Fálkinn - 11.04.1962, Blaðsíða 12

Maður steig út úr sporvagninum á
biðstöðinni við Oxford Cirkus. Hann
var einkar ánægjulegur á svip og virt-
ist gleðjast yfir lífinu. Hann var í með-
allagi hár, þrekinn og með blá augu,
sem báru þess vitni að hann kynni að
meta gæði lífsins. Klukkan var bráðum
hálf sex og það var ekki athyglisvert
þótt maðurinn væri í samkvæmisfötum.
Hann gat verið á leið í miðdegisverð
með leikhúskvöld á eftir eða þess hátt-
ar. Hann kveikti í sígarettu og stakk
henni í munnstykki úr gulli og leit um
leið brosandi á auglýsingu, sem hjá hon-
um var:
Hinn alræmdi afbrotamaður David
Poynton er strokinn úr fangelsi sínu.
Sá sem gefur upplýsingar er leiði til
þess að hann verði handtekinn, fær þrjú
hundruð punda verðlaun.
Blaðadrengur, sem sá að hann var að
lesa auglýsinguna, rétti honum blað.
Hann borgaði honum það rausnarlega
og þrammaði síðan hægt upp Oxford-
street. Mjúki samkvæmisfrakkinn og
pípuhatturinn fóru honum einstaklega
vel. Hann staðnæmdist hjá lögreglu-
manni við næstu gatnamót og beið
þangað til umferðin stöðvaðist og gekk
svo rólega yfir þvergötuna. Lögreglu-
þjónninn mændi á eftir honum og fór
síðan inn í næsta símaklefa. Maðurinn
hélt áfram upp götuna. Hann lét ekki
eitt einasta kvenandlit fara fr'am hjá
sér. Hann renndi augunum á hverja
einustu, en leit undan, þegar hann sá,
að þær veittu honum athygli. Á horn-
inu hjá Newman Street kom hann auga
á hana, — unga stúlku nærri því eins
háa og hann var sjálfur. Hún var grönn
vexti, augun stór og móbrún og hárið
rautt undir laglegum hatti. Föt hennar
voru nokkuð snjáð. Hún var með skjala-
tösku undir hendinni, — líklega skrif-
stofustúlka á heimleið frá vinnu. Mað-
urinn staðnæmdist og starði á hana og
lyfti hattinum. Hún herti gönguna af-
undin.
— Afsakið þér, ungfrú, sagði hann
lágt.
Hún leit á hann og sá að hann var
prúðbúinn og svipur hans aðlaðandi.
Það var myndugleiki 1 andliti hans og
hún hægði á sér.
— Afsakið, sagði hann aftur. — Viljið
þér gjöra svo vel og hlusta á mig í
svip. Ég skal ekki segja neitt sem getur
sært yður.
Röddin var ofurlítið hás og svaraði
ekki til útlitsins.
— Viljið þér gera mér þann greiða
að snæða með mér miðdegisverð og
koma með mér í leikhúsið á eftir?
— Ég tek aldrei þesskonar boðum,
svaraði hún þóttalega. — Ég skil ekki
hvernig yður dettur í hug, að ■ ■. .
— Mér dettur ekki í hug — ég vona
aðeins. Ég veit að þér eruð heiðarleg
ung stúlka, sem jafnframt er einkar
aðlaðandi. Ég hef gengið um borgina
í allan dag og þér eruð geðslegasta
stúlkan sem ég hef séð. En ég hef lítinn
tíma til stefnu, svo að þér gerið svo vel
og takið ákvörðun yðar fljótt.
— Ég get ekki komið með yður, sagði
hún. — Ég er trúlofuð.
Hann brosti og hún sá, að bros hans
var töfrandi.
— Er ekki neitt annað í veginum? Er
unnusti yðar ríkur?
— Ríkur? Nei, því fer fjarri. Við er-
um ekki svo heppin.
— En ég hef peninga, sagði maður-
inn. — Ég lofa því að gera eitthvað
ykkur báðum til gagns, ef þér viljið
borða með mér.
— En ég hef aldrei ....
— Tekið þátt í saklausu ævintýri,
greip hann fram í fyrir henni. Vesal-
ingurinn.
Hann brosti aftur og þetta bros réð
úrslitum.
— Ég kem með yður, sagði hún.
Fyrr en varði sátu þau saman í bíl.
Hún þrýsti sér út í hornið, eins vel og
hún gat. Hann tók eftir þessu og hnykl-
aði brúnirnar.
— Þér þurfið ekki að sitja svona,
sagði hann. — Allt er undir því komið
að þér berið traust til mín.
Rödd hans var svo heillandi, að hún
varð að hlýða. Hún settist nær honum
og hann sá, að hún brosti ofurlítið.
— Þetta er svo undarlegt, sagði hún.
Ég á ekki samleið með yður. Þér eruð
samkvæmisklæddur.
— Það verðið þér líka — bráðum.
— En ég hef ekki ....
— Lofið mér að sjá fyrir því, greip
hann fram í. — Spyrjið einskis. Þér
tjaldað
til ciimar
itætiix*
12 FÁLKINN
þurfið ekkert að hræðast. Ég skal segja
yður allt meðan við erum að borða.
En nú á ég svo annríkt.
Bíllinn staðnæmdist.
— Hvert eigum við að fara, spurði
hún hálf kvíðin.
— Kaupa föt, svaraði hann og tók
um arm hennar. Og í sama vetfangi
voru þau komin inn í lyftu. — Hvað
heitið þér, hvíslaði hann.
— Ég heiti Jenny.
Þau komu inn í skrautlega tízku-
verzlun.
— Þessi dama óskar að fá sér nýjan
fatnað sem allra skjótast, sagði hann.
— Þú mátt láta hann kosta allt að
sextíu pundum, Jenny, bætti hann við
og klappaði stúlkunni á öxlina.
Hann settist á dívan, meðan Jenny
og afgreiðslustúlkan viku frá. Öðru
hverju kom afgreiðslustúlkan fram og
sótti hitt og annað af fatnaðar tagi.
Kvenfatnaður var dýr, en hann varð
að viðurkenna, að þetta var fallegur
fatnaður. Hann kom auga á síma
meðan hann beið, hringdi og bað um
borð á Hotel Cecil.
Skömmu síðar var stúlkan tilbúin.
Hún var undrandi yfir sjálfri sér og
roðnaði við tilhugsunina um hve fín
hún væri. Honum duldist ekki að hún
var ljómandi falleg, þegar hún brosti
og augun ljómuðu eins og stjörnur. Nú
var hún hattlaus, svo að hárið naut sín
til fulls. Stúlkan hafði valið sér kjól
úr skínandi bláu flaueli og kvöldkápu
úr bláu silki með tóuskinnsfellingum
og fengið ýmislegt annað, sem skraut-
klædda konu má prýða.
Þau flýttu sér niður og náðu í bíl.
Þetta var dimmt en hlýtt haustkvöld.
Borgin hafði lokið erfiði dagsins og
ætlaði að fara að skemmta sér.
— Er yður ver við, að ég haldi í
höndina á yður? spurði ókunni maður-
inn. — Ef yður er ver við það, skal
ég ekki gera það. Þér hafið verið svo
alúðlegar við mig.
Hún svaraði ekki, en þegar hún rétt
á eftir lét höndina falla niður í sætið,
þá greip hann hana. Bíllinn nam staðar
fyrir utan Cecil og þegar hann sneri
sér að brytanum heyrði hún nafn hans.
— Ég hringdi fyrir skömmu síðan