Fálkinn - 11.04.1962, Blaðsíða 28

herberginu, og Doris birtist. Julian
kveikti ljós.
Doris var grátbólgin og örvæntingin
skein úr barnslegu andliti hennar. Þegar
hún kom auga á Julian, virtist hún í
fyrstu ætla að loka hurðinni á bað-
herberginu aftur og læsa að sér. En
hún stóð kyrr . .
Julian reyndi að brosa til hennar, en
fann, að það var misheppnuð tilraun.
— Ert það þú sem læðist um eins og
draugur um miðja nótt, sagði hann vin-
gjarnlega. Og þegar hann sá, að hún
var berfætt, bætti hann við: — Þér
verður kalt, ef þú ert að striplast svona
berfætt.
— Hvaða máli skiptir það?
Rödd hennar skalf.
Julian gekk til hennar og lagði hand-
leggina um axlir henni.
— Er þetta svona erfitt, spurði hann
og hún kinkaði kolli og átti fullt í fángi
með að bæla grátinn niður. Allt í einu
LITLA SAGAN:
AFHJUPAÐUR
Karlmaðurinn er af skaparans hálfu
verr úr garði gerður en konan. í bæt-
ur fyrir það er hann útbúinn með
nokkru, sem konan hefur ekki. Ég er
að hugsa um galla karlmannsins. Eins
og kunnugt er hefur hann nóg af þeim.
Ég er gæddur nokkrum. En ég ætla
strax að taka það fram, að ég hef aldrei
verið Maríönnu ótrúr, en ég hef ....
já, ég veit ekki, hvers konar hugsun
það var, sem skaut upp í huga mér
hérna um kvöldið, þegar ég var einn
heima, en Marianna var 322 km. í
burtu hjá móður sinni í Holsterbro.
í nálega viku hafði ég verið einn
heima og ég hafði eytt kvöldunum
annaðhvort hálfsofandi fyrir framan
sjónvarpstjaldið eða glaðvakandi af
spenningi yfir leynilögreglusögu. Það
var komið fram að helgi og ekkert var
lengur læsilegt til í húsinu.
Hvað gat ég fundið til þess að drepa
tímann? Ef ég hefði verið ógiftur, hefði
ég hringt til strákanna og við hefðum
safnazt saman og skemmt okkur í glöð-
um hópi.
En ég var ekki lengur laus og liðug-
ur og þess vegna þekkti ég enga káta
og fjöruga stráka, sem væru til í
djammið og ég gat hringt til. Strák-
arnir, sem ég hafði þekkt, voru allir
giftir, og þess vegna allir bundnir í
báða skó og ekki vitund fjörugir lengur.
Ef ég hefði um frjálst höfuð strokið,
verið ókvæntur, þá hefði ég getað farið
út og náð mér í skvísu, en ég varð að
28 FÁLKINN
greip hún báðum höndum í slopp hans
og sagði:
— Getur þú ekki hjálpað mér? Hvers .
vegna megum við ekki gifta okkur?
Við elskum hvort annað . . .
— Þú ert of ung, Doris. Þú ert bara
barn enn þá. Ég talaði við hana móður
þína í gær. Við höfum ekkert á móti
því, að Pedro komi hingað öðru hverju
og heimsæki þig, en þú færð ekki leyfi
til þess að hitta hann á laun án okkar
vitneskju. Móðir þín þekkir Pedro og
hún veit betur en ég ...
Doris sleit sig lausa frá honum og
gat nú ekki lengur tára bundist:
— Móðir mín hefur ekki kært sig
hið minnsta um mig í öll þessi ár. Hún
lét okkur börnin afskiptalaus, rétt eins
og við værum ekki til. En nú þegar
hún vill aðskilja okkur Pedro, þá beitiy
hún foreldrarétti sínum til hins ýtrasta.
Og þú dansar eftir hennar höfði.
Hún hikaði um stund, en síðan héldu
sætta mig við þá tilhugsun að vera
giftur. En bíðum nú við. Hve langt er
annars til Holsterbro? 322 kílómetrar.
