Fálkinn - 15.02.1961, Side 12

u o u
ALLT VAR GOTT í litla bænum. Fólk-
ið var vingjarnlegt, göturnar dálítið
þröngar, en hreinar og yfirfullt af blóm.
um og ávöxtum í litlum og stórum görð-
um. Bærinn átti sér líka sína AÐAL-
GÖTIJ, eins og allir fallegir bæir í heim-
inum eiga, og hann átti einnig tvær
kirkjur, — önnur var gömul, en hin rétt
að segja ný. Og auk þess var þarna frí-
kirkja, Góðtemplarahús, alþýðuhús, toll-
póststofa, raðhús, pósthús, banki og svo
framvegis. Þetta var vaxandi framtíð-
arbær með mörgum bústnum börnum
og góðum skólum.
í þessum bæ bjuggu Selma og Lassi
eins og tvær turtildúfur í hvítu og fallegu
húsi með stórum garði.Lars varvel stæð-
ur. Hann hafði vel launaða stöðu, fór á
skrifstofuna á hverjum morgni og kom
heim á slaginu klukkan fjögur til kvöld-
verðar, kyssti hana Selmu sína, borðaði
og hvíldi sig til kvölds. í frítímunum
sat hann ef til vill dálítið í einkaskrif-
stofunni sinni eða vann í garðinum eða
málaði þakið eða . .. Og Selma var sæt
og góð og elskaði hann Lassa sinn meira
en nokkuð annað og hún hafði elskað
hann frá því að hún var kornung stúlka.
12
Hún hafði grátið mikið, þegar hún fékk
hann átján ára gömul. Hann var svo
fínn og virðulegur maður og var af
góðu fólki kominn, miklu betra fólki en
hennar fólk var, — að minnsta kosti í
augum litla bæjarins. Hún lagaði indælis
mat, hélt húsinu hreinu, svo að það
var eins og mynstur og sjálf var hún
alltaf við öll tækifæri vel og smekklega
klædd — með tandurhreina svuntu, þeg-
ar hún vann við húsverkin. Og hún var
hagsýn eins og hann, svo að eignir
þeirra uxu smám saman.
Eftir tíu ára hjónaband án rifrildis
töluðu þau enn barnamál sín á milli:
— Ertað goma, lilli minn, hrópaði
Selma.
— Sippohoj, hér er ég. Sérru mig
ekki, hrópaði Lassi og faldi sig bak við
dyrnar.
— Vill lillinn ekki namma í dag, kall-
aði Selma.
— Nú gem ég og tek þig, kallaði
Lassi. Síðan hlupu þau þvert yfir her-
bergið ...
Ekki svo mikið sem skýhnoðra dró
upp á ljósbláan himin hamingju þeirra.
Jú^ einn (það þarf alltaf að vera eitt-
hvað). Þau áttu engin börn.
— Það hlýtur að vera guðs vilji,
sagði móðir Selmu.
—• Já, það er að minnsta kosti ekki
minn vilji, sagði Selma. Ég geri það sem
ég get, en ekkert gengur.
— Hvað er að heyra þetta, sagði móð-
irin.
— Þú átt sjö. Ég vildi óska að ég
ætti jafn mörg og að allur bærinn væri
fullur af barnavögnum með litlum sæt-
um börnum í, sagði Selma.
Selma þaut út að glugganum í hvert
skipti, sem barnavagni var ekið fram-
hjá, og stór tár flóðu niður kinnar henni
í hvert skipti sem hún frétti, að von
væri á nýjum einstaklingi í litla bæn-
um. Það gerðist alltítt nú orðið, bæði
í hjónabandi og utan, kannski öllu meir
hið síðarnefnda. Eins og móðir Selmu
sagði: Ja, hvílíkir tímar!
Lassi tók þessu öllu með hinni mestu
ró. Smátt og smátt hafði hann orðið
latur og værukær og var farinn að fitna
bæði á skrokkinn og í andlitinu. Hann
naut þess að borða allan góða matinn,
sem Selma lagaði, — hann svaf eins og
steinn á hverri nóttu, alltof vel og alltof
lengi, að því er Selmu fannst. En hún
þorði ekki að hafa orð á því við hann.
Henni var ljóst, að það var margt, sem
hún gat verið þakklátt fyrir og friðn-
um vildi hún ekki spilla.
Dag nokkurn kom hann óvart að
henni, þar sem hún stóð við gluggann,
horfði á barnavagn og vatnaði músum.
— Mín elskulega vina, sagði hann.
Komdu inn. Við skulum tala saman.
Hún greip í handlegginn á honum, snökti
og fylgdist með honum.
— Hvað eigum við svo sem að tala
um, sagði hún. Það gagnar ekkert að
tala. Það verður ekkert barn úr því.
— Svona, svona, sagði hann og klapp*
aði henni á kinnina. — Hlustaðu nú á
FALKINN