Fálkinn - 15.02.1961, Síða 27

Irene leit upp og spurði: — Hvernig veiztu, að þau geta
ekki komið?
Coral var fljót að hugsa sig um. — Það var einhver, sem
sagði mér það. Æ, hver var það nú? Jú, það var Mavis Fos-
dyke. Ég drakk te með henni í morgun, og hún hafði hitt
Valerie nýlega. Þarna lá við að ég hlypi illa á mig, hugsaði
hún með sér. Ég verð að gæta mín betur framvegis.
AÐEINS AF ÞVÍ AÐ ÉG GIFTIST ÞÉR . . .
Coral hélt áfram, og gaf ekki Irenu ráðrúm til að spyrja
meir: — Hefurðu hugsað þér að bjóða Brian Fairburn?
Þú sást listann með nöfnunum, sagði Irena áherzlulaust.
Coral leit hugsandi á hana. — Þú verður að afsaka að ég
sletti mér fram í þín einkamál, en mér datt það í hug þarna
um daginn, að Hugh væri kannske svolítið . . . hvað eigum við
að segja .. . ósanngjarn, að því er Brian snertir. Þegar á allt
er litið ætti ekkert að vera því til fyrirstöðu að þú eignaðist
kunningja upp á eigin spýtur
Irena stirðnaði. — Er ekki bezt að við Hugh komum okkur
saman um það?
Coral brosti. — Æ, þú mátt ekki reiðast, góða. Ég er að-
eins að reyna að hjálpa þér. Þegar á allt er litið, hef ég þekkt
Hugh miklu lengur en þú, og þó við séum góðir vinir, er ég
ekki blind á galla hans.
— Hvaða gallar eru það, sem þú ert að tala um? spurði
Irena blátt áfram en Coral hló.
— Þú ert alltaf svo hispurslaus, Irena. Ég átti ekki við
annað en það, að mér finnst rangt að særa tilfinningar ungs
manns þó að Hugh hafi horn í síðu mannsins, sem hann starf-
ar hjá. Ég sá ekki betur en að þið Brian skemmtuð ykkur
vel saman þarna um kvöldið. Svo bætti hún við: — En
þetta kemur mér vitanlega ekkert við . . .
— Nei, það segirðu satt, sagði Irena.
— Mér datt bara í hug, að úr því að þú varðst fyrir þeim
vonbrigðum að Wilsonshjónin geta ekki komið í samkvæmið,
gætir þú boðið Brian í staðinn. Ég geri ekki ráð fyrir að
Hugh amist við því. Hann var með Diönu í Bambus-barn-
um í gær.
Það var þá þetta, sem hún vildi koma á framfæri! Hugh
og Diana! Hún vísaði í ákefð frá sér myndinni, sem skaut
upp í huga hennar.
— Það var fallega gert af þér að hugsa um það, sagði
hún við Coral. — En við Hugh erum fullfær um að annast
okkar eigin einkamál, án aðstoðar annarra.
— Já, það erum við vafalaust, sagði Coral brosandi. Hún
stóð hægt upp úr stólnum. — Nú verð ég að fara. Þú þarft
ekki að fylgja mér til dyra. Ég rata fylgdarlaust.
Irena sat hugsi eftir að Coral var farin, Hugh og Diana.
Aftur vísaði hún tilhugsuninni á bug. Coral var að reyna að
spilla milli þeirra, og það eina, sem hægt var að gera við
slíkt fólk, var að taka ekki mark á því og gleyma því, sem
það sagði.
En þetta var hægar ort en gert — sérstaklega þegar Hugh
sagði, á sinn fjarræna og ópersónulega hátt, um kvöldið: —
Coral hefur sagt mér, að þig langi til að bjóða Fairburn í
samkvæmið þann nítjánda. Þú skalt hafa það eins og þú vilt.
Irena starði hissa á hann. — Ég hef ekki sagt eitt orð um
að mig langi til að bjóða Brian. Það var Carol, sem stakk upp
á því. Hún fann reiðina blossa í sér. — Hún sagði, að það
væri rangt að særa tilfinningar hans, og að þú mundir
ekkert segja við þessu, því að þú hefðir sjálfur verið að
skemmta þér í gær með .. . Hún steinþagnaði. Hún hafði ekki
ætlað sér að segja svona mikið.
Hugh horfði fast á hana og hleypti brúnum.
— Skemmta mér í gær? Hvað áttu við?
Hún varð að svara honum. Og svo sagði hún með tregðu:
— Þú varst með Diönu í Bambus-barnum í gær. Hún sá að
varir hans kipruðust og eldur brann í augunum.
— Það er haugalygi, sagði hann.
— Áttu við . .. varstu þá ekki með henni?
— Ég heilsaði henni, sagði hann. — Ég talaði við hana tíu
sekúndur, þegar ég var á leiðinni út. Það er allt og sumt.
