Fálkinn - 26.07.1961, Blaðsíða 23

sömu svipan hendist stór strákur á
hana og er nærr,i því búinn að keyra
hana á bólakaf. Hún sýpur hveljur og
getur rétt stunið upp:
— Guðbjörg.
— Kanntu að synda?
— Nei; þess vegna er ég nú í hringn-
um. segir hún kotroskin og hristir
blautt hárið af enninu.
— Hvað ertu gömul?
— Átta.
★
Okkur langar til að taka eina risa-
stóra mynd af öllum hópnum í laug-
inni og látum þau boð út ganga, að all--
ir safnist saman í einn hnapp við bakk-
ann.
— Ætlið þið að skrifa niður alla, sem
kunna ekki að synda?, kallar einhver
til okkar.
—• Komið þið, það á að taka mynd,
hrópar annar.
— Úhú. Ég ætla að vera í kafi, gell-
ur í hinum þriðja.
Myndatakan gengur að óskum og
hópurinn tvístrast á augabragði. Aftur
er farið að skvettast og skellast, stinga
sér í hendingskasti ofan af brettinu og
busla bæði á bakinu og bringunni. Og
kafa, kafa sem lengst og gefast aldrei
upp. Og láta engan sjá, þegar maður
kemur upp og heldur sér í bakkann
náfölur og er að kafna í hósta.
Hér og hvar eru ofurlitlar erjur, eins
og gengur.
— Varst það þú, sem kaffærðir mig?
— Nei.
— O, víst varst það þú.
— O-nei.
—Ojú, þú skalt sveimér fá það borg-
að. Ég skal ....
Við erum að leita að yngsta sund-
garpinum í lauginni og eftir nokkra
leit finnum við hann. Hann heitir Run-
ólfur Runólfsson og segist kunna alveg
að synda — með tvo kúta!
Á útleið sjáum við Hólmfríði Gísla-
dóttur, fjórtán ára, flugsynda hnátu.
Hún tekur ekki þátt í ærslum krakk-
anna, heldur liggur í sólbaði eins og
fullorðin dama.
★
Við stöndum aftur fyrir utan sund-
laugina og horfum á tíguleg álftahjón
á „Andapollunum“. Háreistin í krökk-
unum hljómar enn fyrir eyrum okkar.
FALKINN
23