Fálkinn - 05.07.1961, Blaðsíða 29

LITLA SAGAN:
.LOGADU JOLAKERTI‘
Áður en hann fór
á skírdag kveikti
hann á gilda kert-
inu ....
Hérna í veröldinni er hægt að gera
nærri því allt, en allt sem gert er hef-
ur afleiðingar, sem erfitt er að sneiða
hjá. Fangelsin eru full af fólki, sem
þangað er komið vegna þess að, þrátt
fyrir fulla vissu um að afbrotið, sem
það drýgði, gæti aldrei komizt upp, hef-
ur því yfirsézt eitthvert smáræði. Stund-
um er það öryggisvissan, sem hefur af-
hjúpað það.
Þannig var það um uppljóstran mjög
umtalaðrar brennu í bæ einum í Mið-
Svíþjóð fyrir nokkrum árum. Og allir
urðu forviða er það spurðist hver sá
seki var. Því að hann hafði verið talinn
heiðvirður maðu'r.
Frá upphafi hafði allt leikið í lyndi
hvað hann snerti. Hann eignaðist fallegt
heimili og var talinn í hópi þeirra, sem
óhætt sé að treysta. En svo freistaði
spákaupmennskan hans. Og fjármála-
ráðstafanir hans urðu djarflegri og
djarflegri, en afrakstur þeirra jókst
ekki að sama skapi. Þvert á móti. Hann
fór að tapa, og töpin urðu stærri og
stærri. Fjárhagur hans komst í öng-
þveiti og loks sá hann aðeins eina leið
út úr ógöngunum: að láta gera sig
gjaldþrota, en að því þótti honum
minnkun, sem vonlegt var. Og þá kom
freistingin sú, að grípa til glæpsamlegra
til að bjarga sér.
Honum fannst tilhugsunin um þetta
voðaleg. Hann virti mikils það álit, sem
hann naut hjá samborgurum sínum og
hrollur fór um hann er hann hugsaði
til að mannorð hans flekkaðist.
En héldi hann áfram að vera heiðar-
legur maður, gat það líka sett blett á
mannorð hans. Kannski gæti hann
bjargað sér með því að fremja glæp,
sem aldrei kæmist upp? Honum datt
þetta í hug skömmu fyrir jólin, er hann
sat hugsi og lét sig dreyma um jóla-
kertin. Jú, það hlaut að geta tekizt!
Hann mældi hve marga klukkutíma
ákveðin tegund af digrum jólakertum
væri að brenna. Það voru sextíu tímar.
Hann hafði fundið ráð. Það þurfti ekki
nema einfaldan útbúnað til þess að láta
kvikna í timburhúsinu hans löngu eftir
að hann væri kominn til vina í fram-
andi borg, langt undan, og þannig hafði
hann sönnun fyrir sakleysi sínu. Upp-
tök eldsins gátu verið svo margvísleg
— og engum að kenna. Og svo mundi
brunatryggingin bjarga honum frá
hruni.
Hann gerði tilraunir á litlu jólakerti.
Festi tundurþráð neðst á það. Þegar
kertið væri brunnið niður að tundrinu,
mundi kvikna í því og læsa sig niður
eftir því. Og svo var ekki annar vand-
inn en að láta endann á tundurþræð-
inum ofan í benzinbrúsa.
Öllum undirbúningi var lokið skömmu
fyrir páska. Þá lét hann það fréttast,
að hann ætlaði upp til fjalla með alla
fjölskylduna og dveljast þar sér til hress-
ingar. Og áður en hann fór af stað á
skírdag, kveikti hann á gilda kertinu.
Þá mundi kvikna í húsinu á páskadags-
morgun.
Honum varð þægilega rótt, undir eins
og hann kom í háfjalla-gistihúsið, taug-
arnar hvíldust eftir langvinnt stríð. Nú
var hann alveg rólegur, gat farið í skíða-
göngur og notið góðra máltíða, þegar
kom heim í gistihúsið. Honum leið vel.
Og hann æfði sig í huganum á því,
hvernig hann ætti að bregðast við, er
hann fengi fréttina um húsbrunann.
Hann fékk ekki fréttina fyrr en á ann-
an í páskum ásamt samúðarskeyti frá
kunningjunum. Sjálfur lét hann sér mest
um það hugað, að hugga konuna sína.
Lögreglan kom á vettvang, eins og
vant var, og rannsakaði allt, en þarna
í öskuhaugnum fannst ekkert, sem bent
gæti til íkveikju.
-----En blaðran sprakk skömmu síð-
ar. Þegar brennuvargurinn kom til vá-
tryggingarfélagsins til að sækja pening-
ana sína, var honum sagt að hann fengi
ekki nokkurn eyri. Þrátt fyrir vandleg-
an og þaulhugsaðan undirbúning hafði
hann gleymt einu:
Hann hafði gleymt að borga iðgjaldið!
Hrun og gjaldþrot tók við. Og það
gat hann ekki afborið. í örvænting-
unni framdi hann sjálfsmorð, og í bréfi
til lögreglunnar játaði hann á sig
íkveikjuna.
Hin nýja mynda-
sögupersóna
FÁLKAIMS kemur
hér fram í þriöja
sinni. Hún heitir
Rosita og margvís-
leg og spaugileg
atvik henda hana.
Höfundur Rositu
er hinn kunni
danski teiknari
CHRIS.
FÁLKINN
29