Það var nú bara andskoti langt, ef
maður fór að hugsa um það. Meira en
tíu sinnum lengra en frá Kaupmanna-
höfn til Hróarskeldu. Frá Holsterbro
var ekki hægt að komast óvænt heim.
Það þýddi, að ég gat strax dubbað mig
upp í nýju, fallegu, bláu fötin mín, og
farið í bæinn. Það mundi enginn kjafta
frá því og engin Gróa í Holsterbro
mundi nokkru sinni komast að því.
Ég gæti farið á bar.
Ég hafði ekki tyllt mér niður við
bar í þau tólf ár, sem ég hafði verið
giftur. Það gæti verið skemmtilegt að
reyna það aftur, fá sér einn lítinn og
blikka svolítið stelpurnar, auðvitað í
mesta sakleysi, og aðeins til þess að finna
Framh. á bls. 34.
orðin áfram að streyma af vörum
hennar:
— Ef til vill væri þetta allt öðru vísi,
ef þú værir hinn rétti faðir minn, hróp-
aði hún, og hljóp til herbergis síns.
Julian stóð sem steini lostinn. Hann
heyrði hvernig Doris hljóp niður stig-
ann, opnaði dyrnar á herbergi sínu og
skellti þeim aftur á eftir sér. Hann stóð
enn hreyfingarlaus, þegar hann heyrði
hana snúa lyklinum í skráargatinu . . .
★
Morguninn eftir var Julian með
kveljandi höfuðverk. Hann tók inn
höfuðverkjatöflu og hugaði betur að
fötum sínum en hann var vanur að gera.
í dag átti hann að fara til Stuttgart til
þess að undirskrifa samninginn við
Zynthia-verksmiðjuna.
— Ég vona að ég hafi góðar fréttir
að færa þér, þegar ég kem aftur, sagði
hann við morgunverðarborðið.
Gabriela var þögul. Samtal Julian
og Doris um nóttina hafði vakið hana,
en hún hafði ekki látið á því bera. Það
hryggði hana, að hann skyldi ofan á
allt annað þurfa að hafa svona miklar
áhyggjur af stelpunni. Innst inni óttaðist
hún einnig, að vandræðin með Doris
mundu skapa tengsl milli Julians og
fyrri konu hans. Því var nú einu sinni
þann veg farið með sameiginlegar
áhyggjur — þær bundu manneskjurnar
traustum böndum. Gabriela hafði einnig
heyrt slúðrið um að Doris væri ekki
barn Julians, — að hún væri dóttir
þessa viðbjóðslega manns, Hohenperch
prins. En það virtist engu breyta til-
finningum Julians í hennar garð. Hann
elskaði Doris eins og hún væri hold af
hans holdi og blóð af hans blóði.
Gabriela stundi. Bara að hann gæti
borið í brjósti sams konar tilfinningar
í garð Júrgens litla. En það var engu
líkara en litli drengurinn færi í taug-
arnar á honum. Var það af því, að
Julian var ekki ungur lengur? Eða var
það af því að barn hennar minnti hann
stöðugt á það, sem hann vildi framar
öllu gleyma?
— O, hvað það væri dásamlegt, ef
allt gengi nú vel með samninginn og
Zynthia-verksmiðjuna, sagði hún. — Þá
mundum við verða frjáls og ekki upp
á neinn komin nema okkur sjálf. Ef ég
tryði ekki á bjartari og glæsilegri fram-
tíð okkur til handa, þá mundi ég ekki
geta verið einum degi lengur í þessu
húsi.
Julian reyndi að hughreysta hana.
Hann var aftur rólegur og fullur af
sjálfstrausti og skömmu síðar gekk
hann traustum og ákveðnum skrefum
inn í bílskúrinn til þess að setja bifreið
sína í gang.
Hann flautaði ánægjulega um leið og
hann lagði af stað til Stuttgart. Málið
var svo til leyst. Tími erfiðleikanna
mundi brátt heyra fortíðinni til.
En nokkrum klukkustundum síðar
var hann ekki jafn bjartsýnn. Það var
Framh. á bls. 32.