Hann virtist vera sannfærandi. Irena dró andann ótt og
títt. — Þá hefur Coral logið að mér. Hún gerir það sem hún
getur til þess að spilla sambúð okkar, Hugh. Það er deginum
ljósara. Og hún notar Brian og Diönu sem peð í taflinu sínu.
Hún lét ekki standa á að segja mér frá Diönu, í fyrsta skiptið
sem hún sá mig.
— Þetta er flónska, sagði hann óðamála og bætti svo við,
gramur: — Og hvers vegna máttir þú ekki vita um Diönu?
Aðeins af því að ég giftist þér, ætti ég ekki að þurfa að standa
reikningsskil á hvað ég gerði áður en við kynntumst.
Hún roðnaði. „Aðeins af því að ég giftist þér . . .“
— Mér finnst þú hefðir getað sagt mér frá Diönu, svaraði
hún. — Ég hlaut að kynnast henni fyrr eða síðar. Og þú baðst
mín sama daginn sem þú fékkst bréfið frá henni — uppsagn-
arbréfið.
Hún sá að hann kipraði varirnar. — Sagði Coral þér það
líka.
— Hún sagði að Diana hefði skrifað þér meðan þú varst i
Englandi — og þú fékkst bréfið þennan morgun — flugpóst-
bréf frá Rio, áritað með kvenhönd. Ég man að ég lagði það
á borðið þitt.
— Þú ert fullkominn einkaritari, sagði hann nístingslega.
— Ertu viss um að þú hafir ekki opnað og lesið það um leið?
— Hugh!
Hann lét sem hann heyrði ekki þetta angistarorð. — Gott
og vel — setjum svo að það hafi verið frá Diönu. Hefurðe
yfir nokkru að kvarta? Hún var gift. Ég var frjáls að þvi
að biðja þín. Þig langaði til að fara til Rio — þú sagðir það
sjálf. Þú ert kominn til Rio. Þú átt fallegt heimili og skemmti-
lega daga. Yfir hverju þarftu að kvarta?
Andlit hans var harðneskjulegt. Hún tók á því sem hún
átti til og sagði rólega: — Það hefði verið hreinskilnara af
þér ef þú hefðir sagt mér, að þú værir enn ástfanginn af
annarri, þegar þú baðst mín.
Hann svaraði ekki strax. Sem snöggvast hélt hún að hann
mundi reiðast aftur, en hann stillti sig og sagði stutt: — Já,
það hefði það verið.
Henni hafði tekizt að láta hann játa, að hann hefði hagað
sér rangt. En henni var engin fullnæging eða huggun að því.
í staðinn fannst henni hún vera glataður einstæðingur. Allt
fram að þessu hafði hún vonað að hann mundi neita — að
hann mundi segja, að síðan Diana giftist Grant Summers
væri hún sér einskis virði. En þessi játning hafði gert út af
við alla von.
Þau horfðu þegjandi hvort á annað. Hugh mun ef til vill
hafa fundið að hann hafði sært hana, því að hann reyndi að
biðja afsökunar, en hvert orð var eins og ýft væri gamalt sár.
— Ég bið þig fyrirgefningar, Irene ... ég hefði átt að segja
þér sannleikann, en ég var í öngum mínum þá. Ég vildi helzt
ekki tala um það. Og þú varst leið á lífinu í Englandi og
langaði til að fara hingað... og við höfðum orðið kunningj-
ar, þennan tíma, sem við höfum verið saman. Ég vissi að þú
mundir ekki búast við ástríðufullri ást af minni hálfu, frem-
ur en ég af þinni, en við vorum mestu mátar og ég bjóst við
að þér mundi líða vel hérna.
„ ... ástríðufullri ást. .. fremur en ég af þinni hálfu.“ Orð-
in hittu hana eins og svipuhögg. Voru karlmenn alltaf svona
blindir? hugsaði hún með sér.
Hún reyndi að vera róleg, því að nú var um að gera að
reyna að láta málin skýrast, úr því að þau voru komin svona
langt
— Og þú þurftir á manneskju að halda á heimilið — hús-
móður í samkvæmunum, sem þú kemst ekki hjá að halda.
Sem snöggvast fékk gremjan yfirhöndina. — Það var leitt að
þú skyldir hitta á manneskju, sem var jafn heimsk og óreynd
og ég er. Þú hefur líklega ekki skilið, að . ..
Hún komst ekki lengra. Hugh sagði róandi: — Þér tekst
ágætlega. Ekki kvarta ég. Coral segir, að þú sért mjög
námfús.
Coral! hugsaði hún með sér. Coral! Það voru lygar Coral,
sem þessi deila var sprottin af. En nú skipti Coral engu máli
lengur. Lygar hennar gátu ekki gert þeim tjón framar.
Allt í einu tók hún eftir að Hugh var að tala við hana.
Framh. í næsta blaði.
FALKINN 27