
Dálítið eldri, en jafnfalleg og blíð og
áður. Hún var sorgmædd. Hún hafði
ekki þorað, fremur en aðrir í fjölskyld-
unni, að vona að ég væri lifandi.
Ég kyssti hana ákaft, og nú kom hitt
heimilisfólkið að. Stofan fylltist af
frændfólki.
Norbert risinn upp frá dauðum! Nú
fannst mér vígvöllurinn frá Stalingrad
óralangt burtu, þarna sem ég sat í saln-
um með gömlu listaverkunum á veggj-
unum og eldinn snarkandi á arninum.
Þetta var ógleymanleg heimkoma. Haf-
ið þið nokkurn tíma komið heim til
ykkar eftir að allir héldu að þið vær-
uð dauðir?
Ég hafði leyfi fjórar vikur og gat gert
margt. En það mikilsverðasta var að
geta talað ítarlega við föður sinn.
Stofan hans var einkennileg. í gamla
daga, þegar fjölskyldan okkar átti 27
þúsund hektara lands og 22 hallir, var
hann talinn frábær veiðimaður og flest-
um fróðari um allt, sem snerti dýra-
veiðar. Þarna kringum okkur voru minj.
ar frá veiðiferðum. Og hann gat sagt
upp á dag hvenær hver hjörtur eða villi-
svín hefði verið lagt að velli.
i
ÞEGAR PABBI BJARGAÐI
KEISARAFÓLKINU.
En þetta kvöld var hann mjög alvar-
legur. Hann hafði verið eins og annar
maður alla tíð síðan hann hjálpaði fólki
úr austurrísku keisarafjölskyldunni —
Felix, hinum unga erkihertoga og syst-
ur hans — til að komast undan naz-
istum, er þeir æddu inn í Austurríki.
Hann þóttist viss um að verða líflátinn
af nazistum. Faðir minn var einn af
hugrökkustu og beztu mönnunum, sem
ég hef vitað á þessari jörð. Það var
eitthvað í svip hans og framgöngu, sem
vakti hatur hinna auðvirðilegu slátrara
í nazistaflokknum. Líklega það, að hann
var aðalsmaður fram í fingurgóma.
Kvöldið, sem hann bjargaði erkiher-
toganum hafði hann verið fljótur að taka
ákvörðun. Hann setti bara upp hattinn,
hringdi á bílinn og ók eins og hann
ætt.i lífið að leysa til Wiener-Neustadt-
herskólans og sótti erkihertogann og
systur hans og kom þeim á öruggan
stað fyrir handan landamæri Ungverja-
lands.
Hann var seint á ferð og Þjóðverjar
höfðu sett vörð við landamærin. En
hann skeytti ekkert um varðmennina t
og bóman á veginum mölbrotnaði, er
ameríski Fordinn hans föður míns ók
á hana. Svo skilaði hann systkinunum
af sér og ók sömu leið til baka. Eins P
og vænta mátti, tók Gestapó hann fast-
an. Það var ekkert notalegt, en faðir
minn átti svo marga hauka í horni, að
ekki þótti þorandi að stúta honum, að-
eins stuttu eftir innlimuniaa. En ég
er alveg viss um, að eina ástæðan til
þess að hann var látinn laus fljótlega,
var sú, að hann hafði verið kammer-
herra hjá páfanum. Nazistar vildu ó-
gjarnan móðga páfann um þær mundir.
Ég segi frá þessu svo að lesandinn
viti hvers konar maður það var, sem
sneri sér að mér þetta kvöld, er við
sátum einir í stofunni hans, og sagði:
— Þú átt ekki að berjast fyrir Þjóð-
verja lengur, drengur minn!
Ég verð að játa, að ég varð hissa.