Fálkinn - 15.02.1961, Blaðsíða 15

ÓLAFUR í Seli kom til prestsins og
bað hann um að skíra fjórtánda barn-
ið sitt. Presturinn spurði eftir nafn-
inu, skrifaði það með pompi og pragt
í sálnaregistrið, en stundi síðan þung-
an.
— Ójá, Ólafur minn: Ekki get ég
nú neitað því, að mér finnst stundum
misskipt gæðunum í henni veröld.
Nú hafið þið eignazt fjórtán efnileg
börn, konan þín og þú, en konan mín
og ég höfum ekkert barn eignazt, þótt
við höfum beðið guð þess árum sam-
an.
Ólafur glotti við tönn og svaraði:
— Ég get nú trúað yður fyrir því,
prestur minn, að það þarf dálítið
meira en bænirnar til þess ...
★
ÞAU áttu heima uppi í afdölum,
gömlu hjónin, enda voru þau bæði
orðin svolítið rugluð í kollinum. Eitt
sinn bar svo við, að karlinn varð fár-
veikur, og kerlingin gerði lækninum
orð þegar í stað. Hann kom að vörmu
spori, en þegar hann fór fékk hann
kerlingunni öskju með dufti.
— Þetta er meinsterkt, sagði hann,
— blátt áfram eitur. Kúfuð matskeið
er nóg til þess að drepa mann. Þú
skalt gefa honum sem svarar því,
sem þú getur komið fyrir á tíeyring
einu sinni á dag,
Kerlingin lofaði því. En svo dó
karlinn, og þegar læknirinn hitti
kerlu næst, spurði hann:
— Gerðirðu nú eins og ég sagði
þér?
■— Hvort ég gerði, svaraði kerling-
in. — En það vildi svo illa til, að ég
átti engan tíeyring, svo að ég skammt-
aði honum á tvo fimmeyringa i stað-
inn!
★
ÞAÐ var ekki ofsögum sagt af söfn-
uði nýja prestsins. Þetta voru heið-
ingjar upp til hópa, sem steinsváfu
í kirkjunni, eða notuðu næðið til þess
að hugsa náunganum nýjar brellur.
Enn einu sinni hóf presturinn upp
raust sína í stólnum á sunnudegi og
byrjaði eina af sínum alhjartnæm-
ustu ræðum. Aftarlega í kirkjunni tók
hann eftir gamalli konu. Honum
hlýnaði um hjartaræturnar. Hann sá
ekki betur en hún táraðist. Mikið var.
Hann hafði þá ekki til einskis setið
uppi tvær nætur í röð og samið ræð-
una.
Að messu lokinni gat hann ekki
stillt sig um að ná tali af þessum
eina hvíta sauð í hjörðinni. Hann
varð að þakka henni fyrir undirtekt-
irnar og fræða hana nánar um vegi
drottins. Gamla konan sagði og þurrk-
aði sér um augun:
— Ég get nú ekki sagt, að það
hafi beinlínis verið ræðan, sem hreif
mig svona. En þegar þér gengjuð upp
í prédikunarstólinn, prestur minn, þá
minntuð þér mig allt í einu á gamlan
sauð, sem ég missti úr bráðapestinni
í hitteðfyrra. Hann var einmitt svart-
ur með svona hvítan kraga um háls-
inn!
★
PÉTUR var piparsveinn og hafði
gaman af að fá sér í staupinu svona
öðru hverju og þá gjarnan dálítið
hraustlega. En þá varð hann fyrir því
óláni, að fá sér ráðskonu og hún var
varla stigin inn fyrir dyrnar, þegar
hún hafði dregið Pétur aumingjann
í stúku til Freymóðs og Gunnars Dal.
Nokkru síðar gekk heiftug háls-
bólga um bæinn og Pétur lagðist í
rúmið og 'var sóttur til hans læknir.
Hann gaf honum það einfalda ráð, að
drekka heitt rommtoddý tvisvar sinn-
um á dag.
— Jamm, mikil ósköp, ekki efast
ég um að þetta sé snilldarráð, sagði
Pétur auminginn. -—- En það vill svo
illa til, að við ráðskonan erum í sömu
stúkunni. Það er þess vegna vand-
kvæðum bundið að biðja hana um
heitt vatn í toddýið.
— Þú biður hana bara um heitt
vatn til þess að raka þig, stakk lækn-
irinn upp á.
Það hýrnaði brúnin á Pétri. Þetta
fannst honum þjóðráð.
Nokkru seinna símaði læknirinn
til þess að spyrjast fyrir um, hvernig
Pétri heilsaðist. Ráðskonan varð fyrir
svörum í símanum:
— O, hann er mesti vesalingur.
Inflúensan er nú farin úr honum fyr-
ir nokkru, en þá tók ekki betra við:
Ég held hann sé orðinn geðveikur.
Hann rakar sig uppundir tiu sinnum
á dag!
★
ÞAÐ eru margar sögur sagðar af
smygli og hér kemur ein:
Tollvörðurinn stóð á bryggjunni
og honum hafði verið uppálagt að
líta rækilega eftir því að enginn
smyglaði neinu úr skipinu.
Eftir skamma hríð kemur maður
niður landganginn og ekur hjólbör-
um, sem eru hlaðnar spónull. Toll-
vörðurinn athugaði gaumgæfilega
hvort ekki leyndist eitthvað fleira
í hjólbörunum, en gat ekki fundið
neitt.
Nokkrum mínútum síðar kom sami
maður aftur niður landgöngubrúna.
Og ók sömu hjólbörunum. Og enn
var spónull á. Tollvörðurinn athug-
aði og maðurinn brosti gleitt. Ekkert
athughvert.
Þetta gerðist tíu sinnum hvað eftir
annað, en aldrei fann tollvörðurinn
neitt athugavert undir spónullinni.
Um kvöldið kom tollvörðurinn inn
á kaffihús og þar sat hjólbörumað-
urinn. Tollvörðurinn vék sér að hon-
um og sagðist vera viss um, að hann
hefði smyglað einhverju í land.
— Nú er ég ekki á verði, og þess
vegna er þér óhætt að segja mér
það. Ég lofa að gera ekki neitt í mál-
inu.
Maðurinn brosti í kampinn og
svaraði:
— Ég smyglaði tíu hjólbörum.
★
Lauritz Melchior, hinn frægi bassa-
söngvari, hefur sagt svo frá:
— Þegar ég var að brjótast í að
læra að syngja, bjó ég i litlu og hrör-
legu greiðasöluhúsi í Múnchen.
Dag nokkurn sat ég úti í garði og
var að burðast við að læra texta að
nýrri óperu. Um leið og ég söng þessi
orð:
— Komdu til mín, ástin mín, á
vængjum ljóssins ...., sá ég ein-
hvern skugga og heyrði um leið þrusk
í sömu andránni sá ég litla, fallega
stúlku, sem hafði komið svífandi of-
an úr háloftunum.
Þetta var María Hacker, smávaxin
leikkona frá Bayern. Hún hafði stokk-
ið út úr flugvél til þess að láta kvik-
mynda sig við það tækifæri, og nú
lenti hún bókstaflega í fanginu á
mér.
Það var hún. Þá hélt ég, að mér
hefði verið send hún frá himnum.
Og sveimér þá: ég held það enn!
FALKINN 15